Cafè Society
Απογοητευμένος από την καθημερινότητα που τον περιμένει στην Νέα Υόρκη, ο νεαρός Μπόμπι αποφασίζει να εγκαταλείψει την πόλη του για το λαμπερό Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1930. Εκεί θα βρεθεί να δουλεύει για το γραφείο του πλούσιου μεγαλοατζέντη θείου του και θα ερωτευτεί την όμορφη Βόνι. Εκείνη θα του αποκαλύψει ότι έχει μια σχέση, η οποία περνά όμως δυσκολίες. Ο Μπόμπι θα ανακαλύψει ότι η ζωή στο Χόλιγουντ δεν είναι τόσο ρόδινη και θα σκεφτεί να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη. Τι θα γίνει όμως με τη Βόνι;
Ίσως αυτή να είναι η ταινία που θα ενέκρινε ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Απαγορευμένοι έρωτες, τζαζ μουσική, πάθη και λάμψη Χόλιγουντ θα ήταν ακριβώς αυτό που θα προτιμούσε ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας. Βέβαια, ο Γούντι Άλεν, επειδή είναι ο Γούντι Άλεν, δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην κωμωδία παρά στην τραγωδία.
Έτσι, στην ταινία συναντάμε αρκετούς εβραίους (όλα τα είδη των εβραίων από τον κομμουνιστή στον άπιστο), μερικούς μαφιόζους (με τη μορφή του αδελφού του Μπόμπι που τον ερμηνεύει ο Κόρεϊ Στολ) και κουτσομπολιά για το Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1930. Η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο από μία απλή ερωτική ιστορία, μια ιστορία ερωτικής απογοήτευσης, τυλιγμένη με το intellectual περιτύλιγμα των ταινιών του Γούντι Άλεν, φωτογραφημένο υπέροχα από τον Βιτόριο Στοράρο, με σκηνικά και κοστούμια που μοιάζουν να σε πετούν μέσα σε μία άλλη εποχή. Ναι, το Cafè Society είναι μια οπτασία για τα μάτια, αλλά ταυτόχρονα δείχνει και την κινηματογραφική κόπωση ενός σκηνοθέτη που δεν σταματά να παράγει κάθε χρόνο ταινίες.
Η νέα ταινία του Γούντι Άλεν είναι φλύαρη. Πάρα πολλοί χαρακτήρες, μερικοί χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Για παράδειγμα ο γκάνγκστερ αδελφός που φάνηκε να υπάρχει περισσότερο για να δώσει ποικιλία χαρακτήρων στην ταινία. Κρίμα γιατί ο Γούντι Άλεν δεν εκμεταλλεύται το ταλέντο του Κόρεϊ Στολ. Την φλυαρία εντείνει το voice over, με τη φωνή του ίδιου του Άλεν που παρουσιάζει την εποχή και τα πρόσωπα (κάπως σαν να διαβάζεις μυθιστόρημα). Τίποτα ουσιώδες δεν συμβαίνει στην ταινία. Τα κλασικά διλήμματα του Γούντι Άλεν: σχέσεις, άνθρωποι που είναι μαζί, άνθρωποι που χωρίζουν βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας, μόνο που εδώ μοιάζουν να υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία στην οθόνη, στοιχεία που επί της ουσίας δεν χρειάζονται.
Ο Τζέσε Άιζενμπεργκ ήταν και πριν παίξει σε ταινία του Γούντι Άλεν ο απόλυτος γουντιαλενικός χαρακτήρας: νευρωτικός, πολυλογάς, διανοούμενος ήταν φυσικό να ταιριάξει στο σύμπαν του αμερικανού σκηνοθέτη. Ταιριάζει υπερβολικά, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στιγμές που νιώθεις -και για αυτόν- ότι απλά παίζει τον Γούντι Άλεν. Αυτό δεν συμβαίνει στις σκηνές που μοιράζεται με την Κρίστεν Στούαρτ. Έχοντας παίξει σε άλλες δύο ταινίες μαζί, οι δύο ηθοποιοί μοιάζουν να έχουν αναπτύξει μια σχέση που χαρακτηρίζεται από απόλυτη φυσικότητα. Μάλιστα, είναι η φρεσκάδα της Στούαρτ εκείνη που σώζει την ταινία από μεγαλύτερη φλυαρία. Είναι η ιδανική πρωταγωνίστρια του Άλεν και ένας από τους λόγους που η ταινία διατηρεί το ενδιαφέρον της.
Όσο για τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές; Λαμπερή η Μπλέικ Λάιβλι, μάλλον αδιάφορος ο Στιβ Καρέλ. Νομίζω ότι ο ρόλος θα ταίριαζε περισσότερο στην αρχική επιλογή του Άλεν, τον Μπρους Γουίλις, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι.
Σύμφωνοι, ο Γούντι Άλεν έχει τους φανατικούς θαυμαστές του που θα σπεύσουν να δουν για άλλη μια φορά την ταινία. Και θα απολαύσουν την πλούσια παραγωγή, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τη φωτογραφία. Αλλά το σερί των μάλλον αδιάφορων ταινιών μετά τη «Θλιμμένη Τζάσμιν» συνεχίζεται και ο Γούντι δεν έχει τίποτα να πει για τον έρωτα και τον θεό που να μην το έχει ξαναπεί στο παρελθόν καλύτερα.
