Γλυκά Μας Λάθη (Camille Redouble)

 Η Πέγκι Σου Παντρεύτηκε και πήγε στη Γαλλία!  Η Νοεμί Λβόβσκι σκηνοθέτησε, συν-έγραψε και πρωταγωνιστεί στο Camille Redouble, μία ταινία για την επιστροφή στη ζωή (και τα λάθη;) του παρελθόντος.

(Το θέμα πρωτοδημοσιεύτηκε στις 10/4/13 στα πλαίσια του 14^ου fff)

Την υπόθεση την έχουμε δει σε ουκ ολίγες αμερικανικές ταινίες. Η Καμίλ είναι μία μάλλον αποτυχημένη ηθοποιός, την οποία ο σύζυγός της εγκατέλειψε για μία πολύ νεότερη γυναίκα. Εκτός από τα προβλήματα με το ποτό, η Καμίλ έχει να αντιμετωπίσει και τον χωρισμό της. Το ρολόι που θα της διορθώσει ένας παλαιοπώλης, το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, θα γίνει αφορμή για μια επιστροφή στην ηλικία των 16 ετών. Μόλις χτυπά μεσάνυχτα, η Καμίλ επιστρέφει στην εφηβική της ηλικία και καλείται να αντιμετωπίσει (ξανά) τον επικείμενο ξαφνικό θάνατο της μητέρας της και τη γνωριμία της με τον άνδρα που αγάπησε (αλλά και την πλήγωσε) περισσότερο από όλους.

Μπορεί να ανήκει σε ένα είδος που μοιάζει να έχει εξαντληθεί και σε μεγάλο βαθμό, το Camille Redouble ακολουθεί όλους τους κανόνες του (τον παράξενο, σοφό γεράκο του παντοπωλείου, τη λιποθυμία σε ένα βράδυ κραιπάλης, το πώς καλείσαι να αντιμετωπίσεις τα γεγονότα που σε καθόρισαν). Ωστόσο, η ταινία προσφέρει μερικές καθοριστικές και ανακουφιστικά ρεαλιστικές ανατροπές.

Κατ’ αρχήν η Καμίλ επιστρέφει στο 1985 ακριβώς ως ο εαυτός της (όχι δηλαδή σε μια νεότερη, καλύτερη εκδοχή του). Όλοι γύρω της δείχνουν να την αντιμετωπίζουν λες και είναι 16 ετών, ενώ μοιάζει ξεκάθαρα για 40άρα. Το ίδιο γίνεται και με άλλους πρωταγωνιστές. Άλλοι σε νεότερες, άλλοι σε μεγαλύτερες ηλικίες, οι πρωταγωνιστές της ταινίας διατηρούνται οι ίδιοι στο πριν και στο μετά (παράδειγμα ο σύζυγός της, Έρικ). Δεύτερον, η Καμίλ μοιάζει ανακουφισμένη που επέστρεψε στην εφηβική της ηλικία.

Η ζωή της στο 2008 ήταν μια συνεχής απογοήτευση: γεμάτη αλκοόλ, μοναξιά, φοβίες, απογοητεύσεις. Στο 1985 μπορεί να ξεκινήσει ξανά από την αρχή, να πει στους γονείς της ότι τους αγαπάει, να καταγράψει τη φωνή τους, να χαρεί τον χρόνο που περνά με τους φίλους της. Η Καμίλ προσπαθεί να αλλάξει τη ζωή της, αλλά δεν προσπαθεί υπερβολικά. Έχοντας βρεθεί εγκλωβισμένη στα 40 της, στα 16 της κοιτάζει να χαρεί αυτά που τόσο καιρό στερήθηκε: το φιλί του συζύγου της (ξανά), μια μητρική αγκαλιά, το παιδικό δωμάτιό της, τον παλιό της γάτο.

Και όταν η μητέρα της πεθαίνει (πάλι), η αντίδραση της Καμίλ είναι αυτή του αναπόδραστου. Εκεί είναι ένα από τα σημεία που χάνει η ταινία. Γιατί θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πώς αντιμετωπίζει κανείς μια μεγάλη απώλεια, όταν έχει αναγκαστεί να την υποστεί για δεύτερη φορά. Ή πως αντιμετωπίζει το γεγονός ότι είναι αναγκασμένος να κάνει ξανά και ξανά τα ίδια λάθη.

Επιστρέφοντας στο 2008, η Καμίλ πρέπει «να βρει τη δύναμη να αλλάζει αυτά που μπορούν αλλάξουν, να αποδέχεται αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν και να ξεχωρίζει τη διαφορά μεταξύ των δύο». Και ενώ κάποια πράγματα -η ίδια κυρίως- έχουν όντως αλλάξει, κάποια άλλα παραμένουν ίδια (ενώ θα έπρεπε να έχουν αλλάξει).

Η Νοεμί Λβόβσκι προσεγγίζει με φρεσκάδα και συνεχή απορία τον ρόλο της (κάτι ανακουφιστικό) και «κουβαλά» ουσιαστικά πάνω της την ταινία. Δυστυχώς, ο Σαμίρ Γκουεσμί δυσκολεύεται περισσότερο.

Παρά τα προτερήματά της, η ταινία δεν είναι τελικά τόσο πολύ διαφορετική από την Πέγκι Σου. Δεν είναι κάτι που βλέπουμε για πρώτη φορά. Ούτε μας δίνει να καταλάβουμε τι είναι αυτό που χωρίζει δύο ανθρώπους -αν και βλέπουμε τι είναι αυτό που τους ενώνει. Ούτε παίρνει θέση για το εάν μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Ίσως και να μην έχει τόση σημασία. Η Καμίλ είχε μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά -ευτυχώς- οι περισσότεροι από μας δεν θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το δίλημμα.