Κέντρο ευφυΐας (Central Intelligence)

Πράκτορας της CIA, ο οποίος κατηγορείται για προδοσία (Ντουέιν Τζόνσον) βρίσκει μέσω Facebook έναν παλιό του φίλο που δουλεύει ως λογιστής. Θέλοντας τη βοήθειά του, τον προσεγγίζει και τον εμπλέκει σε ένα κατασκοπικό κυνηγητό, από το οποίο εκείνος (Κέβιν Χαρτ) προσπαθεί να ξεφύγει πάση θυσία.

Λες και βγήκε από τη δεκαετία του 1980 (και τις γνωστές μπατσο-περιπέτειες τύπου Μπάτσος Διαμάντι κ.λπ.) η ταινία του Ρόσον Μάρσαλ Θέρμπερ (Οικογένεια Μίλερ) είναι μια αδιάφορη περιπέτεια που προσπαθεί να είναι αστεία (αλλά δεν είναι) και το μόνο της θετικό στοιχείο είναι η παρουσία του Ντουέιν Τζόνσον, που έχει αρχίσει να κατανοεί ότι οι κωμικοί ρόλοι ταιριάζουν στην περσόνα του. Αλλά και πάλι, το κωμικό το είχε περισσότερο στον «Ηρακλή».

Η ταινία δεν παίρνει βέβαια τον εαυτό της στα σοβαρά, αλλά ουσιαστικά δεν έχει και υπόθεση. Μία μυστική συναλλαγή για την ανταλλαγή κάποιων κωδικών που θα οδηγήσουν σε καταστροφή του κόσμου; Και αυτός που καλείται να σώσει τον κόσμο είναι ένας πρώην παχουλός, νυν ντούκι τύπος που κάποτε του έκαναν bullying στο σχολείο και ένας γκρινιάρης με υπερβολικά τσιριχτή φωνή; Ο Κέβιν Χαρτ προσπαθεί εδώ να μάς θυμίσει τον Έντι Μέρφι, υιοθετώντας τους μανιερισμούς του Μέρφι, αλλά χωρίς τόσο ικανοποιητικά αποτελέσματα. Μάλιστα, η υστερία του μού φάνηκε ιδιαιτέρως εκνευριστική.

Ακόμα και το «μυστήριο» το οποίο βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας είναι μάλλον προβλέψιμο, ενώ αρκετά από τα cameo χαραμίζονται (όπως αυτό του Τζέισον Μπέιτμαν που κανείς δεν κατάλαβε γιατί δέχθηκε να το κάνει).