Κινηματογραφικές εμπειρίες: Ο Μπραντ, το Χάιλαϊφ και το Moneyball

Ο Μπραντ Πιτ είναι ο λόγος που έγινα αυτό που έγινα. Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά έτσι είναι. Όταν ήμουν πιτσιρίκα είχα τρέλα μαζί του. Μάζευα αφίσες, φωτογραφίες, διάβαζα συνεντεύξεις. Αναγνώριζα ότι δεν ήταν πολύ καλός ηθοποιός, αλλά όταν τον έβλεπα στην οθόνη δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του (πόσο περίεργο να το λέει αυτό ο… Τάιλερ Ντέρντεν; :p) Τελοσπάντων, το θέμα είναι ότι οι γυμνασιακές μου φίλες ήταν ΤομΚρουζικές.

Έτσι ήταν τότε. Ή σου άρεσε ο καστανός Τομ, ή ο ξανθός, γαλανομάτης Μπραντ. Και οι δύο δύσκολο. Τον Μπραντ Πιτ δεν ήθελαν ούτε να τον δουν. Τι να κάνω κι εγώ; Έπαιρνα τα πόδια μου και πήγαινα μόνη μου στα συνοικιακά σινεμαδάκια του Πειραιά να δω τις ταινίες που έπαιζε. Και εντάξει υπήρχαν κάτι χαζομάρες τύπου ο Τρομοκράτης, υπήρχαν και καλές ταινίες, όμως. Χωνόμουν στην μικροσκοπική αίθουσα του Χάιλαϊφ (πιο μικρή και από τον Δαναό 2) και έβλεπα ταινίες όπως το 12 Πίθηκοι.

Και σιγά-σιγά άρχισα να μην παρατηρώ μόνο τα γαλάζια μάτια του Μπραντ, αλλά να βλέπω και άλλα πράγματα γύρω μου. Εικόνες, θέσεις της κάμερας, σενάριο, ιστορία, πρωτοτυπία. Αυτά που συνιστούν το σινεμά.

Τα χρόνια πέρασαν και ο ενθουσιασμός μου για τον Μπραντ ξεφούσκωσε. Ο ίδιος, βέβαια, εξελίχθηκε σε πολύ καλό ηθοποιό (που ίσως τότε δεν ήταν) και κατάφερε, αν και ήταν μεγάλος σταρ, να διατηρήσει ένα χαμηλό προφίλ, να εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα αγαπητός και να παίζει σε σημαντικές ταινίες μεγάλων σκηνοθετών.

Και όμως. Εγώ σαν πρώην φαν, είχα καιρό να «απολαύσω» τον Μπραντ Πιτ. Και δεν μιλάμε για τις ερμηνείες του. Αυτές όλοι τις παραδέχονται, είτε πρόκειται για τον Μπέντζαμιν Μπάτον, είτε για τον πατέρα στο Δέντρο της Ζωής. Μιλάω για αυτή την παρουσία που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Κι αυτό το κατάφερε πάλι, στα 47 του χρόνια σε μια ταινία για το μπέιζμπολ.

Το Moneyball ΕΙΝΑΙ ο Μπραντ Πιτ. Καταφέρνει και δίνει μια τρυφερή ερμηνεία, χωρίς να χάσει τίποτα από τη λάμψη του. Μπορεί η ταινία να μην είναι τίποτα σπουδαίο, μπορεί να γίνεται ψιλοκουραστική λόγω του μεγέθους της (και επειδή αφορά το μπέιζμπολ ένα άθλημα όχι και τόσο γνωστό στην Ελλάδα).

Ο ίδιος ξεχωρίζει. Και καταλαβαίνεις ότι μπορεί ο ίδιος να λέει πως σε τρία χρόνια θα εγκαταλείψει τη μεγάλη οθόνη, όμως εκείνη (η μεγάλη οθόνη), μάλλον διαφωνεί. Κι εμείς μαζί της.