Ύποπτη συνωμοσίας
Πάντα έβρισκα τις ταινίες που σκηνοθετούσε ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ολίγον τι γλυκερές. Όχι ότι κάτι τέτοιο είναι απαραιτήτως κακό, παρόμοιο στυλ έχει και ο Κλιντ Ίστγουντ. Μόνο που οι ταινίες του Ίστγουντ διαθέτουν μια ένταση που ποτέ δεν είχαν εκείνες του Ρέντφορντ (με εξαίρεση ίσως το QuizShow). Δεν θα έλεγα ότι η Ύποπτη Συνωμοσίας ξεφεύγει από αυτό το πλαίσιο.
Δεν είναι κακή βέβαια. Δύσκολα ο Ρέντφορντ θα έκανε κακή ταινία. Είναι πολύ ενδιαφέρον που το φιλμ εστιάζει σε μια εποχή που δεν βλέπουμε σχεδόν καθόλου στην μεγάλη οθόνη.
Πρόκειται για τα πρώτα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Βορείων και Νοτίων και την κατάσταση εχθρότητας σε μία χώρα που προσπαθούσε (αλλά δυσκολευόταν) να κλείσει τις πληγές της. Η δολοφονία του προέδρου Λίνκολν και η δίκη που ακολούθησε αποτελούν τον καμβά για να παρουσιάσει ο Ρέντφορντ (το ψιλό-αυτονόητο) μήνυμά του: οι εποχές δεν έχουν αλλάξει και σε καιρό πολέμων οι Αρχές υποστηρίζουν ότι χρειάζονται έκτακτα μέτρα για έκτακτες καταστάσεις.
Η Ρόμπιν Ράιτ Πεν ερμηνεύει μία γυναίκα που κατηγορείται για συνωμοσία, ενώ αυτές οι κατηγορίες έπρεπε να βαραίνουν τον γιο της, ενώ ο Τζέιμς Μακ Άβοϊ αναλαμβάνει τον ρόλο του νεαρού δικηγόρου (ένας λοχαγός των Βόρειων σε υπεράσπιση μιας Νότιας) που αναλαμβάνει συνήγορός της.
Και οι δύο δίνουν πολύ καλές ερμηνείες (ειδικά ο ΜακΆβοϊ που είναι και «χαμαιλέοντας» προφοράς –είναι Σκοτσέζος και εδώ μιλάει με αμερικανική προφορά). Ακόμα και αν η ταινία είναι λίγο φλατ, καταφέρνει να μεταφέρει κάτι από το κλίμα και την ατμόσφαιρα της εποχής. Δεν είναι και λίγο.
Τάιλερ Ντέρντεν
