Κινηματογραφικές εμπειρίες: ο Τιτανικός, οι επικές ουρές και τα δάκρυα του φύλακα

Το 1997 ο Τιτανικός δεν ήταν απλά μια ταινία. Ήταν γεγονός. Θυμάμαι ήταν τότε ανοιχτό το AssosOdeonστο Πασαλιμάνι και η ουρά για να πάρεις εισιτήριο την πρώτη ημέρα προβολής ήταν απλά επική.

Η ιστορία είχε ως εξής: παλικάρι που μου άρεσε μου είχε προτείνει να πάμε να δούμε την ταινία (υποπτεύομαι ότι δεν με έβλεπε ερωτικά γιατί θα μου κουβαλούσε και έναν φίλο του μαζί). Προσφέρθηκα να πάω να βγάλω εισιτήρια, μεσημέρι Σαββάτου. Περίμενα στην ουρά για ώρες μέχρι να μου πουν ότι τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν. Άκυρο, λοιπόν, το σινεμά.

Την επόμενη ημέρα ξαναπήγα προετοιμασμένη. Με φίλη αυτή τη φορά, καταφέρνοντας να πάρουμε το πολυπόθητο εισιτήριο. Μόνο που καθυστερήσαμε να φτάσουμε και έκατσε εκείνη πρώτη σειρά και εγώ πίσω πίσω. Δεν μας ένοιαζε, όμως. Γιατί μόλις εμφανίστηκε η Κέιτ Γουίνσλετ στην οθόνη με το μεγάλο καπέλο της, τότε ξεκίνησε το πιο συναρπαστικό κινηματογραφικό ταξίδι των τελευταίων ετών.

Δεν ήταν η ερωτική ιστορία που συνάρπαζε (έλα τώρα, τι χημεία έχουν ο Ντι Κάπριο με τη Γουίνσλετ;). Ούτε το σενάριο (εδώ γελάμε).

Ήταν οι μικρές λεπτομέρειες που ο Κάμερον ταξιδεύοντας στο παρελθόν και στο βυθό του Ατλαντικού κατάφερε να ανασύρει. Η σάλα, ο τρόμος, οι μικρές στιγμές. Η Ρόουζ και ο Τζακ ήταν απλά συνεπιβάτες σε αυτό το ταξίδι. Όταν στην οθόνη εμφανίζεται ένα μακρινό πλάνο του πλοίου και το ρεύμα ξαφνικά κόβεται, τα φώτα σβήνουν και ακούγεται εκείνη η κραυγή, ο θεατής κρατά την αναπνοή του. Ξέρει το τέλος κι όμως ελπίζει κάτι να συμβεί που θα αλλάξει την ιστορία.

Τον Τιτανικό τον ξαναείδα πολλά χρόνια μετά, στο Νότινγχαμ, στο πλαίσιο ενός κινηματογραφικού μαθήματος. Πέντε αυτάρεσκοι φοιτητές, μαζεμένοι σε ένα αμφιθέατρο, γκρινιάζοντας και σχολιάζοντας όσα δεν μας άρεσαν, επικροτώντας και φωνάζοντας σε όσα μας ενθουσίαζαν. Πάρτι κανονικό. Οι τίτλοι του τέλους πέφτουν και ακούγεται το τραγούδι της Σελίν Ντιόν. Το πάρτι μετατρέπεται σε πανηγύρι. Κοροϊδευτικά σχόλια, όλοι μαζί να τραγουδάμε «near, far, whereveryouare», γελώντας και κανιβαλίζοντας το ποπ αυτό φαινόμενο.

Κλείνουμε γρήγορα τους τίτλους τέλους, γιατί «ποιος θέλει να ακούει αυτό το τραγούδι της Σελίν Ντιόν;» -όπως αναρωτηθήκαμε. «Εγώ» ακούμε μια φωνή που κόμπιαζε από το βάθος. Στις πίσω θέσεις καθόταν ο φύλακας του κτιρίου, ο οποίος είχε βάλει τα κλάματα. «Ωχ, συγγνώμη, συγγνώμη» του λέμε και βάζουμε αμέσως ξανά το DVD. Ο φύλακας συνεχίζει να κλαίει, κανονικά αυτή τη φορά.

«Δεν ξέρω τι έπαθα» λέει και τρέχουμε όλοι δίπλα του, πέντε αυτάρεσκοι φοιτητές, τον χαϊδεύουμε στην πλάτη, του δίνουμε χαρτομάντηλα, του λέμε «είναι πολύ συγκινητική». «Ναι, είναι» μας λέει και εμείς το βουλώνουμε. Γιατί παρά τις ατέλειές του, ο Τιτανικός έχει συναίσθημα. Και με το συναίσθημα δεν παίζεις.

Τάιλερ Ντέρντεν

* Έχετε μια κινηματογραφική εμπειρία να διηγηθείτε; Μπορείτε να τη στείλετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση cinepivates@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε…