Το νέο αίμα
Λένε πως το βαθύ ποτάμι δεν κάνει θόρυβο. Στην ταινία του Olivier Assayas με τίτλο CLOUDS OF SILS MARIA (2014) [υπονοείται το θεαματικό μετεωρολογικό φαινόμενο γνωστό ως Maloja Snake που παρατηρείται στο χωριουδάκι Sils Maria των Ελβετικών Άλπεων], το ποτάμι δεν είναι η αγαπημένη στάρλετ των σκανδαλοθηρικών μέσων ενημέρωσης, Τζο-Αν Έλις (η πειστικά αχώνευτη Chloe Grace Moretz), αλλά η πολύ όμορφη και cool Αμερικανίδα Βαλεντίν, προσωπική βοηθός της σούπερ διάσημης ηθοποιού σινεμά και θεάτρου, Μαρίας Έντερς.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Juliette Binoche- Kristen Stewart που ενσαρκώνουν τη φίρμα και τη βοηθό αντιστοίχως, είναι εκθαμβωτικό και οι δύο απολύτως ενταγμένες στους ρόλους τους αποτελώντας τον βασικό λόγο για να δεί κάποιος αυτή την ταινία, πέρα απ΄το ιντριγκαδόρικο σενάριό της, το οποίο γράφτηκε με την Binoche κατά νού, και έχει ενσωματώσει στοιχεία απ’ την προσωπική ζωή της…
Η ιστορία πάει κάπως έτσι: η μεγάλη σταρ οθόνης και σκηνής, ονόματι Μαρία Έντερς ταξιδεύει προς Ζυρίχη προκειμένου να παραλάβει ένα βραβείο για λογαριασμό του θεατρικού συγγραφέα-κινηματογραφιστή Βίλελμ Μελχιόρ, ο οποίος εκτόξευσε την καριέρα της στα ύψη− η Έντερς οφείλει τα πάντα στον Μελχιόρ. Η είδηση του θανάτου (αυτοκτονία) του αγαπημένου της δημιουργού σε συνδυασμό με την πρόταση που της γίνεται από έναν επίσης διάσημο, νεότερο θεατρικό σκηνοθέτη να υποδυθεί τον έναν εκ των δύο γυναικείων χαρακτήρων, στο ξανανέβασμα του έργου που την έκανε διάσημη, έχει περίεργες επιπτώσεις στον ψυχισμό της και απρόβλεπτες αντηχήσεις στη ζωή της εκτός σκηνής. Στο θεατρικό έργο πριν 20 χρόνια, ούσα τότε 18 ετών, η Έντερς είχε υποδυθεί τη νεαρότατη Σίγκριντ, την αιτία για τη συναισθηματική κατάρρευση και τελικά αυτοκτονία της Χέλενα, μεγαλύτερή της αρκετά κι ερωτευμένη μαζί της. Τώρα, ο Κλάους ζητάει απ΄την ‘Εντερς να υποδυθεί τον άλλο πόλο αυτής της θυελλώδους σχέσης, την Χέλενα. Οι ομοιότητες μεταξύ Σίγκριντ- Χέλενα και Μαρίας- Βαλεντίν (αλλά και Τζο-Αν Έλις) είναι ανησυχητικές και (όπως έχουμε δεί σε δεκάδες άλλες ταινίες) προσφέρουν το υλικό και την αφορμή για να θολώσουν οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ σκηνής- αληθινής ζωής.
Δεν είναι μόνο οι υπνωτιστικές ερμηνείες των Stewart και Binoche που κάνουν εξόχως γοητευτική την ταινία, είναι και τα εκπληκτικά πλάνα με το μετεωρολογικό φαινόμενο του «συννεφένιου φιδιού» που εισβάλλει αργά στο υπέροχο Αλπικό τοπίο, όπως η ανασφάλεια και (ψιλο) υστερία ρέουν αργά και ύπουλα μέσα στην ωραία Μαρία Έντερς η οποία ανθίσταται σθεναρά στη σκέψη του να υποδυθεί την Χέλενα, αφού «εγώ ήμουν πάντα Σίγκριντ, νιώθω Σίγκριντ», ακόμα κι όταν ο Κλάους της λέει την ατάκα-κλειδί αυτής της ταινίας, ότι καμιά άλλη δε θα μπορούσε να υποδυθεί καλύτερα την Χέλενα, αφού Χέλενα και Σίγκριντ είναι στην ουσία ένα πρόσωπο. μόνο η Σίγκριντ μπορεί να υποδυθεί την Χέλενα της λέει, η Χέλενα δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά η Σίγκριντ μετά από χρόνια.
Ιδού η ουσία, ο κορμός κι η τραγικότητα της ερωτικής σχέσης Σίγκριντ- Χέλενα, της σχέσης Μαρίας – Βαλεντίν αλλά και της ίδιας της ταινίας του Assayas: ο χρόνος, η φθορά, ο ανταγωνισμός μεταξύ των ηλικιών και η βαθιά, ανομολόγητη, επιθυμία, του να είμαστε αυτός/ή που ερωτευόμαστε παθιασμένα.
Στην παρούσα ταινία δεν είναι κραυγαλέος ο ανταγωνισμός μεταξύ Μαρίας- Βαλεντίν και Μαρίας- Τζόϊ Αν, τον νιώθεις όμως να υπονομεύει την επαφή, να τις διαβρώνει υπογείως και τελικά να «πετάει το σοβά» στη φοβερή σεκάνς της εκδρομής Μαρίας και Βαλεντίν στο βουνό για να προλάβουν το «φίδι», όπου ξαφνικά και απροειδοποίητα η Βαλεντίν εξαφανίζεται απ’ το πλάνο (ταινίας και ζωής της Μαρίας), φέρνοντας τη διάσημη ηθοποιό στα πρόθυρα της υστερίας.
Μία λεπτή ειρωνεία διατρέχει αυτή την ταινία κι έχει να κάνει με τη γοητευτικότατη Binoche : από ένα σημείο και μετά η κόμμωσή της είναι ακριβώς ίδια μ’ αυτήν που είχε στο συγκλονιστικό Damage (1992), τότε ήταν μόλις 28 ετών, ενώ εδώ είναι 53 (η Σίγκριντ είναι 18 ετών, 19 είναι η Τζο-Αν που θα την υποδυθεί, ενώ η Χέλενα είναι αρκετά μεγαλύτερή της), μοιάζει σαν η ταινία να κλείνει το μάτι προσωπικά στην Binoche, η οποία στα πλάνα που έχει το κοντό μαλλί μοιάζει με μεγαλύτερη ηλικιακώς, εκδοχή της Άννας του Damage.
Ίσως ο μόνος τρόπος να νικήσεις το χρόνο, είναι να πάψεις ν’ ασχολείσαι μαζί του, να συνεχίζεις τη ζωή σου απτόητη, η απερίγραπτη έκφραση της Μαρίας Έντερς στο φινάλε, ένα μείγμα παραίτησης ( ; ) ή συμφιλίωσης με το αναπόφευκτο, μπορεί να είναι αυτό, το «άλμα πιό γρήγορο από τη φθορά» μέσω της αποδοχής της.
