Κριντ: Η Γέννηση Ενός Θρύλου (Creed)

Ο θρυλικός Ρόκι Μπαλμπόα είναι πλέον παλαίμαχος πυγμάχος, έχει αποσυρθεί και άνοιξε ένα μικρό ιταλικό εστιατόριο που πάντα ονειρευόταν. Ταυτόχρονα, ο νεαρός Άδωνις Τζόνσον, νόθος γιος του καλού του φίλου, Απόλλο Κριντ, σκέφτεται να κάνει τα πρώτα του βήματα στην επαγγελματική πυγμαχία, στο δρόμο που χάραξε ο πατέρας. Από τη στιγμή της γνωριμίας τους, ο Άδωνις θα κάνει τα πάντα για να πείσει τον Ρόκι να τον προπονήσει και θα τα καταφέρει. Παράλληλα όμως με τον αγώνα του νεαρού φιλόδοξου μποξέρ και ο φημισμένος Ρόκι φαίνεται πως έχει έναν προσωπικό αγώνα να δώσει, ίσως τον πιο δύσκολο της ζωής του.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι το Creed δεν είναι Rocky. Έχει τα πάντα από τα Rocky, τον Σιλβέστερ Σταλόνε ως Ρόκι Μπαλμπόα, αλλά και ως σεναριογράφο, όπως και στις παλαιότερες ταινίες, το σκηνοθετικό ύφος, την αίσθηση. Η συνταγή είναι η ίδια. Τι βασικό έχει αλλάξει; Ο κεντρικός ήρωας, Άδωνις Τζόνσον που τον υποδύεται ο Μάικλ Τζόρνταν, ένα ανερχόμενο ταλέντο που έγινε γνωστός από το Chronicle και αγαπήθηκε από τη δυνατή του ερμηνεία στο Fruitvale Station πρόπερσι, ερμηνεία που συγκίνησε Sundance και Κάννες. Το Creed, όπως και άλλες που φαίνεται ότι θα ακολουθήσουν, με τη συνέχεια Creed 2 να έχει ήδη συμφωνηθεί, περιγράφουν την πορεία του Κριντ. Θα θυμάστε ίσως τον πατέρα του Άδωνι, Απόλλο Κριντ, ο πρώτος μεγάλος αντίπαλος του Ρόκι στην πρώτη ταινία (1976) και φίλος του έκτοτε, ο οποίος έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια αγώνα στο Ρόκι IV (1985). O Ρόκι Μπαλμπόα διέγραψε την πορεία του μέσα από τις ταινίες, μέχρι που ο Σταλόνε μεγάλωσε πλέον και δε μπορούσε να αγωνιστεί, δίνοντας ένα ωραίο κλείσιμο  με το Rocky Balboa του 2006. Ο ηθοποιός μάλιστα ήρθε να σατυρήσει τον φημισμένο του ρόλο, συμμετέχοντας μαζί με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο το 2013 στην κωμωδία Επιστροφή στο Ρινγκ (Grudge Match).

Έξυπνη κίνηση σεναριακά με έναν Σταλόνε παροπλισμένο, μοναχικό, να έχει αποσυρθεί σε μια άλλη άκρη της πόλης, θαμμένο ουσιαστικά μέσα στο εστιατόριο του, σαν ένας ήρωας σε αχρειστία. Ο οργισμένος πεισματάρης χαρακτήρας που είχε όταν ήταν νέος, έχει δώσει τη θέση του σε έναν άνθρωπο ήρεμο, πράο και με χιούμορ, ενώ το ασθενές πια σώμα του αυξάνει τη συγκινησιακή φόρτιση του κοινού προς το χαρακτήρα του. Πράγμα που φάνηκε έμπρακτα και με την υποψηφιότητα του Σταλόνε για Όσκαρ β΄αντρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία. Είναι άραγε τόσο καλή η ερμηνεία του για να κερδίσει τρίτη φορά υποψηφιότητα, μετά τις υποψηφιότητες για Α’ Ανδρικού Ρόλου και σενάριο στο πρώτο Ρόκι του 1974; Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το βλέπει κανείς. Αν θέλουμε να δούμε τον Σιλβέστερ Σταλόνε σαν ηθοποιό, στο σύνολο της καριέρας του, σίγουρα υπάρχουν άλλες ταινίες που έχει να επιδείξει υψηλότερη ερμηνευτική ικανότητα, όπως για παράδειγμα το Τρείς Γυναίκες, Δυο Βαλίτσες κι Εγώ (Oscar) του 1991. Η άλλη οπτική είναι όμως να δούμε την ερμηνεία του στο σύμπαν του Ρόκι, μια εντυπωσιακή μετεξέλιξη του ρόλου του, μέσα παράλληλα και από το πρίσμα της δουλείας του στους χαρακτήρες. Αυτή η οπτική επικράτησε στην Ακαδημία, δηλαδή πιστώθηκε στον ηθοποιό πως θάμπωσε και χαμήλωσε τον χαρακτήρα του, για να τον φέρει στα μέτρα που του επιτρέπει η ηλικία του, που είναι πιο φυσικό και για τον χαρακτήρα του ίδιου του Ρόκι, αλλά ταυτόχρονα δίνει τον ελεύθερο χώρο στον πρωταγωνιστή Μ. Τζόρταν να βγει στο προσκήνιο.

Περνάμε λοιπόν στον κεντρικό χαρακτήρα του Άδωνι, γόνο Κριντ που θέλει να ξεκινήσει από το μηδέν χτίζοντας τον δικό του μύθο, χωρίς να πατήσει στο όνομα του πατέρα του. Εκτός από τον πόνο της απόρριψης από τον πατέρα και τα δύσκολα παιδικά χρόνια, τι άλλο κουβαλά ο χαρακτήρας του; Ο Άδωνις προέρχεται από την χαμηλόμισθη τάξη και μπορεί εύκολα να γίνει ο ήρωας της γειτονιάς και να κερδίσει την αναγνώριση για την οποία διψά. Σαν χαρακτήρας δεν απέχει πολύ από αυτόν του Ρόκι, με τη διαφορά ότι πλέον έχει αλλάξει η εποχή. Τα Rocky έχτισαν το όνομα τους στη δεκαετία των 80’s πατώντας στα μουσικά θέματα, τον πολιτικό συντηριτισμό της δεκαετίας, την φαντεζί υπερβολή των ατέλειωτων γύρων στο ρινγκ, όπου ο κεντρικός ήρωας τις τρώει αλλά στο τέλος νικά και μια απροκάλυπτη φιλοαμερικάνικη προπαγάνδα που πλέον θεωρείται cult. Στην σύγχρονη εποχή, με όλες αυτές τις ταινίες για μποξ που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, τι παραπάνω έχει το Creed από τις άλλες για να ξεχωρίσει; Θα μπορούσε άραγε ο Άδωνις να σταθεί μόνος, χωρίς τη σκιά του Ρόκι, έστω και στο περιθώριο; Σεναριακά, η πρώτη ταινία βρήκε τα πατήματα της, για τις επερχόμενες συνέχειες όμως θα χρειαστεί περισσότερη δουλειά στον κεντρικό ήρωα για να σταθεί.

Ας περάσουμε στα υπόλοιπα σημεία της ταινίας, όπως την σκηνοθεσία του Ράιαν Κούγκλερ, που προσπάθησε να κρατήσει όσο το δυνατόν την ταινία του -νοσταλγικά- πιο κοντά στο ύφος των παλιών Rocky, εισάγωντας δυναμικά στοιχεία όπου μπορούσε. Ένα από αυτά, η ιδέα του να κάνει κυκλικές λήψεις στους αγώνες στο ρίνγκ, κρατώντας τον πρωταγωνιστή του στο επίκεντρο και περιστρέφοντας την κάμερα συνεχόμενα γύρω από αυτόν. Κερδίζει στο ότι πραγματικά πετυχαίνει να εισάγει και τον θεατή μαζί του στο ρινγκ και να νιώσει ότι μπαίνει και ο ίδιος στον αγώνα, χάνει όμως τελικά στα σημεία, καθώς μοιάζει να αποπροσανατολίζει τους ηθοποιούς του. Εδώ οφείλουμε να πούμε ότι και οι τρεις αντίπαλοι που αντιμετωπίζει ο Άδωνις στην ταινία είναι πραγματικοί επαγγελματίες μποξερ. Πρόκειται για τους Άντονι Μπέλιου, Άντρε Γουάρντ και Γκάμπριελ Ροσάδο, γνωστά ονόματα στο χώρο. Αν κάποιος παρακολουθήσει την ταινία θα έχει την αίσθηση ότι ο Μ. Τζόρταν μάχεται πιο φυσικά από τους αντιπάλους του, πράγμα τελικά παράδοξο και αυτό οφείλουμε να το χρεώσουμε στον σκηνοθέτη.

Από την άλλη, η ταινία στον περισσότερο χρόνο εκτυλίσσεται εκτός ρινγκ. Εκεί -αν εξαιρέσει κανείς τους διαλόγους των δυο αντρών, του Άδωνι και του Ρόκι-, η ταινία είναι υπερβολικά αναμενόμενη και κινδυνεύει να καταντήσει βαρετή για αρκετούς. Mελανό σημείο, η αισθηματική ζωή του Άδωνι, με την προσθήκη του χαρακτήρα της πανέμορφης Τέσα Τόμσον, στο ρόλο της Μπιάνκα, του ερωτικού ενδιαφέροντος του ήρωα. Προσοχή, δεν είναι μόνο μια απλή ‘ξεπέτα’ για να αποκτήσει η ταινία το απαραίτητο συστατικό του ρομάντσου. Πράγματι, η ερωτική ιστορία αναπτύσσεται βιαστικά και λίγο τσαπατσούλικα, πνιγμένη στο λιγοστό χρόνο που αφήνουν οι δυο κεντρικοί πρωταγωνιστές. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο, όμως, είναι το χαρακτηριστικό της ηρωίδας να πάσχει από αυξανόμενη κώφωση, ενώ της αρέσει να ασχολείται με μουσική. Σε συνδυασμό με την ασθένεια του Ρόκι, μοιάζει η ταινία να προσπαθεί να πιάσει όλες τις ευπαθείς ομάδες για να συγκινήσει δραματουργικά. Αναλογιζόμενοι το αν χρησιμοποιήθηκε τελικά ή όχι στην πλοκή, μπορούμε να δικαιολογήσουμε την παρουσία του μόνο ως προς το ντύσιμο ενός χαρακτήρα με στοιχεία που θα χρησιμοποιηθούν μελλοντικά σε μετέπειτα ταινίες.

Τελικά να το δω; Αν είστε φίλοι του Ρόκι, οφείλετε να την δείτε για να απολαύσετε τον Σταλόνε σε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση του ρόλου του. Επίσης, είναι η αρχή της πορείας του Κριντ που όπως φαίνεται θα έχει και συνέχειες, επομένως την επιλέγετε για να κρίνετε αν αξίζει να του ξαναδώσετε την ευκαιρία στις επερχόμενες συνέχειες του. Πέραν αυτών, όμως, σαν ταινία μποξ, αλλά και γενικότερα έχει αρκετά προβλήματα που δεν της επιτρέπουν σε καμία περίπτωση να ξεπεράσει την μετριότητα.

Fun Trivia:
Πρόκειται για την δεύτερη συνεργασία του σκηνοθέτη Ράιαν Κούγκλερ και του πρωταγωνιστή Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, μετά το βραβευμένο δράμα του 2013, Fruitvale Station. Ο Τζόρνταν έκανε εντατική προπόνηση και ειδική διατροφή επί 10 ολόκληρους μήνες, για να αποκτήσει τη φυσική κατάσταση και νοοτροπία που απαιτούσε ο ρόλος.

>> Περισσότερα για την ταινία, δηλώσεις και στοιχεία μπορείτε να δείτε εδώ.
>> Αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά και στο Αφιέρωμα μας στις κινηματογραφικές απεικονίσεις του Μποξ.