15ο ΦΝΘ: Η κόντρα ΠΕΚΚ-Φεστιβάλ
Είναι τουλάχιστον λυπηρό. Σε μια περίοδο που το ελληνικό σινεμά καθόλου δεν έχει επιλύσει τα προβλήματά του, σε μια περίοδο που οι έλληνες σκηνοθέτες (και κυρίως οι ντοκιμαντερίστες) καλούνται να βάλουν λεφτά από την τσέπη τους, να δουλέψουν πολύ και σκληρά για να γίνουν οι ταινίες τους, σε μία στιγμή που θα έπρεπε να γιορτάζουμε το σινεμά (ελληνικό και μη), εμείς να ασχολούμαστε με την κόντρα της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Είναι και αυτό ελληνικό φαινόμενο: να τρωγόμαστε μεταξύ μας και με τα ρούχα μας.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι όλα ξεκίνησαν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής Δημήτρης Εϊπίδης αποφάσισε (ορθώς κατά την άποψή μας) ότι η ανακοίνωση των βραβείων της ΠΕΚΚ δεν έχουν θέση στην τελετή λήξης του Φεστιβάλ.
Η ΠΕΚΚ μίλησε για λογοκρισία και ο δημοσιογράφος Νίκος Αλέτρας-Αρτινός (μέλος της Fipresci στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Νοεμβρίου) κατήγγειλε τη στάση του Φεστιβάλ.
Λίγες μέρες μετά την έναρξη του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ η ΠΕΚΚ κατήγγειλε «αποκλεισμό» του δημοσιογράφου από την διοργάνωση, εξαιτίας των «ενοχλητικών» σχολίων του και έφτασε στο σημείο να μιλά ακόμα και για «φασίζουσες νοοτροπίες».
Από την πλευρά του το Φεστιβάλ ανέφερε ότι «ουδέποτε απέκλεισε δημοσιογράφο απ’ το να εξασκήσει το δημοσιογραφικό του λειτούργημα», λέγοντας ότι δεν μπορούν να καλυφθούν τα έξοδα φιλοξενίας όλων των δημοσιογράφων.
Τη βραδιά της τελετής απονομής, ο Νίκος Τσαγκαράκης, μέλος της επιτροπής της Fipresci κατήγγειλε τη στάση του Φεστιβάλ, κατηγορώντας το για «λογοκρισία». Η κόντρα οδήγησε ακόμα και τον πρόεδρο της επιτροπής FIPRESCI να καλέσει τις δύο πλευρές σε «ειρήνη».
Η Ένωση Κριτικών και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να έχουν μια αρμονική συνεργασία.
Ίσως θα ήταν ευκαιρία για την ΠΕΚΚ να ανεξαρτητοποιηθεί από το Φεστιβάλ, να αρχίσει να δίνει τα βραβεία της σε μια δική της εκδήλωση (όπως γίνεται παντού στον κόσμο δηλαδή). Και να μην κολάμε πια στο «εμείς εκεί παρουσιάζουμε τα βραβεία μας από το 1976» γιατί τότε να πάμε να ζήσουμε στο 1976.
Η κριτική είναι απαραίτητη, αλλά πρέπει να γίνεται κατ’ αρχήν στους ίδιους τους ιθύνοντες του Φεστιβάλ και στη συνέχεια να γνωστοποιείται με μια ανακοίνωση και στο κοινό. Κατά τη γνώμη μου, η τελετή απονομής δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για γκρίνιες.
Από την άλλη δεν είναι δυνατόν μια μεγάλη διοργάνωση όπως το Φεστιβάλ να λειτουργεί «εκδικητικά». Αντιθέτως, θα έπρεπε να φροντίζει να μην υπάρχει η παραμικρή υπόνοια ότι μπορεί να λειτουργήσει εκδικητικά.
Δεν είναι ο ρόλος ενός φεστιβάλ να αποκλείει δημοσιογράφους ή να τους χαρακτηρίζει ως personae non grata (γιατί δεν τα κάνουμε μόνο εμείς, αλλά και οι Κάννες). Ρόλος του είναι να ηρεμεί τα πνεύματα, να προβάλει το σινεμά.
Είναι κρίμα. Που αντί να ασχοληθούμε με τους σκηνοθέτες και το έργο τους, εμείς εξακολουθούμε και ασχολούμαστε με κόντρες και διαμάχες.
