O κινηματογραφικός David Bowie σε 5 σημεία
Γράφει ο Γιώργος Παππάς
1.
– Η πλέον χαρακτηριστική του στιγμή, το 1976 με το υπνωτικό The Man who fell to Earth, ο Νίκολας Ρεγκ εκμεταλλεύεται ευφυώς την προσωπικότητα Bowie, ως alien που παγιδεύεται στην γη (πηγή έμπνευσης υποτίθεται για τον Φασμπέντερ στον Προμηθέα για να γελάσουμε και λίγο), αποξενώνει και η ταινία και γοητεύει ισόποσα. Το 1978 ένα άλλου τύπου alien υποδύεται και στο Just a Gigolo, προσγειώνεται στο, how convenient at the time, Βερολίνο του ’30, βετεράνος που καταντά ζιγκολό με αφεντικό την Μαρλέν Ντήτριχ (η οποία δεν καταδέχτηκε να πάει στα γυρίσματα, έστειλε κάτι πλάνα να τα βάλουν στο μοντάζ), αμέτοχος παρατηρητής καθώς το πτώμα του σκυλεύεται από Ναζί και αριστερούς, υπερβολικά μπαρόκ αισθητική και από ουσία τίποτε, έχει και Κιμ Νόβακ και Σίντνε Ρομ τουλάχιστον.
2.
– 1983, Καλά Χριστούγεννα Κύριε Λώρενς, ο απαιτητικότερος ρόλος του, αλλά με τον Ναγκίσα Οσίμα να σκηνοθετεί επιτρέπεται η γκροτέσκα παράνοια, και Ρυουίτσι Σακαμότο έχουμε, και Τακέσι Κιτάνο έχουμε, και ωραία μουσική του Σακαμότο έχουμε, τέλος πάντων. 1983 και το The Hunger, η αποθέωση της art pop αισθητικής, ο Bowie ως απέθαντος (;), παραδόξως τον θυμόμαστε λιγότερο γιατί ήταν πιο ποπ αρτ η Ντενέβ με την Σαράντον.
3.
– H ποπ φάση του (και μουσικά τότε, τι ωραία που ήταν), στο Into the night του 1985 με την Μισέλ είναι ο κακός, στο Absolute Beginners το 1986 γράφει και το ωραιότερο τραγούδι του για μένα, την ίδια χρονιά στον Λαβύρινθο συμμετέχει δημιουργικά στο χάος που θα ανέμενε κανείς όταν ο Τζιμ Χένσον συνάντησε τον Τζωρτζ Λούκας, να αναφέρουμε και το ξεχασμένο και παρεξηγημένο τσαχπίνικο Linguini Incident, όπου είναι ερωτευμένος με την φέρελπι θηλυκή Χουντίνι Rosanna Arquette.
4.
– Τα συμβολικά cameo, ως Πιλάτος στον Τελευταίο Πειρασμό ήταν κάπως, ως Γουώρχολ στο (πρέπει κάποτε να πούμε πόσο εκπληκτικό είναι) Basquiat ήταν το χειρότερο σημείο της ταινίας, ως Τέσλα στο Prestige αντίθετα ήταν όλο Prestige, σεβασμός. Το Zoolander να μην ξεχάσουμε επίσης!
5.
– Πόσες ταινίες δεν θα ήταν ίδιες χωρίς την μουσική του… Πέραν του Absolute Beginners και αγνοώντας το κάποτε πολυδιαφημισμένο Christiane F. Φτάνει ν’αναφέρουμε την αιώνια σκηνή του Modern Love στο Mauvais Sang του Carax. Φτάνει ν’ αναφέρουμε τις δυο μεγαλειώδεις σκηνές του Gasoline, στο Cat People και στο Inglorious Basterds. To Τhis is Not America του Falcon and the Snowman. To I’Deranged του Lost highway. Mέχρι τον περσινό Major Tom του Walter Mitty.
Το 1957 γράφει ο Ντιμίτρι Τιόμκιν το αξεπέραστο Wild is the Wind για το ομώνυμο φιλμ του Κιούκορ με τον Άντονυ Κουίν και την Άννα Μανιάνι. Πολλοί έκτοτε το τραγούδησαν, καταδικάστηκαν όμως στην λήθη σχεδόν, ακόμη και οι ερμηνείες ολόκληρης Nina Simone και αγαπημένης Cat Power, από την στιγμή που το τραγούδησε ο David Βοwie. Όχι μόνο στην πρώτη του εκτέλεση στο Station to station, αλλά ειδικά στην ζωντανή στο BBC το 2000:
