Πέθανε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος
Πέθανε από καρδιακή προσβολή ο πολυγραφότατος έλληνας σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος. Η πιο πρόσφατη ταινία του (η 17η), Η Κόρη του Ρέμπραντ, παίζεται ακόμα στις αίθουσες
Ο Ν.Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1941, σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και στη συνέχεια εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη.
Το 1960 ταξιδεύει στο Παρίσι, όπου γυρίζει τα πρώτα του διαφημιστικά φιλμ, μαζί με μια σειρά ταινιών μικρού μήκους (όπως το «Cine Love» του 1971) για να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1972.
Ήδη από την πρώτη του ταινία, τα Χρώματα της Ίριδας (1974), έκανε αισθητή την παρουσία του στο κινηματογραφικό στερέωμα. Μέσα στην πρώτη περίοδο του έργου του εντάσσονται οι Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας (1978) από τις σημαντικότερες ταινίες του, το Μελόδραμα και το Ονειρεύομαι τους φίλους μου.
Η φιλμογραφία του συνεχίζεται με τον Εργένη, με πρωταγωνιστή τον Στράτο Τζώρτζογλου, ενώ η επόμενη ταινία του ήταν το Αυτή η νύχτα μένει.
Το 2004 το Delivery (με Θάνο Σαμαρά, Αλεξία Καλτσίκη και Ερρίκο Λίτση) αποτελεί μια παράξενη ματιά στη Αθήνα των άστεγων και των μεταναστών.
Εξαιρετικά παραγωγικός, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος συνέχισε να κάνει ταινίες. Πεθαίνοντας στην Αθήνα το 2006, Αθήνα – Κωνσταντινούπολη το 2008, ενώ οι σουρεαλιστικές βινιέτες του φάνηκαν σε ταινίες όπως Τα οπωροφόρα της Αθήνας του 2010, η Λιμουζίνα του 2013 και η Κόρη του Ρέμπραντ του 2015.
Ένα από τα παθιασμένα του πρότζεκτ ήταν η Κοιλάδα των Ρόδων, μεταφορά ενός μυθιστορήματος «ημί-επιστημονικής φαντασίας» όπως συνήθιζε να λέει ο ίδιος, ένα πρότζεκτ για το οποίο προσπαθούσε εδώ και χρόνια να συγκεντρώσει χρήματα.
Μεγάλη σημασία έδινε και στον ήχο. Προλογίζοντας την ταινία του Λιμουζίνα στις Νύχτες Πρεμιέρας, ανέφερε: «Να ακούς παρά να βλέπεις», και είχε σημειώσει όποιοι λένε ο κινηματογράφος είναι εικόνα… προφανώς αναφέρονται στον βουβό!
«Μπήκα στο σινεμά ως εικονολάτρης κι ίσως τελικά βγω ως εικονομάχος» είχε πει. Είχε παροτρύνει το κοινό να ακούσει την ταινία του και είχε τονίσει ότι κατά τη διάρκεια της ταινίας εν αντιθέσει με το Μέγαρο οι θεατές μπορούν και να γελούν και να χειροκροτούν κι αυτό δείχνει ότι ο κινηματογράφος είναι δημοκρατική τέχνη.
Αναφερόμενος στην πάντα αγαπημένη του Αθήνα, σημείωνε ότι εν συγκρίσει με άλλους που απαξιώνουν την πόλη δήλωσε αιώνια ερωτευμένος μαζί της.
Σε ανακοίνωσή του, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης εκφράζει τα συλλυπητήριά του.
«Απ’ τους σημαντικότερους έλληνες δημιουργούς, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος υπηρέτησε το όραμά του για τον κινηματογράφο με πάθος και διέγραψε μια πορεία πλούσια σε εικόνες και συναισθήματα που σφράγισαν τον ελληνικό κινηματογράφο. Πάντοτε ανήσυχος και δημιουργικός, έχτισε τον κινηματογραφικό του κόσμο με συνέπεια και αντισυμβατική ματιά, επηρεάζοντας τις νεότερες γενιές σκηνοθετών. Το διαχρονικό έργο του θα μας συντροφεύει, όπως και οι ξεχωριστοί, ανατρεπτικοί ήρωές του. Η απώλειά του θλίβει όλο τον κόσμο του ελληνικού Κινηματογράφου. Στη σύζυγό του Μαριάννα και στους οικείους του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια» αναφέρει η ανακοίνωση του ΦΚΘ.
Τη θλίψη του εκφράζει και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
«Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος υπηρέτησε ακάματα το χώρο του κινηματογράφου, δημιουργώντας ιστορίες και εικόνες μέχρι τη τελευταία στιγμή της ζωής του. Για πενήντα χρόνια ήταν αφιερωμένος στην έβδομη τέχνη αφήνοντας πίσω πλήθος ταινιών. Ο βραβευμένος σκηνοθέτης, ένας άνθρωπος αντισυμβατικός και τρυφερός με μεγάλη αίσθηση κριτικής και αυτοσαρκασμού, δημιουργούσε πρώτα για τον ίδιο, “για να ξεγελάει το χρόνο”» αναφέρει στην ανακοίνωσή του το ΕΚΚ.
