Ντέμπορα Κερ: Ένα τεράστιο ερμηνευτικό ταλέντο

Γράφει ο Γιώργος Παππάς
(το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στην κλειστή ομάδα του Facebook «…El Exilio…y…El Viaje…»)

Σαν σήμερα είχε γεννηθεί η Deborah Kerr, ερμηνευτικό μέγεθος τεράστιο, αβράβευτη με 6 υποψηφιότητες στα Όσκαρ.

Πάρα πολλές αγαπημένες και κλασσικές ταινίες έχει η Deborah Kerr, οπότε ξεκινάμε: Γρήγορα αστέρι στην Αγγλία χάριν σε κοινωνικό μελό ανεργίας, το Love on the Dole το 1941, την επιλέγει ο Michael Powell για τον τριπλό ρόλο στο Colonel Blimp, ο Πάουελ κάνει για πρώτη φορά τα πολύχρωμα μαγικά του στην οθόνη, η ταινία διχάζει την Βρετανία, η Κερ σαν έτοιμη από καιρό στους τρεις ρόλους, αναπτύσσεται και αίσθημα μεταξύ τους, αλλά αυτή του λέει, πάω Χόλυγουντ, και χωρίζουν, πρώτα όμως κάνουν το Μαύρο Νάρκισσο, δεν είναι μόνο ανείπωτης ομορφιάς η ταινία, δεν είναι απλά εκπληκτικός ο τρόπος που βγάζει την καταπιεσμένη σεξουαλικότητά της η ηγουμένη Κερ (ίσως στην καλύτερη στιγμή της), είναι και η μόνη κατά την γνώμη μου ταινία που το έθιξε πετυχημένα το θέμα (και είναι μεγάλη η φιλμογραφία για Αμαρτωλές καλόγριες…, άντε και οι Δαιμονισμένες του Ράσελ ως θέαμα), το μόνο κακό που είχε ο Νάρκισσος είναι ότι μας έφερε και την αχώνευτη την Τζην Σίμονς. Οπότε πάει Αμερική, το 1949 την βάζουν δίπλα στον Σπένσερ Τρέησυ στο Edward My Son, υπό οδηγίες Κιούκορ, αυτός αμαρτάνει για το άρρωστο και μετά τσογλάνι παιδί του, αλλά έμοιασε στον μπαμπά του που γίνεται λεφτάς διεφθαρμένος και αμαρτωλός πατώντας επί πτωμάτων, η Κερ στωική μητέρα και σύζυγος με μικροφλερτ με τον οικογενειακό γιατρό, όσο κακό ακούγεται, αλλά 1η υποψηφιότητα για Όσκαρ, χάνει από την Ολίβια Κληρονόμο Ντε Χάβιλαντ σε αδύνατη χρονιά γενικά.

Οι χλαμύδες και τα κρινολίνα, 1950 συναντά τον Στιούαρτ Γκρέηντζερ ως Άλαν Κουώτερμαν (εντάξει, η Σάρον Στόουν ήταν καλύτερη στο remake), αμέσως μετά πολύ όμορφη στο Κβο Βάντις ως Χριστιανή μάρτυρας, ξανά με τον Γκρέηντζερ στον Αιχμάλωτο της Ζέντα (αν και ο λεβέντης είχε σκιστεί να βάλει την γυναίκα του, την αχώνευτη την Τζην Σίμονς), και ξανά με τον Γκρέηντζερ στο Young Bess (από το Ελισσάβετ, αυτή της Μπλανσέτ), η Κερ είναι η τελευταία γυναίκα του Ερρίκου Τσαρλς Λώτον (που επισκεπτόταν τον οσκαρικό του ρόλο), την Ελισσάβετ την παίζει το βούρλο η Τζην Σίμονς. Η καλή της χλαμύδα είναι όμως ο Ιούλιος Καίσαρας του Μάνκιεβιτς, σύζυγος Βρούτου-Μπράντο, επιβλητική ανάμεσα στα θηρία, δεν ήταν υποψήφια εδώ γιατί το 1953 είχε κι άλλα μεγαλύτερα γι’αυτήν.

1953, Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι, μύθος ο παράνομος έρωτας στα κύματα με τον Λάνκαστερ, μύθος κι όλη η ταινία, μύθος και η ερμηνεία της, που βγάζει πάλι τέτοιον υπόκωφο ερωτισμό στο κοντράστ της με το ανδρικό του Λάνκαστερ και το πλέκουν τόσο αρμονικά, γι’αυτό κι έγινε κλασσικό. Δεν πήρε το Όσκαρ, γιατί είχε την τεράσται ατυχία εκείνη την χρονιά να ανακαλύψει ο Γουάιλερ ένα λεπτό φινετσάτο κοριτσάκι ονόματι Ώντρεϋ και να το στείλει Διακοπές στην Ρώμη- Άντε τώρα να ψηφίζεις και να μην ξέρεις ποια από τις δυό (μαζί τους και η άλλη νέα είσοδος Λέσλι Καρόν, η Άβα στο Μογκάμπο, και η Μάγκι Μακναμάρα, ανακάλυψη Πρέμινγκερ, κατάληξη γρήγορα από βαρβιτουρικά, σαν κάποια άλλη μετά). Την ίδια ιστορική χρονιά, πρωτοσυναντά τον Κάρυ Γκραντ σε κομεντί χαριτωμένη, το Dream Wife.

To 1955 γίνεται η πρώτη διδάξασα του The End of the Affair (ναι, όλοι συμφωνούμε ότι η Τζούλιαν Μουρ ήταν καλύτερη), συναντά τον Μεϊμαράκη υπό μεταμφίεση William Holden κακό πολεμικό love story Τhe Proud and the Profane (μα δεν το βλέπεις το μουστάκι του, πού πας και τον εμπιστεύεσαι κορίτσι μου), το 1956 η άλλη κλασσική της στιγμή, Ο Βασιλιάς Κι Εγώ, υπεράνω κριτικής προφανώς (και το άμοιρο remake της Φόστερ το τόνισε), ο Μπρύνερ παίρνει το Όσκαρ, αυτή 3η υποψηφιότητα, θα το είχε πάρει μάλλον αν δεν είχε ξανά ατυχία να πέσει πάνω σε μύθο- μύθο, την Μπέργκμαν στην επιστροφή της ως Αναστασία (στην πεντάδα και η Babydoll, και η Κάθριν Χέπμπορν γεροντοκόρη στον Βροχοποιό, και η Νάνσυ Κέλλυ, για μια φορά, δίκαια η Μπέργκμαν, ασυζητητί). 1956 έκανε και το Τσάι και Συμπάθεια, όπου η παντρεμένη κάνει σχέση με έφηβο που έχει ζητήματα με την σεξουαλικότητά του και υφίσταται κοινωνικό και σχολικό bullying, όλα συζητώνται βέβαια με βάση την εποχή, πριν 60 χρόνια λέμε τώρα, θα μπορούσε να είναι και καλύτερο.

To 1957 κάνει το Heaven Knows Mr Allison, η καλόγρια κι ο μάγκας Μίτσαμ ναυαγοί σε ερημικό νησί υπό οδηγίες Τζων Χιούστον, υπέροχο παράδοξο ταίριασμα, το σχολιάσαμε ξανά πρόσφατα, 4η φορά στα Όσκαρ, χάνει από την Τζόαν Γούντγουωρντ, δίκαια (πεντάδα επίσης με Μανιάνι- wild is the wind, Τέιλορ στο “θέλω να είμαι Όσα Παίρνει ο Άνεμος” Raintree Country, και Λάνα Τέρνερ- Peyton Place, για όλα τα γούστα ερμηνείες), 1957 κάνει κι ένα από τα πιο αγαπημένα της με τον Κάρυ Γκραντ, το Affair to Remember το γνωστό, 1958 επανέρχεται στα Όσκαρ με τα Χωριστά Τραπέζια: γεροντοκόρη καταπιεσμένη από την μαμά, τρέφει αίσθημα για τον ψευτοήρωα πολέμου ψιλοδιεστραμμένο Ντέηβιντ Νίβεν (που παίρνει Όσκαρ), παίζουν και οι δυο τους εντελώς μα εντελώς Αγγλικά στερεότυπα, και 57 χρόνια μετά φαίνεται παλιό το όλον, σε αντίθεση με την ζωντάνια του άλλου ζευγαριού της ταινίας, Λάνκαστερ- Χέιγουωρθ, που παραμένει όσο φλογερό ακούγεται, και το καίει ακόμη περισσότερο ο σίφουνας Wendy Hiller ανάμεσά τους, στο δικό της Όσκαρ, χάνει το βραβείο από την Susan Hayward που ήθελε να ζήσει και το φώναζε, πεντάδα πολύ δυνατή με Τέιλορ Λυσσασμένη Γάτα, Ρόζαλιν Ράσελ Auntie Mame, και καλύτερη όλων για μένα την Shirley McLaine στο εκπληκτικό Some Came Running- 1958 κάνει και το Kαλημέρα Θλίψη, αλλάζει ρεπερτόριο παίζοντας ωριμότερες γυναίκες, δίπλα της μια ανακάλυψη του Πρέμινγκερ που την έφαγαν οι καταχρήσεις, η Jean Seberg.

Το ταξίδι με τον Γουλ Μπρύνερ που ακολούθησε είναι από τα καλύτερά της, όσοι το έχουν δει το αγαπούν πάρα πολύ, πάθη στο τραίνο που οδηγεί έξω από την Ουγγαρία του 1956, την ίδια χρονιά το 1959 έκανε το Beloved Infidel, όμορφο και ιδιαίτερο, υποδυόμενη δημοσιογράφο που ζει θυελλώδη έρωτα με τον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (ο Γρηγόρης ο Πεκ), αν και η σκηνή της παραλίας τους ωχριά μπροστά στην παλαιότερη. Ξανασυναντά Γκραντ και Μίτσαμ το 1960 στο The Grass is Greener (φωνάξτε τώρα οι γνωστές τι ωραίο που είναι, θα συμφωνούσα αν δεν έπαιζε και το ξόανο η Τζην η Σίμονς), και συναντά και τον γερασμένο Γκαρυ Κούπερ σε θριλεράκι, το Naked Edge, ο σύζυγος είναι δολοφόνος;, φοβάται η Ντέμπορα.

1960 κάνει και το Sundowners, Αυστραλέζικο οικογενειακό γουέστερν με τον Μίτσαμ τον φίλο της, ωραίο είναι (του Τσίνεμαν είναι, όχι κάποιου τυχαίου), 6η υποψηφιότητα, ξανά απέναντί της η Τέιλορ στο Ζήσαμε την Αμαρτία, η Μακλέην στην Γκαρσονιέρα, η Μελίνα, και η Γκρη Γκάρσον που λέγαμε χτες, νικά η Τέιλορ, θα ψήφιζα πάλι Μακλέην (πού να την χώνευα κιόλας!). Το 1961 κάνει το καταπληκτικό The Innocents, βικτωριανού τρόμου, που όποιος δεν το έχει δει να το ψάξει σήμερα, από το Στρίψιμο της Βίδας του Χένρυ Τζέημς, εκπληκτική η Ker εδώ όπως κι όλα.

1964, η Νύχτα της Ιγκουάνα, τεράστιο, εμπνευσμένη αντίστιξη με την Γκάρντνερ (ΟΚ, αγαπάμε Ντέμπορα, αλλά την Άβα θα είχαμε πάρει στο κατόπι, ο Μάκης την Σου Λάιον ως νεώτερος, μετά θα μέναμε με την Ντέμπορα και θα λέγαμε κι ευχαριστώ βέβαια), τα έχουμε πει πολλές φορές για την ταινία, 1965 κομεντί με τον Σινάτρα και τον Μάρτιν, το Marriage on the Rocks, δεν ταίριαζε με αυτούς τους δυο, διασκεδαστικούλι είναι, παντρεμένη με τον έναν, πάει Μεξικό, χωρίζει κατά λάθος, παντρεύεται κατά λάθος τον άλλον, τον φίλο τον μπερμπάντη. 1966, στάση, Eye of the Devil, πάει σε αγρόκτημα με τον σύζυγο Νίβεν αλλά εκεί έχει μάγισσα πρωτοεμφανιζόμενη, ονόματι Σάρον Τέητ, το μόνο που σκέφτεσαι βλέποντας το διασκεδαστικότατο ετούτο είναι τι απίστευτα όμορφη που ήταν η Τέητ. Παίζει κι ο Ντέηβιντ Χέμινγκς ως αδερφός της μάγισσας (που είναι η Σάρον Τέητ και είναι θεϊκής ομορφιάς, το είπα, δεν το είπα).

Γίνεται το γηραιότερο Βond Girl (μέχρι την Μόνικα Μπελούτσι) στο Casino Royale, με Μποντ τον Νίβεν πάλι, το διασκεδάζει, ξανασυναντά τον Λάνκαστερ στο Gypsy Moths (αυτός ζει επικινδύνως, αυτή βαριέται στον γάμο στο χωριό, κάνει και γυμνό, κάπου χάλασε η χημεία), και συμμετέχει στον Συμβιβασμό του Καζάν, εξαιρετική αλλά η ταινία είχε πολλά εξαιρετικότερα, το ότι είναι μέγιστη, το ότι δίνει ρέστα ο Ντάγκλας, το ότι είναι τόσο κούκλα η Φαίη, μετά αποσύρθηκε, οι καιροί δεν είχαν χώρο, αλλά πραγματικά ξεχνάς πόσες καλές ταινίες στόλισε με την παρουσία της.