Περί Ντένβερ και άλλων δαιμονίων
Δεν είναι η πράξη αυτή καθ΄εαυτή. Καθημερινά διαβάζουμε για δεκάδες νεκρούς στις εμπόλεμες ζώνες, για επιθέσεις, για αυτοκτονίες από την φτώχεια και την οικονομική κρίση. Μπροστά σε αυτά το περιστατικό στην Ορόρα του Κολοράντο μοιάζει πραγματικά ένα τίποτα.
Αυτό που παραμένει σοκαριστικό είναι οι συνθήκες. Το σινεμά είναι μια γιορτή, οι ταινίες ένα μικρό φως γύρω από το οποίο οι θεατές συγκεντρώνονται και κοινωνικοποιούνται. Το να πλήξει κανείς αυτό ακριβώς το σημείο (ένα σινεμά γεμάτο κόσμο σε μια πολυαναμενόμενη πρεμιέρα) σημαίνει ότι η ασφάλεια έχει χαθεί. Ότι αρκεί ένας άρρωστος άνθρωπος για να «σκοτώσει» αυτό που αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά δικαιώματα του ανθρώπου: το δικαίωμα στην ασφαλή ξεγνοιασιά.
Ζούμε σε άγριους καιρούς. Στην Αμερική ακόμα πιο άγριους. Σίγουρα δεν ευθύνεται το Μπάτμαν που ο νεαρός φοιτητής Τζ.Χολμς (ο δράστης της επίθεσης) είχε βάψει τα μαλλιά του πορτοκαλί και αυτοσυστηνόταν ως Τζόκερ. Και οπωσδήποτε ένα μεγάλο event όπως η προβολή του Μπάτμαν θα αποτελούσε για κάθε επίδοξο mass murderer την ιδανική επιλογή για να τελέσει το αποτρόπαιο έγκλημά του.
Σε μία εποχή έντονης ανασφάλειας, αναζητούμε ασφάλεια εκεί που μπορούμε να τη βρούμε. Όχι στις κάμερες στα αεροδρόμια και στους ανελέητους ελέγχους, όχι στην ξενοφοβία και στον σκεπτικισμό, αλλά σε ανοιχτούς ορίζοντες. Επομένως και στο σινεμά. Ας μη γίνει μια επίθεση ακόμα μια αφορμή απομάκρυνσης από ένα μέσο που θα έπρεπε να ενώνει και όχι να χωρίζει.
