Detroit: Μια οργισμένη πόλη (Detroit)
Η φυλετική καταπίεση και η διεκδίκηση ίσων ανθρώπινων δικαιωμάτων οδήγησε το 1967 σε μια αιματηρή εξέγερση στο Ντιτρόιτ με τελικό απολογισμό μια κατεστραμμένη πόλη και αρκετά θύματα.
Τα θέματα της φυλετικής ισότητας μοιάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ στο κινηματογραφικό τοπίο σε μια Αμερική που προσπαθεί να κρύψει κάτω από το χαλί τα συνεχή κρούσματα φυλετικών διακρίσεων.
Η Κάθριν Μπίγκελοου στην σκηνοθεσία και ο Μαρκ Μπόαλ στο σενάριο, μετά από τις οσκαρικές τους επιτυχίες και υποψηφιότητες με το Hurtlocker και το Zero Dark Thirty, καταπιάνονται και πάλι με ζητήματα που πονάνε. Αυτήν την φορά σειρά έχει το Ντιτρόιτ.
Η αφήγηση της Μπίγκελoου σπάει σε τρία μέρη. Η έναρξη των εξεγέρσεων ανοίγει την ταινία και εισάγει το θεατή στο κλίμα χάους και φόβου που επικρατεί. Η κάμερα δεν στέκεται, ανακατεύεται με τους συμμετέχοντες, ζουμάρει και ξεζουμάρει νευρικά, κινείται συνεχώς. Η νευρική σκηνοθεσία μιμείται το ντοκιμαντέρ σαν να πρόκειται για μια επι τόπου κινηματογράφηση. Οι πυροβολισμοί όμως σ’ ένα ξενοδοχείο θα οδηγήσουν μια ομάδα αστυνομικών στον αποκλεισμό του Ξενοδοχείου Algiers προκειμένου να εντοπίσουν τον ένοχο. Πλέον η κάμερα έχει φύγει από τους δρόμους και παραμένει κλεισμένη στα δωμάτια του ξενοδοχείου. Εναλλάσσει τα πλάνα μεταξύ αστυνομικών και πολιτών και κλιμακώνει την αγωνία μιας άδικης και καταχρηστικής άσκησης εξουσίας. Μετά το τέλος των γεγονότων στο ξενοδοχείο και των θάνατο τριών άοπλων νεαρών, η κάμερα πια είναι στατική. Ακολουθεί τους ήρωες στην «μετά τα γεγονότα» ζωή τους και αποτυπώνει την απελπισία τους και την αδυναμία να ξεπεράσουν όσα έζησαν.
Σ’ ένα φιλμ διάρκειας περίπου 2,5 ωρών η Μπίγκελοου προσπαθεί να τα στριμώξει όλα. Μια ιστορική εξέγερση, ένα συγκεκριμένο γεγονός που αποτέλεσε μέρος της εξέγερσης αλλά και τα όσα ακολούθησαν μετά το γεγονός συμπεριλαμβανομένου και μιας δίκης των αστυνομικών που συμμετείχαν. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια κουραστική μίξη που εξαντλεί τον θεατή. Η κινηματογραφική οικονομία δεν μοιάζει να ενδιαφέρει την Μπίγκελοου, που στο μοντάζ δεν άφησε τίποτα απέξω. Το πιο αδύναμο μέρος της ταινίας είναι και το φινάλε, μ’ ένα αδιάφορο δικαστικό δράμα που θα μπορούσε να περιοριστεί ή ακόμα και να παραληφθεί. Η σκηνή στο ξενοδοχείο όμως είναι το διαμαντάκι που ξεχωρίζει στην ταινία. Μια σκηνή που και πάλι διαρκεί αρκετά όμως εδώ η διαστολή του χρόνου έχει λειτουργικό χαρακτήρα καθώς εντείνει την αγωνία και αναγκάζει τον θεατή σε αυτοπεριστροφές στο κάθισμα του ως αποτέλεσμα της λεκτικής και σωματικής βίας με την οποία έρχεται αντιμέτωπος. Ερμηνευτικά έχουμε τζακ ποτ, καθώς τόσο φυσιογνωμικά όσο και εκφραστικά οι επιλογές των ηθοποιών είναι κάτι παραπάνω απο ικανοποιητικές με τους Τζον Μπογιέγκα και Ουίλ Πόλτερ να ξεχωρίζουν ως αντιπρόσωποι του καλού και του κακού αντίστοιχα.
Είναι αδύνατον όμως να αποκόψεις μια ταινία μ’ αυτή την θεματική από την όποια πολιτική τοποθέτηση. Συνεχώς το Detroit πασχίζει να πείσει ότι οι τρεις αστυνομικοί που βρέθηκαν στο ξενοδοχείο ήταν η εξαίρεση στον κανόνα και διακατέχονταν είτε από παραφροσύνη είτε από χαμηλή νοημοσύνη με αποτέλεσμα τον έντονο φανατικό ρατσισμό. Η παρουσία του στρατού και της αστυνομίας δείχνει να κρατά την τυπική στάση που απαιτείται παρ’ όλο που κάποιες στιγμές δειλιάζουν να αντιμετωπίζουν την παράνοια των συναδέλφων τους. Η διαχείριση θεμάτων που μπορούν να διχάσουν απαιτεί μια ουδετερότητα που είναι δύσκολο να κρατήσεις χωρίς να θίξεις κάποια πλευρά. Η ισορροπία στο Detroit πολλές φορές διαταράσσεται και σε αναγκάζει να το κοιτάξεις με δυσπιστία για τις καλές του προθέσεις.
