Dheepan, ο Ανθρωπος Χωρίς Πατρίδα

Ένας άνδρας, μία γυναίκα και ένα παιδί που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αποφασίζουν να ξεφύγουν από τον πόλεμο στη Σρι Λάνκα υποδυόμενοι την οικογένεια. Φτάνουν στη Γαλλία ενώ δεν γνωρίζουν γαλλικά, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, να πείσουν ως οικογένεια την ώρα που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη βία που νόμιζαν ότι άφησαν πίσω τους.

Ο Ζακ Οντιάρ στην ταινία που αφηγείται τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, αφηγείται μια ιστορία για το πώς εισέρχεται κάποιος σε μια κοινωνία, πώς γίνεται αποδεκτός. Με μία ταινία με επίκαιρο θέμα -και δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε ότι κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα λόγω ακριβώς αυτής της επικαιρότητάς της-, ο Οντιάρ καταφέρνει στο μεγαλύτερο μέρος να αφηγηθεί μία σύγχρονη ιστορία, αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από τους τρεις πρωταγωνιστές -οι οποίοι αξίζει να σημειωθεί ότι είναι και ερασιτέχνες.

Είναι σε αυτό το κομμάτι όπου σχεδόν τίποτα δεν μοιάζει να συμβαίνει. Δεν βλέπουμε το ταξίδι των προσφύγων προς τη Γαλλία, μόνο την άφιξή τους εκεί. Ο Ντιπάν (ο τίτλος της ταινίας είναι το όνομα του κεντρικού ήρωα) ξεκινά ως πλανόδιος πωλητής για να καταλήξει θυρωρός σε κτίριο. Αποτελεί μία έκπληξη για τον Οντιάρ, ο οποίος ασχολείται πολύ περισσότερο με το θέμα της βίας στην ταινία και τον αντίκτυπό της στον άνθρωπο.

Λίγο μετά τη μέση της ταινίας, το ύφος αλλάζει. Η άφιξη ενός πρώην κρατούμενου αλλάζει τις ισορροπίες και ξεσπά μία σύγκρουση με τις συμμορίες που ζουν στο κτίριο, στο οποίο εργάζεται η οικογένεια του Ντιπάν. Η ένταση, η βία και η αναμέτρηση κινδυνεύει να μετατρέψει την ταινία σε γουέστερν.

Θεωρώ ότι με την επιλογή του Οντιάρ -η οποία έχει ως στόχο να δείξει ότι ο Ντιπάν ξεφεύγει από έναν πόλεμο απλά για να μπει σε έναν άλλο- έχει ως αποτέλεσμα να χάσει η ταινία την ανθρωποκεντρική ματιά της και να μετατραπεί σε θρίλερ. Πρόκειται για μία επιλογή που κινείται στη σφαίρα του μη πραγματικού και κατά τη γνώμη μου κάνει κακό στην ταινία.

Δεν μπορεί να μη μας έρθει στο νου το αντίστοιχης θεματικής Mediterranea -το οποίο επίσης προβλήθηκε στις Κάννες, σε άλλο τμήμα-, ένα πραγματικό αριστούργημα που διατηρεί τη συνοχή και το ύφος του και είναι όλα αυτά που το Dheepan δεν καταφέρνει να είναι.

Τελικά να το δω;

Δεν είναι κακή ταινία, αλλά από τη μέση και μετά αλλάζει ύφος, αυξάνει τους ρυθμούς του, αλλά χάνει τον προσανατολισμό του.

Fun trivia: H ταινία, γυρισμένη στη γλώσσα των Ταμίλ, είναι η πρώτη αυτού του τύπου που κερδίσει Χρυσό Φοίνικα.