The Republic
Είναι παράξενο που στην Ελλάδα το σινεμά είδους δεν έχει αναπτυχθεί όσο θα έπρεπε, δεδομένου της αγάπης που φαίνεται να του έχει το ελληνικό κινηματογραφόφιλο κοινό. Προσπάθειες έχουν γίνει κατά το παρελθόν και τώρα πάλι σταδιακά αρχίζουν να γίνονται, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ενδιαφέρουσες προσπάθειες στα είδη του νουάρ, της επικής περιπέτειας και του crime thriller.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος Δημήτρης Τζέτζας κάνει τη δική του απόπειρα και δεν τα καταφέρνει καθόλου άσχημα, καθώς παραδίδει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δείγματα σινεμά είδους που έχουμε δει από έλληνα σκηνοθέτη τα τελευταία χρόνια. Βοηθάει και το γεγονός ότι η παραγωγή είναι ελληνοαμερικάνικη, οπότε έλληνες και αμερικανοί συντελεστές δίνουν τα καλύτερα στοιχεία τους.
Στην ταινία, ο Αχιλλέας (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) είναι ένας φωτογράφος που εργάζεται για λογαριασμό ενός διαπλεκόμενου δημοσιογράφου (Τάκης Σπυριδάκης), συγκεντρώνοντας στοιχεία που χρησιμοποιούνται σε εκβιασμούς. Όταν κληθεί να κάνει μια δουλειά για λογαριασμό ενός διεφθαρμένου πολιτικού (Γιάννης Στάνκογλου), ο οποίος θέλει να κατηγορήσει έναν ντόπιο επιχειρηματία (Ερρίκο Λίτση), θα μπλέξει σε μία περιπέτεια με πολύ αίμα.
Ο Δημήτρης Τζέτζας έχει επιρροές και τις δείχνει. Το Drive και το Only God Forgives (και τα δύο με τον Ράιαν Γκόσλινγκ) έρχονται πρώτα στο μυαλό. Δεν αποτελεί όμως κακή αντιγραφή τέτοιων ταινιών, αλλά παραπέμπει με τρόπο δημιουργικό. Η ταινία εκτυλίσσεται σε μία Ελλάδα που όλοι γνωρίζουμε: σε μία Ελλάδα της διαφθοράς και της λαμογιάς, σε μία Ελλάδα που το δίλημμα που τίθεται είναι εάν θα την ξεπουλήσουμε στον διέφθαρμένο έλληνα -δήθεν φιλάνθρωπο- επιχειρηματία ή στις… ξένες δυνάμεις. Διαπίστωση μάλλον πικρή που με πιο πικρό τρόπο -αλλά και ταυτόχρονα γνώριμο- κλείνει την ταινία. Το θέμα δεν είναι τι θα κάνεις, αλλά το πώς θα το πουλήσεις. Είναι μία έξυπνη παραλλαγή του ξένου μοτίβου που ταιριάζει στο είδος και στον τόπο που διαδραματίζεται.
Από την άλλη, ο Δημήτρης Τζέτζας ξέρει από σινεμά. Φωτογράφος ο ίδιος, η ταινία του δεν θα μπορούσε παρά να έχει μία εξαιρετική φωτογραφία, παρουσιάζοντας μία Αθήνα γεμάτη νέον φώτα, βουτηγμένη στο αίμα, μια Αθήνα των πορνείων, μια Αθήνα επικίνδυνη. Ο Τζέτζας «κλέβει» έξυπνα ακόμα και πλάνα που δεν μπορούν εύκολα να επιτευχθούν. Εκεί που στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη το αποτέλεσμα ίσως να έμοιαζε αστείο, στα χέρια του Τζέτζα μιλάμε για ένα αξιοπρεπές δείγμα -πολύ βίαιης- περιπέτειας.
Υπάρχουν, βέβαια, στοιχεία που δεν «κολλάνε». Για παράδειγμα η ασιατική «εμμονή» ενός από τους ήρωες, μπορεί να αποτελεί αφορμή για εντυπωσιακές μάχες, είναι μάλλον κάπως παράδοξη και υπερβολική για τα ελληνικά δεδομένα. Παράλληλα, η σφοδρότητα και συχνά η βαρβαρότητα της βίας θα αποξενώσει μέρος του ελληνικού κοινού.
Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος είναι πολύ καλός ηθοποιός και ο Τζέτζας φαίνεται ότι έψαχνε κάποιον που θυμίζει περισσότερο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ παρά Σιλβέστερ Σταλόνε. Είναι μία έξυπνη επιλογή, αλλά όταν το ξύλο αρχίζει να πέφτει, ο θεατής δυσκολεύεται να πιστέψει ότι ο θύτης θα μπορούσε να είναι ο Αλειφερόπουλος, ενώ μετά την τραγωδία που τον βρίσκει, μοιάζει να «συνέρχεται» αρκετά γρήγορα.
Το άλλο μεγάλο ατού της ταινίας είναι το γεγονός ότι έχει την τύχη να εμπλέκονται σε αυτήν πολύ καλοί ηθοποιοί. Έτσι, είτε σε μικρούς, είτε σε μεγαλύτερους ρόλους καταφέρνουν και αφήνουν το σημάδι τους (hint: προσέξτε για το κάμεο της Ζωής Λάσκαρη. Απλά ανεκτίμητο!)
Τελικά να τη δω;
Ενδιαφέρον δείγμα πολύ βίαιης περιπέτειας, με πολύ καλούς ηθοποιούς. Μια έξυπνη μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα.
Fun trivia: Ο Δημήτρης Τζέτζας έχει δουλέψει ως μοντέρ και βοηθός post production σε παραγωγές της Jerry Bruckheimer Films και της Walt Disney Company.
