Σκηνοθέτες που έκαναν ριμέικ δικών τους ταινιών
Το ριμέικ είναι κάτι σύνηθες στον κόσμο του κινηματογράφου και το συναντάμε… σχεδόν από τότε που γεννήθηκε η έβδομη τέχνη. Ο ορισμός «ριμέικ» χρησιμοποιείται όταν μια ταινία βασίζεται εξ’ ολοκλήρου πάνω σε μια παλαιότερή της. Ιστορικά, ο πρώτος που επιχείρησε το ριμέικ ήταν ο Σίγκμουντ Λούμπιν το 1904 με το «The great train robbery», ταινία που βασίστηκε στην ομώνυμη του Έντγουιν Πόρτερ.
Συνήθως, βέβαια, οι σκηνοθέτες των δύο ταινιών είναι διαφορετικοί ∙ εντούτοις υπάρχει και η περίπτωση ο ίδιος σκηνοθέτης να κάνει ριμέικ δικής του ταινίας. Πρωτοπόρος σε αυτό ήταν ο Σεσίλ ντε Μιλ, ο οποίος το 1918 έκανε το «The squaw man», ένα βωβό φιλμ που στηρίχθηκε σε δική του ομώνυμη ταινία γυρισμένη το 1914. Μάλιστα, επιχείρησε ξανά την ίδια ταινία το 1931 (με διαλόγους αυτή τη φορά), κάνοντας τον ντε Μιλ τον πρώτο σκηνοθέτη που δημιούργησε τρεις φορές την ίδια ταινία!
Φαίνεται, λοιπόν, πως το παράδειγμα του ντε Μιλ ακολούθησαν και άλλοι σκηνοθέτες που –πιθανόν σε κρίση τελειομανίας – θέλησαν να προχωρήσουν σε μια «επανέκδοση» ταινιών τους.
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ μας έχει χαρίσει πολλά αριστουργήματα, ταινίες γεμάτες μυστήριο, αγωνία αλλά και τεχνικές που κάθε σύγχρονος σκηνοθέτης έχει μελετήσει. Αυτό, όμως, φαίνεται να μην ήταν αρκετό για τον μετρ του σασπένς, αφού το 1934 σκηνοθέτησε τον «Άνθρωπο που ήξερε πολλά» και ύστερα προχώρησε στο ριμέικ του το 1954. Η αλήθεια είναι πως η δεύτερη version της ταινίας είναι πολύ καλύτερη από όλες τις απόψεις: χτίσιμο σεναρίου, σκηνοθεσία και ερμηνείες.
Παρόμοια είναι και η περίπτωση του Γιασουχίρο Όζου και των δύο ταινιών του: «A story of floating weeds» και «Floating weeds». Η πρώτη ταινία που γυρίστηκε το 1934 είναι ένα βωβό ασπρόμαυρο φιλμ που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και απέσπασε καλές κριτικές. Ωστόσο, το 1954 έβγαλε το «Floating weeds», που ενθουσίασε ακόμα περισσότερο, κυρίως λόγω της χρήσης της τεχνολογίας. Πρόκειται για μια ομιλούσα έγχρωμη ταινία που οι εικόνες μαγεύουν τον θεατή. Το «Floating weeds» θεωρείται, μάλιστα, από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες του Όζου.
Άλλος μεγάλος σκηνοθέτης που τόλμησε το ριμέικ δικής του ταινίας είναι ο Μάικλ Μαν με το «L.A. Takedown» και το «Heat». Το 1989 ο Μαν σκηνοθέτησε την τηλεοπτική ταινία «L.A. Takedown», την οποία αργότερα μετονόμασε σε «Heat» (1995) και χρησιμοποίησε a-list ονόματα, όπως τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: οι κριτικές ήταν θετικές, η επιτυχία της ταινίας μεγάλη και ο Μαν μας άφησε μία ακόμα σπουδαία ταινία στο είδος των crime thrillers.
Σε ριμέικ δικής του ταινίας προχώρησε και ο Μίκαελ Χάνεκε με το «Funny Games». Το 1997 η αυστριακή ταινία «Funny games» κάνει πρεμιέρα στην Αμερική χωρίς τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η ταινία δεν πήγε καθόλου καλά στο box office και το κοινό δεν φάνηκε να αρέσκεται σε τέτοιου είδους ταινίες με σκληρή βία, σωματική και ψυχολογική. Παρ’όλα αυτά, ένα μέρος του σινεφίλ κοινού αντιλήφθηκε το υπόγειο χιούμορ και το βαθιά ειρωνικό βλέμμα του σκηνοθέτη στην ταινία. Τελικά, μια δεκαετία μετά, ο Χάνεκε γυρίζει ξανά την ίδια ταινία σε αγγλόφωνη (γνωστή και ως «Funny games U.S.») με τους Τιμ Ροθ, Ναόμι Γουότς, Μάικλ Πιτ και Μπράντι Κόρμπετ, τηρώντας κατά… πλάνο την πρώτη ταινία. Το αποτέλεσμα ήταν περίπου ίδιο με το αρχικό Funny Games, αν και η αγγλόφωνη έκδοση συγκέντρωσε σχεδόν τα μισά από τα έξοδα παραγωγής.
Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης, Τακάσι Σιμίτζου, σκηνοθέτησε το 2002 το τρίτο μέρος της σειράς «Ju-On», το οποίο στην Ιαπωνία είχε μεγάλη απήχηση. Τα αμερικάνικα στούντιο, θέλοντας να εισάγουν το νέο είδος J-Horror (Japanese horror) ζήτησαν από το Σιμίτζου να κάνει ένα αγγλόφωνο ριμέικ της ταινίας «Ju-On : The grudge» . Έτσι, το 2004 γυρίζεται το «The grudge» με την Σάρα Μισέλ Γκέλαρ να κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τις κριτικές να είναι αμφιλεγόμενες.
Το 1997, ο σκηνοθέτης Όλε Μπορνενταλ κυκλοφόρησε το αμερικανικό ριμέικ της ταινίας του «Ο Νυχτοφύλακας» του 1994. Η αγγλόφωνη έκδοση ήταν σχεδόν κάτι πρωτόγνωρο για το δανέζικο σινεμά, με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ να κρατάει τον ρόλο του φοιτητή του πανεπιστημίου που πιάνει δουλειά σε ένα νεκροτομείο ως νυχτοφύλακας. Μάλιστα, ο Μπορνενταλ είχε ζητήσει τη γνώμη του Στίβεν Σόντερμπεργκ για την ταινία αυτή. Ωστόσο, το ριμέικ δεν εισέπραξε και τόσο θετικές κριτικές όσο το πρωτότυπο.
O Τζον Γου έκανε το ριμέικ του «Once a thief» για το τηλεοπτικό δίκτυο της Fox το 1996. Ενώ και οι δύο εκδοχές παρουσίαζαν το ταλέντο του σκηνοθέτη στη δημιουργία εντυπωσιακών σκηνών δράσης, το ριμέικ της τηλεόρασης κέρδισε μάλλον τις… εντυπώσεις, αφού χρησίμευσε και ως pilot για μια νέα σειρά. Τελικά, το Καναδικό CTV Television Network προχώρησε στην δημιουργία της σειράς με 22 επεισόδια το 1997. Η σειρά διακόπηκε έναν χρόνο μετά.
Ερχόμαστε στο σήμερα με τον Σεμπάστιαν Λέλιο να ετοιμάζει το ριμέικ της δικής του ταινίας «Gloria». Η πρώτη ταινία του 2013 είχε ως πρωταγωνίστρια την Παουλίνα Γκαρσία, η οποία κέρδισε τις εντυπώσεις για την ερμηνεία της ως 58χρονη Γκλόρια, που έχει προσαρμόσει τη ζώη στους δικούς της κανόνες και τολμάει να ερωτευτεί ξανά. Στο ριμέικ, τον ρόλο της Γκλόρια θα έχει η εξαιρετική Τζουλιάν Μουρ, με τον Χιλιανό σκηνοθέτη να θέλει να μας δώσει μια νέα οπτική της ιστορίας της μεσήλικης Γκλόρια μακριά από την Χιλή και τοποθετημένη στο Λος Άντζελες.
