DOCTOR STRANGE IN THE MULTIVERSE OF MADNESS
O Στήβεν Στρέηντζ επιστρέφει αυτή την φορά για να σώσει μία πιτσιρίκα ονόματι Αμέρικα, η οποία έχει το χάρισμα και την δυνατότητα να ταξιδεύει ανάμεσα στα παράλληλα σύμπαντα (multiverse) και την οποία καταδιώκουν διάφορα τέρατα προκειμένου να της πάρουν την δύναμη της. Ο Στρέηντζ θα απευθυνθεί για βοήθεια στην Γουάντα Μάξιμοφ δίχως να ξέρει πως η ίδια κρύβεται πίσω από όλο αυτό τον εφιάλτη ως Κόκκινη Μάγισσα προκειμένου να αποδώσει δικαιοσύνη και να βρει τα παιδιά της σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Η δεύτερη ταινία του Doctor Strange μετά την πρώτη του 2016, φέρνει τον πιο ίσως ενδιαφέροντα και ελκυστικό superhero της Μάρβελ ξανά στο προσκήνιο, από την άποψη πως είναι μία φιγούρα με προσωπικότητα και επειδή τον ερμηνεύει και ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Η είδηση πως την ταινία σκηνοθετεί ο Σαμ Ράιμι (υπεύθυνος για τα Spiderman της δεκαετίας του 2000, για μία σειρά από ταινίες θρίλερ που ξεκίνησαν από το Evil Dead αλλά και για μερικές αποτυχίες σε απόπειρα σκηνοθεσίας διαφορετικών ειδών) αναπτέρωνε το κουρασμένο ηθικό μας από τις ταινίες της Μάρβελ, οι οποίες επαναλαμβάνονται όσο κόβουν εισιτήρια στα multiplex κυρίως από εφηβικό κοινό. Κάτι όμως πάλι τα πήρε όλα και τα σήκωσε.
Έπειτα από ΄ένα εντυπωσιακό δεκάλεπτο ξεκίνημα και με μερικές αναλαμπές ευρεσιτεχνίας και εφέ (η μάχη με τις νότες) αυτός ο Doctor Strange αναλώνεται σε μία κουραστική και επαναλαμβανόμενη κούρσα μάχης μεταξύ καλών και κακών. Ανακατεύει τα σύμπαντα (μέχρι και τον Πάτρικ Στίουαρτ από τα X-MEN) δημιουργώντας έναν αχταρμά τόσο σεναριακό όσο και οπτικό με μουσική υπόκρουση του Ντάνι Έλφμαν, κάνοντας μία ταινία φαντασίας που θέλει να φλερτάρει και με το θρίλερ (η ζόμπι εκδοχή του Doctor Strange) η οποία προσπάθεια όμως καταβροχθίζεται από το υπερβολικό CGI, καταστρέφοντας κάθε μορφή ατμόσφαιρας και σασπένς.
Μοναδική κερδισμένη της υπόθεσης (εκτός από την Μάρβελ και τα ταμεία της) η Ελίζαμπεθ Όλσεν ως Γουάντα/ Scarlet Witch, η οποία δίνει μία άλλη υπόσταση στον ρόλο και είναι η μόνη που δεν χάνεται μέσα στον καταιγισμό των εφέ χάρις στο ερμηνευτικό της ταλέντο αλλά και η φωτογραφία του εις διπλούν υποψήφιου για Oscar Τζον Μάθισον (Το Φάντασμα της Όπερας, Μονομάχος) η οποία μαυρίζει (και όχι απλά σκοτεινιάζει) την ταινία από την μέση και μετά. Σαν θέαμα λειτουργεί στο σύνολο αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και την αδιαφορία χωρίς το παραμικρό σασπένς προδιαγράφοντας ένα φινάλε που δεν θέλει και εκπαίδευση για να το μαντέψει ο θεατής και που έστω και η όποια σεναριακή εξυπνακίστικη-και όχι έξυπνη- ιδέα για φινάλε είναι εντελώς προβλέψιμη.
Έχουμε την εντύπωση πως οι ταινίες με τους σούπερ ήρωες και τα στούντιο της Μάρβελ και της DC έχουν φτάσει το είδος των ταινιών φαντασίας σε ένα τέλμα που πλέον το logo ο Doctor Strange θα επιστρέψει στο τέλος της ταινίας, εκλαμβάνεται ως απειλή που όχι μόνο δεν μας φοβίζει αλλά μας αφήνει και εντελώς αδιάφορους. Για την Ελίζαμπεθ Όλσεν και μόνο τα δύο αστέρια της κριτικής.
Η ταινία κυκλοφορεί από 5 Μαΐου σε διανομή FEELGOOD
