Doctor Strange
Ο Δόκτωρ Στρέιντζ είναι ένας επιτυχημένος -και εγωπαθής- νευροχειρούργος με διάθεση που θα ζήλευε και ο Doctor House. Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα αφήνει κατεστραμμένα τα τα νεύρα του χεριού του και κανείς από τους συναδέλφους δεν φαίνεται να μπορεί να βοηθήσει. Θα αναζητήσει το… θαύμα στην άλλη άκρη του κόσμου, όπου μία γυναίκα, η Αρχαία θα τον διδάξει να βλέπει τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο. Θα μάθει, έτσι, να χειρίζεται τις μαγικές δυνάμεις που υπάρχουν γύρω του και θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια σκοτεινή απειλή.
Η Marvel έχει μπει δυναμικά σε μία νέα φάση, συστήνοντας νέους υπερήρωες (όπως ο Ant-Man ή ο Doctor Strange) και συνεχίζοντας να φτιάχνει ταινίες με παλιούς -όπως ο Θορ. Το Doctor Strange φαινόταν να αποτελεί το όνειρο κάθε φαν, καθώς συνδύαζε εντυπωσιακά εφέ και ένα εξαιρετικό καστ.
Από την εποχή του Inception, η τεχνολογία και τα εφέ που χρησιμοποιήθηκαν περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία για να κάνουν ξανά την εμφάνισή τους. Και τη βρήκαν στην ταινία του Σκοτ Ντέρικσον. Η μαγεία του Δόκτωρ Στρέιντζ δεν είναι αόρατη -όπως σε άλλες παρόμοιες ταινίες-, αλλά δημιουργεί ασπίδες και όπλα, έχει τη δυνατότητα να αλλάζει τον χώρο και να μην γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους. Σίγουρα, ξεφεύγοντας από το συνηθισμένο ύφος των ταινιών της Marvel όσον αφορά τις σκηνές δράσης, εκεί και στη χρήση των ειδικών εφέ είναι που η ταινία κερδίζει τον θεατή.
Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς είναι ιδανικός ως Doctor Strange. Επιλέγοντας μία ερμηνευτική προσέγγιση που χαρακτηρίζεται από ειρωνία και χιούμορ -ένας πιο mainstream Doctor House- ο Κάμπερμπατς αγκαλιάζει πλήρως τον ρόλο του μάγου υπερήρωα μέσα από μία γκάμα συναισθημάτων και χαρακτηριστικών: αυταρέσκεια, οργή, φιλομάθεια, φιλοδοξία για να φτάσει σταδιακά σην απόφαση της υπεράσπισης του κόσμου. Παρ’ όλο που ο Κάμπερμπατς εκφράζει όλα αυτά τα συναισθήματα, δεν είναι απόλυτα κατανοητό πώς φτάνει κάθε φορά εκεί. Κι αυτό γιατί σεναριακά, η ιδέα μπορεί να περιγραφεί με δυο φράσεις: «Εγωιστής χειρούργος παθαίνει ατύχημα και αποκτά μαγικές δυνάμεις». Αν αφαιρέσεις τα ειδικά εφέ, τις σκηνές δράσης και τους διάσημους σταρ, αυτό που μένει στο τέλος της μέρας είναι μία ιστορία απλοϊκή έως προβλέψιμη που προσωπικά βρήκα ότι είναι αρκετά μακριά από πιο σύνθετες δημιουργίες της Marvel. Στόχος του Doctor Strange είναι, πάντως, να είναι fun και αυτό σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνει.
Βρήκα, επίσης, υπέροχη την Ρέιτσελ ΜακΆνταμς την δύναμη που κρατά στη Γη τον Doctor Strange. Η ΜακΆνταμς είναι -όπως συνήθως- σε μεγάλη φόρμα. Αντιθέτως, μάλλον αδιάφορους βρήκα τους Τίλντα Σουίντον, Τσιγουέτελ Ετζίοφορ και Μαντς Μίκελσεν, ίσως επειδή οι ρόλοι τους δεν είναι τόσο σύνθετοι ή σε ορισμένες περιπτώσεις δεν δίνεται αρκετός χρόνος ώστε να κατανοήσει ο θεατής τις πράξεις τους.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην τελευταία σκηνή της ταινίας, εκεί που ο Doctor Strange αγκαλιάζει τις αδυναμίες του. Κάτι παρόμοιο με αυτό που κάνει ο θεατής με την ίδια την ταινία: παρά τις -αρκετές- αδυναμίες της, το Doctor Strange αποτελεί ένα ενδιαφέρον κινηματογραφικό ταξίδι.
