Τόνι Έρντμαν

Ένας πλακατζής πατέρας αναζητά τρόπους να έρθει κοντά στην εργασιομανή κόρη του. Μετά τον θάνατο του σκύλου του, αποφασίζει να ταξιδέψει από τη Γερμανία στο Βουκουρέστι, όπου ζει η Ίνες. Όταν οι πρώτες προσπάθειες να κατανοήσει ο ένας τον άλλο πέφτουν στο κενό, ο πατέρας κατασκευάζει μια περσόνα: τον Τόνι Έρντμαν, έναν τύπο με περούκα και παράξενα δόντια. Κάθε προσπάθεια, όμως, του Τόνι Έρντμαν να κατανοήσει και να προσεγγίσει την Ίνες μοιάζει να βρίσκεται μπροστά σε έναν «τοίχο». Ώσπου μοιάζει να αντιδρά στην ολοένα αυξανόμενη εκκεντρικότητα του πατέρα της.

Η ταινία της Γερμανίδας Μάρεν Άντε ενθουσίασε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών -αν και έφυγε από αυτό με «άδεια χέρια». Η ταινία, η οποία είναι και υποψήφια για το βραβείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου LUX, αποτελεί μία τρυφερή και αστεία ταινία για τη σχέση ενός πατέρα και μίας κόρης και για τα εμπόδια που βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Έχει χιούμορ, διαθέτει ζεστασιά και προκαλεί προβληματισμούς γεμάτους ενδιαφέρον, αν και δεν ξέρω εάν είναι το αριστούργημα που όλοι υπόσχονταν (από την άλλη οι μεγάλες προσδοκίες δημιουργούν και μεγάλες απογοητεύσεις).

Το Τόνι Έρντμαν είναι μια ταινία φτιαγμένη με απλά υλικά με ένα ξεκαρδιστικό μισάωρο προς το τέλος που την απογειώνει, αν και θεωρώ ότι θα μπορούσε να ωφεληθεί από μία μεγαλύτερη οικονομία (η διάρκειά της είναι 2,5 ώρες).

Κινούμενη ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, προσεγγίσει με μέτρο και τα δύο και κερδίζει από τη συνάντησή τους. Κι αν ο Πίτερ Σιμόνισεκ είναι αυτός που έχει τον «αβανταδόρικο» ρόλο -θυμίζοντας κάποιον θείο ή γνωστό που πάντα μας έφερνε σε αμηχανία με τα αστεία του-, εκείνη που πραγματικά λάμπει είναι η Σάντρα Χίλερ. Εξαιρετικό το κωμικό της timing, ένα πλάσμα άλλοτε «ατσούμπαλο», άλλοτε ευάλωτο, άλλοτε δυναμικό, φτιάχνει έναν από τους καλύτερους γυναικείους χαρακτήρες που θα δούμε σε ταινία μέσα στο 2016.

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον δείγμα γερμανικού σινεμά.