16o ΦΝΘ: Ανασκόπηση Πέμπτης (20/3/2014)

Ενδιαφέρουσες προτάσεις είχε να προσφέρει η Πέμπτη στους φίλους του ντοκιμαντέρ. Sold out ήταν η προβολή της «Νονάς» του Στέλιου Κούλογλου και του «Τραγούδι από το Δάσος», ενώ οι Cinεπιβάτες ξεχώρισαν τα «Life Sentences» και «Κυρίαρχος του Κόσμου». Πολύ συζητιέται και το ντοκιμαντέρ για τη συριακή σύγκρουση «Επιστροφή στη Χομς».

Κυρίαρχος του κόσμου

Από τις πιο άρτια σκηνοθετημένες και σωστά σεναριακά δομημένες ταινίες του φεστιβάλ. Η ταινία που πολλοί παρομοίωσαν με ένα ντοκιμαντέρ για έναν πρόσφατο ‘Λύκο της Γουόλ Στριτ’, μόνο που αυτή τη φορά έχει πράγματι εξηγήσεις για το πως δουλεύουν τράπεζες και χρηματιστήρια! Αν είστε εξοικειωμένοι με οικονομικούς όρους μπορείτε να την παρακολουθήσετε με σχετική ευκολία, αλλιώς απολαύστε την καταπληκτική φωτογραφία της. Εξάλλου, πέραν των άδειων κτιρίων και των πανοραμικών πλάνων, δεν θα δείτε κάτι άλλο εκτός από τον μεσήλικα Γερμανό που μιλάει! Σε ένα σχεδόν φουτουριστικό περιβάλλον που συντελούν εγκαταλελειμμένοι ουρανοξύστες, πρώην κτίρια τραπεζών και χρηματιστηριακών κολοσσών, ή αλλιώς η    απόλυτη ‘ύβρις  του κεφαλαίου’ εκεί ξεδιπλώνεται σε όλο του το μεγαλείο η ζωή ενός τυπικά χαρακτηριστικού μεγαλοστελέχους, από golden boy μέχρι την πρόσφατη απόλυση του (από όσα δήλωσε –ή παραίτηση αν δείτε τα γράμματα στο τέλος). Με θάρρος ή και θράσος δίνει μερικές από τις πιο ειλικρινείς απαντήσεις σε καυτά θέματα, που φυσικά όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε, αλλά τα ακούμε αυτή τη φορά εκ των έσω. Οικονομικοί δολοφόνοι, χρηματιστηριακές απάτες, τραπεζικοί εκβιασμοί στις κυβερνήσεις. Γιατί οι τράπεζες δεν πρέπει να φοβούνται για το ρίσκο ενός νέου προϊόντος: γιατί ακόμα κι αν έχουν ζημιές το κράτος πρώτα θα στηρίξει τις τράπεζες φυσικά εις βάρος των φορολογούμενων. Ενδεικτικό το παράδειγμα ότι όταν μια κυβέρνηση χρειαστεί να θεσπίσει κονδύλια για κάποιον τομέα –την υγεία για παράδειγμα, που μπορεί να περάσουν ακόμα και χρόνια, ενώ για τη βοήθεια σε τράπεζες για το ίδιο ποσό σε 2 μέρες το ζήτημα της στήριξης έχει τακτοποιηθεί. Από την άλλη, βλέπουμε την θεοποίηση των μεγαλοστελεχών. Παίρνοντας μισθούς εξωπραγματικούς, μετατρέπονται σε ένα άλλο είδος ανθρώπου, μιας ανώτερης κάστας που ζει αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο.  Βλέπουμε τις επιπτώσεις που έχει στην οικογενειακή τους ζωή, αλλά και την λανθασμένη νοοτροπία με την οποία την αντιμετωπίζουν. Υπό άλλες συνθήκες κάποιος θα διερωτόταν αν αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να φοβάται με αυτά που αποκαλύπτει να μην καταλήξει σε κάποιο χαντάκι. Το ότι δεν έχει κανέναν δισταγμό είναι περισσότερο απογοητευτικό, δείχνοντας ότι το σύστημα αυτό δεν φοβάται τίποτα, ούτε πιστεύει ότι μπορεί κανείς να το σταματήσει. Απλά ανεβάζοντας τους στόχους κάθε χρόνο 10% παραπάνω (όπως αναφέρει ως παράδειγμα) χωρίς να νοιάζεται για τη ρεαλιστικότητα των στόχων. Όλα είναι απλά νούμερα μοιάζοντας με ένα άρρωστο αέναο παιχνίδι, όπως ωραία είχε παρουσιάσει ο Γαβράς στο περσινό Le Capital.  Φυσικά ο ομιλητής αναφέρεται και στην Ελλάδα και για το μέλλον προβλέπει Γαλλία! Υπάρχουν μια-δυο στιγμές που δεν δέχεται να απαντήσει μπροστά στην κάμερα απογοητεύοντας. Η υπέρτατη ειρωνεία έρχεται στο τέλος να επιβραβεύσει όσους το παρακολούθησαν προσεκτικά, δείχνοντας ότι ούτε ο ομιλών τελικά θα βάλει ποτέ μυαλό! Η όποια ρομαντικότητα έχει αφήσει να φανεί κρύβει το φοβισμένο μυαλό μιας δολοφονικής, ψυχρής, υπολογιστικής μηχανής που δεν σταματά λεπτό να κάνει πράξεις. Το απόλυτο ψυχογράφημα ενός golden boy.

Gimli

Τραγούδι από το δάσος

Ο Λούις Σάρνο, συμμαθητής και φίλος του Τζιμ Τζάρμους άκουσε στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι από την κεντρική Αφρική που τον μάγεψε τόσο ώστε θέλησε να το ακολουθήσει να δει από πού προέρχεται και να γνωρίσει τους ανθρώπους που το τραγουδούσαν. Ο δρόμος τον έφερε στην καρδιά της γηραιάς ηπείρου, όπου έζησε 25 χρόνια στην καρδιά του τροπικού δάσους ανάμεσα στους Πυγμαίους της φυλής Μπαγιάκα. Ο σκηνοθέτης συναντά αυτόν τον άνθρωπο και βλέπει τη ζωή του κοντά στους Μπαγιάκα. Μετά ακολουθεί τον Λούις και τον γιο του Σαμντί πίσω στη Νέα Υόρκη εκπληρώνοντας μια υπόσχεση του πατέρα προς το γιο. Η ταινία ουσιαστικά επικεντρώνεται σε αυτό το ταξίδι αντιπαραβάλλοντας τη διαφορά των δυο κόσμων. Μουσικά το κοντράστ έρχεται με μουσικά κομμάτια και ήχους της ζούγκλας σε αντίθεση με την αναγεννησιακή χορωδιακή μελωδία που εκπροσωπεί τον δυτικό πολιτισμό. Παρά τα δυνατά στοιχεία του, την αύρα διαλογισμού που μας περνά, την ωραία ομιλία του Τζάρμους και το χωριό των Μπαγιάκα που είναι μαγικό από μόνο του, η ταινία χάνει τον προσανατολισμό της και φαίνεται να ξεφεύγει από το θέμα της. Η παρουσίαση της μουσικής είναι τουλάχιστον φευγαλέα, όπως και η ζωή των Μπαγιάκα. Θα περίμενε κανείς να εντρυφήσει περισσότερο στην καθημερινή τους ζωή, στο χορό και το τραγούδι (που παρουσιάζεται σε μια σεκάνς αρκετά στυλιζαρισμένο), στο κυνήγι ή τα φαγητά που αναφέρονται αλλά δε βλέπουμε ποτέ.  Ήταν μοναδική ευκαιρία να δοθεί μια ανθρωπολογική ματιά σε αυτό το λαό και να εξηγηθούν καλύτερα οι λόγοι που ο Λούις Σάρνο επέλεξε να μείνει τόσα χρόνια κοντά τους και να ηχογραφήσει πάνω από 1.000 ώρες μουσικής! Αξίζει να αναφέρουμε ότι σε μία στιγμή που ο Λούις ανοίγει το ραδιόφωνο για να ακούσει ειδήσεις στο BBC, η είδηση που ακούγεται είναι η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Λουκά Παπαδήμο στην Ελλάδα, μια είδηση που φαίνεται ότι έφτασε μέχρι τον κόσμο των Μπαγιάκα!

Gimli

Ο σκηνοθέτης Μάικλ Όμπερτ θυμάται την πρώτη του συνάντηση με τον Λούις: «Το φθινόπωρο του 2009 πήγα ως δημοσιογράφος να κάνω ένα θέμα για τους Μπαγιάκα. Στο τροπικό δάσος που ήμουν άκουσα μια ιστορία για έναν λευκό που ζει εδώ και χρόνια με τους Πυγμαίους Μπαγιάκα. Σκέφτηκα ότι αυτό είχε πολύ ενδιαφέρον και θέλησα να τον συναντήσω. Δύο Μπαγιάκα με οδήγησαν στο βάθος του δάσους, ακολουθώντας για περισσότερες από δύο ώρες τα ίχνη ενός ελέφαντα. Όταν, τελικά, φτάσαμε, μας περίμεναν περίπου 200 Πυγμαίοι, με τα πρόσωπά τους βαμμένα και τα δόρατα σηκωμένα. Σε μία σκηνή βγαλμένη λες από το σινεμά, οι Μπαγιάκα σχημάτισαν ένα ημικύκλιο μπροστά μου και από το βάθος βγήκε ο Λούις, ημίγυμνος και κρατώντας δυο παιδιά Μπαγιάκα στα χέρια του. Άφησε τα παιδιά στις μανάδες τους και με πλησίασε, ρίχνοντάς μου ένα βλέμμα του τύπου:  Τι στο διάβολο κάνεις εσύ εδώ; Και τότε εγώ του έδωσα το χέρι μου και 200 Μπαγιάκα μας κοιτούσαν που κάναμε χειραψία». Στην ταινία ιδιαίτερη είναι και η χρήση της μουσικής. Ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι επικεντρώθηκε σε δύο είδη μουσικής: στις ηχογραφήσεις του Λούις από τη μουσική των Μπαγιάκα και στο κομμάτι που ο ίδιος ο Λούις έβαλε στον σκηνοθέτη να ακούσει στην καλύβα του. Αυτό είναι τμήμα μουσικής μιας χριστιανικής μελωδίας από τον 16^ο αιώνα. «Η λειτουργία αυτή διαρκεί πέντε ώρες και χρησιμοποιήσαμε τμήματά της στην ταινία, οπτικοποιώντας τα στη συνέχεια. Για μένα αυτή ήταν η ιστορία που ήθελα να αφηγηθώ». Ο Λούις είναι πολύ καλός φίλος με τον σκηνοθέτη Τζιμ Τζάρμους. «Πήγαιναν μαζί στο σχολείο»  λέει ο Όμπερτ. «Και έχουν μια σχέση σχεδόν αδελφική. Και έχουν επηρεάσει ο ένας τον άλλο. Εάν δείτε τις ταινίες του Τζάρμους θα παρατηρήσετε μία αναλογία με κομμάτια της ζωής του Λούις». Οι Μπαγιάκα περνούν σήμερα δύσκολες στιγμές: «Στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία έχει ξεσπάσει εμφύλιος. Οι Μπαγιάκα ζουν στα νότια της χώρας και εκεί η κατάσταση δεν είναι τόσο δραματική. Ωστόσο, είναι αποκομμένοι εξαιτίας των μαχών. Όταν οι αντάρτες μπαίνουν στο τροπικό δάσος, οι Μπαγιάκα αποσύρονται στο βάθος του για προστασία. Έχουμε προσπαθήσει να βγάλουμε τον Λούις από εκεί, αλλά δεν θέλει να φύγει και να αφήσει την κοινότητα. Σκεφτείτε ότι το προσδόκιμο ζωής ενός Μπαγιάκα είναι τα 40 χρόνια. Ο Λούις συμπληρώνει τα 60 και θεωρείται ένας από τους γηραιούς της φυλής».

Tyler

Καθημερινή  Επανάσταση

Μια συλλογή προσπαθειών ομάδων ανθρώπων σε διαφορετικές χώρες να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά. Στα θετικά του η (Multilanguage) πολυφωνία του, το στοιχείο του ψίθυρου στην ισπανόφωνη αφήγηση. Από τις καλύτερες στιγμές η πρωτότυπη χορωδία διαμαρτυρίας που είναι απολαυστικότατη και θα ήθελα να την έδειχνε περισσότερο. Χρόνο όμως θα κλέψει η ουκρανική ομάδα των γυμνόστηθων γυναικών που είδαμε αναλυτικότερα και στο ντοκιμαντέρ ‘Η Ουκρανία δεν είναι Μπουρδέλο’ δείχνοντας ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος το γυμνό ακόμα ‘πουλάει καλύτερα’. Ως φιλοσοφικό επίκεντρο αναφέρεται το παράδειγμα του Γκάντι ως ειρηνικού αγωνιστή. Δυστυχώς στο ντοκιμαντέρ δεν αναφέρεται κάποια επιτυχία των ειρηνικών τρόπων που επέλεξαν οι ομάδες να διαμαρτυρηθούν και μένει στο ότι πρέπει να μάθει ο κόσμος να μη φοβάται και να αλλάξει νοοτροπία να μάθει να διεκδικεί. Λίγο μετά δείχνει επανειλημμένα το θάνατο μιας νεαρής διαμαρτυρόμενης κοπέλας μπροστά στην κάμερα. Δεν μοιάζει μετά από αυτό λίγο ανούσιο να δείχνει κάποιους να βάφουν κόκκινα τα σιντριβάνια της χώρας ή τους Αμερικάνους να χοροπηδούν σαν λαγουδάκια; Η πόλη που αναβοσβήνει ρυθμικά τα φώτα της προσφέρει σίγουρα εικαστικό θέαμα θα ιδρώσει άραγε το αφτί κάποιου προύχοντα από το ρομαντισμό της πλειονότητας;  Για μόλις 2 δευτερόλεπτα θα περάσει και η ελληνική βουλή από την οθόνη για να μας αποτελειώσει θυμίζοντας ότι όσο και αν φώναξε ο ελληνικός λαός τελικά έσκυψε το κεφάλι και δεν άλλαξε τίποτα. Σε περίοδο κρίσης δυστυχώς παρά τις αγαθές προθέσεις του τίτλου του το ντοκιμαντέρ φαίνεται να καταδεικνύει το πόσο ανίσχυρη είναι η μάζα ή ότι οι ακτιβιστές στέρεψαν σε έμπνευση!

Gimli

Ισόβια Δεσμά

Η ιστορία μοιάζει βγαλμένη από μυθιστόρημα. Ο Παλαιστίνιος Φαουζί Νίμερ παντρεύεται μία εβραία, παρά τις αντιδράσεις της οικογένειάς του. Μετά τον πόλεμο του 1967 θα πραγματοποιήσει σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων κατά του Ισραήλ και θα συλληφθεί. Η μητέρα θα πάρει τα παιδιά της (ένα αγόρι και ένα κορίτσι) στον Καναδά και θα τα μεγαλώσει με αυστηρές εβραϊκές αρχές. Τα χρόνια περνούν και τα δυο παιδιά θα μεγαλώσουν μέσα στην εχθρότητα των δύο λαών και αναπτύσσοντας εντελώς διαφορετικές απόψεις και στάσεις απέναντι στο παρελθόν τους. Οι δύο σκηνοθέτες Νουρίτ Κεντάρ και Γιαρόν Σανί σωστά δεν επέλεξαν να επικεντρωθούν στην προσωπικότητα του Φαουζί Νίμερ, που θεωρείται ήρωας για τους Άραβες, αλλά στο πώς οι αποφάσεις και οι ζωές των παλαιότερων, έχουν αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεση της νεότερης γενιάς (κατά το γνωμικό «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα»). Ο κεντρικός ήρωας, ο Νίμερ, ο γιος του Φαουζί Νίμερ, είναι ένας άνθρωπος ειλικρινής και πληγωμένος. Για αυτόν η θρησκεία και ο φανατισμός δεν είναι πράγματα που κάνουν καλό στην ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά χωρίζουν τους ανθρώπους.  Οι σκηνοθέτες δεν περιορίζουν την ιστορία τους στην αραβοϊσραηλινή διαμάχη, ούτε προσπαθούν να δείξουν ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Θέλουν απλά να αφηγηθούν μια απίστευτη –και άκρως ανθρώπινη- ιστορία.

Ο Γιαρόν Σανί βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για την προβολή του ντοκιμαντέρ. «Η ιστορία ξεκίνησε ως εξής: Η συνεργάτιδά μου, Νουρίτ Κεντάρ, γνώρισε τον πατέρα στη Γάζα πριν από περίπου 15 χρόνια –μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή. Αυτός της αφηγήθηκε την ιστορία του. Εκείνη θέλησε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ, αλλά αυτός της είπε ότι θα της το αφηγηθεί υπό έναν όρο: εάν καταφέρει να πείσει τις ισραηλινές αρχές να επισκεφθεί την οικογένειά του στο Ισραήλ. Εκείνη δεν τα κατάφερε και έτσι προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την κόρη του, η οποία ζει σε μία υπερορθόδοξη εβραϊκή γειτονιά του Ισραήλ. Πριν ακόμα καταφέρει να τη συναντήσει, λαμβάνει επιστολή από δικηγόρο που λέει ότι εάν την πλησιάσει θα της κάνει μήνυση. Τότε ήρθε σε μένα, προτείνοντας να γυρίσουμε την ταινία σαν μυθοπλασία. Της είπα ότι εάν το κάναμε αυτό, τότε κανένας δεν θα μας πίστευε. Για μένα ενδιαφέρον είχε ο χαρακτήρας του γιου και εκεί της πρότεινα να επικεντρωθούμε». «Το μήνυμα του γιου ως κάποιου που δεν ανήκει πουθενά είναι πολύ σημαντικό για την ανθρωπότητα. Η θρησκεία μπορεί να διαλύσει σχέσεις. Οι δυνάμεις καταπίεσης θέλουν να μισούμε ο ένας τον άλλο αν και είμαστε ίδιοι. Αλλά αν πάμε στον γιατρό θα μας δώσει το ίδιο φάρμακο. Όλοι αγαπάμε την οικογένειά μας και χαιρόμαστε τις στιγμές με τα παιδιά μας».

Tyler

Mythogenesis

Στα μόλις 29 λεπτά του το ντοκιμαντέρ του Νίκου Πανουσόπουλου καταφέρνει να μας συναρπάσει με τη φρεσκάδα και την αμεσότητα του. Με ωραία παρουσίαση της θεματολογίας του και δροσερή ροή (έναντι πολλών άλλων που είδαμε φέτος -μεταξύ των οποίων και το ντοκιμαντέρ για τον Τζ.Μπλερ που ακολούθησε) μας κάνει να λυπόμαστε που δεν κατάφερε να γίνει μεγάλου μήκους. Η Mythogenesis, που εντάσσεται στη σειρά ‘Οπτική Γωνία’ από την οποία έχουμε να περιμένουμε και μελλοντικά, παρουσιάζει τον ιδιότροπο Καταλανό φωτογράφο αλλά και φαρσέρ Ζοάν Φοντκουμπέρτα. Ο Ζοάν, εκτός του ότι βραβεύτηκε με το Hasselblad ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος με αιώνια παιδικότητα και απίστευτο χιούμορ που αρέσκεται να ακροβατεί ανάμεσα στη διαστρέβλωση μύθων και την οπτική παρουσίαση τους. Αρέσκεται να διασκεδάζει με την υποσυνείδητη ανθρώπινη ιδιότητα μας να εκλογικεύουμε ότι βλέπει το μάτι μας, θεωρώντας ότι οτιδήποτε βλέπουμε σε μια φωτογραφία που δείχνει αληθοφανές μπορεί και να είναι. Και το νέο του παιχνίδι της υπέρτατης αυταπάτης φυσικά είναι το ίντερνετ. Κάπως έτσι ξεκινά ο μύθος των πρωτόγονων ‘γοργόνων’ ή του ρώσου κοσμοναύτη που μετά τη διάλυση της σοβιετικής ένωσης εγκαταλείφθηκε σε τροχιά στο διάστημα και πολλά άλλα.

Gimli

Mια επισφαλής εμπιστοσύνη: λογοκλοπή, εξουσία κι ο Τζέισον Μπλερ στους Νιου Γιορκ Τάιμς

Το 2003 ο κόσμος έμεινε άναυδος από ένα σκάνδαλο που έπληττε τους New York Times. Ένας εκ των συντακτών της εφημερίδας, ο Τζέισον Μπλερ, αποδείχθηκε ότι έκλεβε επί χρόνια ή κατασκεύαζε ρεπορτάζ που δημοσιεύονταν στην έγκυρη εφημερίδα. Η σκηνοθέτις Σαμάνθα Γκραντ μιλά με τους πρωταγωνιστές –και με τον Τζέισον Μπλερ-, προσπαθώντας να ανακαλύψει ποια είναι η αλήθεια και γιατί η εμπιστοσύνη προς τους μεγάλους δημοσιογραφικούς οργανισμούς είναι και αυτή εύθραυστη. Η ιστορία του Μπλερ είναι συναρπαστική και με μια καλύτερη κινηματογράφηση το θέμα θα απογειωνόταν. Η Σαμάνθα Γκραντ είναι αρκετά παραδοσιακή ως προς την προσέγγιση του ντοκιμαντέρ και αν και προσπαθεί να δώσει στην ταινία της ένα μεγαλύτερο «μήνυμα», τελικά δεν ξεφεύγει από τα όρια της περιπτωσιολογίας και της ενδιαφέρουσας –αλλά μάλλον μοναδικής- ιστορίας του Τζέισον Μπλερ.

Μετά την προβολή, η δημιουργός μίλησε για την ταινία της. «Ήθελα να μιλήσω με τη μητέρα του Τζέισον και εκείνη δέχθηκε, αλλά όταν ο Τζέισον το άκουσε, το απαγόρευσε» είπε η Γκραντ. «Έχω ασχοληθεί με το θέμα αυτό 7 χρόνια. Έχω στοιχεία για να τον δείξω ως κακό ή υλικό για να τον δείξω ως καλό, αλλά ήθελα να ακολουθήσω τη μέση οδό της αντικειμενικότητας και όχι να επιβάλλω την άποψή μου» δήλωσε η δημιουργός.

Tyler

Η Νονά

Ένα ντοκιμαντέρ για την ηγεμονία της Άνγκελα Μέρκελ στην Ευρώπη και το πως η πολιτική της (που σύμφωνα με τον σκηνοθέτη θυμίζει Μακιαβέλι και μεθόδους της μαφίας -αλλά και της ανατολικής Γερμανίας στην οποία μεγάλωσε) έχει καθορίσει τις τύχες των λαών της νότιας Ευρώπης. Ο Στέλιος Κούλογλου φτιάχνει ένα ντοκιμαντέρ για όλα αυτά που λίγο-πολύ γνωρίζουμε: το πώς Γαλλία και Γερμανία δεν άφησαν να χρεοκοπήσει η χώρα για να μη μείνουν στα χέρια των τραπεζών τους τα τοξικά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, το πώς επέβαλλαν λιτότητα ενώ την ίδια ώρα πουλούσαν πανάκριβα οπλικά συστήματα και το πώς καθόλου «δεν θα χάλαγε» τη γερμανική κυβέρνηση να πουληθεί και κανένα ελληνικό νησάκι. Και παρ’ όλο που τα παρουσιάζει όλα αυτά ωραία, αυτή είναι μόνο η μία πλευρά της ιστορίας: Δεν είναι μόνο η Μέρκελ ο κακός λύκος του παραμυθιού και το να την αναγάγεις σε αυτό αγνοεί τους υπόλοιπους παίκτες της οικονομικής κρίσης (την ελληνική κυβέρνηση, το ΔΝΤ, τις ΗΠΑ κλπ.) Όπως είναι μάλλον αυθαίρετο να υποθέσει κανείς ότι επειδή η Μέρκελ μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία, εμείς τραβάμε όλα αυτά που τραβάμε. Τα γερμανικά συμφέροντα είναι μάλλον δεδομένα, και θεωρείται απίθανο κάποιος άλλος γερμανός πολιτικός να ακολουθούσε μια τελείως διαφορετική πορεία.

Tyler

Καλάβρυτα – Άνθρωποι και Σκιές

Το ντοκιμαντέρ του Ηλία Γιαννακάκη περιλαμβάνει μαρτυρίες για το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, τι προηγήθηκε και τις δύσκολες καταστάσεις που βίωσαν μετά την καταστροφή οι κάτοικοι της πόλης. Η ταινία ασχολείται μάλλον λίγο με τη σφαγή στο λόφο του Κάπι και το τι συνέβη στο σχολείο (σε σχέση με άλλα ντοκιμαντέρ), προσπαθώντας να παρουσιάσει τις συνολικές διαστάσεις της τραγωδίας -με αποτέλεσμα να ασχολείται με κάποια ζητήματα μάλλον επιδερμικά. Το ντοκιμαντέρ αφιερώνει αρκετό χρόνο σε μία ιστορική αποτίμηση της κατάστασης και στο ερώτημα «εάν οι αντάρτες δεν είχαν σκοτώσει τους γερμανούς κρατούμενούς τους, μήπως είχε αποφευχθεί η τραγωδία;» Εκτός από τις μαρτυρίες, δυνατό σημείο του ντοκιμαντέρ είναι και η παρουσίαση της μετέπειτα αλληλεπίδρασης Γερμανίας – Καλαβρύτων, μέσω της παρουσίασης του καλαβρυτινού θέματος στη γερμανική τηλεόραση για παράδειγμα, με τον δημοσιογράφο να μιλάει για το θέμα, ή των σπουδών παιδιών από τα Καλάβρυτα στη Γερμανία. Υπήρχαν όμως κάποια σκαμπανευάσματα στην αφήγηση που δεν με άφησαν να το παρακολουθήσω ομαλά, καθώς υπήρχαν επιστροφές σε κάποιο θέμα και αναφορές σε αυτό σε διαφορετικά σημεία της αφήγησης. Δεν βοήθησε ιδιαίτερα και το voice over, καθώς δεν έκανε πιο ομαλή τη μετάβαση από το ένα τμήμα του ντοκιμαντέρ στο άλλο.

Tyler