Δύο & Δύο: Έχουν όμως τα αισθήματα κανόνες;
Δύο και Δύο
Dos mas Dos
Αργεντίνικη κομεντί του 2012, του Diego Kaplan με τους : Άντριαν Σουάρ, Κάρλα Πέτερσον, Χουάν Μινουχίν, Τζουλιέτα Ντίαζ
Διάρκεια : 103’
by Dennis
O σκηνοθέτης Diego Κaplan και ο Adrian Suar, ο επονομαζόμενος Αργεντινός Γούντι Άλεν και ένας εκ των πρωταγωνιστών, φέρνουν στα θερινά σινεμά αυτή την εβδομάδα μια πιπεράτη κομεντί που από τη μια βλέπεται ευχάριστα από την άλλη ακουμπάει σε πολλά συναισθήματα και αγγίζει ισορροπίες που είναι λεπτές και εύθραυστες.
Ο Ντιέγκο και η Εμίλια είναι ένα ζευγάρι, ευκατάστατο με ένα παιδί. Οι κολλητοί τους φίλοι, Ρίτσαρντ και Μπετίνα, ζουν σε μια ανοιχτή σχέση και επιδίδονται στο swinging, δηλαδή στην ταυτόχρονη ανταλλαγή ερωτικών συντρόφων με άλλα ζευγάρια. Η πληροφορία αυτή, κρυφή ως τότε, φτάνει στον Ντιέγκο και την Εμίλια οι οποίοι προκαλούνται αλλά και προσκαλούνται να τονώσουν την σχέση τους και την σεξουαλικότητά τους συμμετέχοντας στην πρακτική αυτή.
Δυσκολία, κρυφές φαντασιώσεις, φόβος, άγχος και πολύ χιούμορ συνοδεύουν την μετάλλαξη του συντηρητικού ζευγαριού σε ένα «ανοιχτόμυαλο» σχήμα.
Το swinging έχει κανόνες: Τα δυο ζευγάρια επιδίδονται σε τρυφερές στιγμές στον ίδιο χώρο και υπό τα βλέμματα και των τεσσάρων. Κάτι σαν παιχνίδι. Και μετά, επιστρέφουν σπίτι τους και συνεχίζουν τη ζωή τους. Χωρίς μυστικά και ενοχές καθώς όλα είναι φανερά.
Έχουν όμως τα αισθήματα κανόνες; Υπακούει η καρδιά σε προσχεδιασμένα παιχνίδια; Τι μας κρατάει σε μια σχέση; Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επιλέγουν το swinging αλλά κρυφές σεξουαλικές περιπέτειες ή παράλληλες σχέσεις που δεν μαθαίνουν ποτέ ή σχεδόν ποτέ οι σύντροφοί τους; Τι είναι μια σχέση; Πόση ασφάλεια παρέχει και πότε ξεβολεύονται οι κοινωνοί της; Πότε χτυπάει το καμπανάκι και ο ανοιχτόμυαλος γίνεται συντηρητικός και οπαδός της μονογαμικότητας; Πότε αισθανόμαστε απειλή και πώς διεκδικούμε τον σύντροφό μας; Και τελικά πότε χωρίζεις;
Πολλά τα ερωτήματα, ακόμη περισσότερες οι απαντήσεις, σας συστήνω να δείτε αυτή την πρόταση που μας έρχεται απο τόσο μακριά και θα χαρούμε να έχουμε και τις δικές σας απόψεις.
Είδα την ταινία στο Cine Paris, κάτω από τ’αστέρια, δίπλα στη φωτισμένη Ακρόπολη, με μια καλή φίλη. Μας έδωσε τροφή για πολύ συζήτηση μετά, εύχομαι να δώσει και σε σας αντίστοιχα ερεθίσματα.
Καλή θέαση…
Αυτή την εβδομάδα παίζεται:
Cine Paris, Κυδαθηναίων 22, Πλάκα
Πέμπτη-Τετάρτη 20.45, 23.10
Ελληνίς Cinemax, Λ. Κηφισίας 29, Αμπελόκηποι
Πέμπτη-Δευτέρα & Τετάρτη 21.00, 23.00, Τρίτη 21.00
Αβάνα, Λ.Κηφισίας 234 & Λυκούργου 3, Χαλάνδρι
Πέμπτη-Τετάρτη 21.00, 23.00
Φιλίπ, Ελ. Βενιζέλου 40, Ν. Σμύρνη
Πέμπτη-Τετάρτη 20.50, 23.00
Συμφωνώ σε αρκετά μαζί σου, Dennis, αλλά έχω μια μικρή ένσταση (ως Gimli) όχι μόνο στη συγκεκριμένη, αλλά σε όλες τις ταινίες του είδους: “Είναι γλυκιά η αμαρτία”!
Σε όλες, μα όλες οι πρωταγωνιστές είναι καλλίγραμμοι, οι γυναίκες ζουμερές και οι άντρες γοητευτικοί. Υπάρχει ένας διάχυτος αισθησιασμός, ανεξαρτήτου κωμωδίας ή μη. Φανταστείτε τώρα δυο ζευγάρια που γνωρίζετε ηλικίας 35-45. Βάλτε τους μαζί όλους κάτω από τα σκεπάσματα… χμμμ, ναι αυτό ακριβώς!
Όχι ότι δε γίνονται φυσικά, η ζωή τις περισσότερες φορές έχει περισσότερη φαντασία από το σινεμά.
Μια πιο ρεαλιστική σκληρή ίσως άλλη άποψη ήταν το φετινό Paradies/Liebe, http://cinepivates.com/2013/02/paradise-love.html για πιο “ψαγμένα” βλέμματα.
Συνήθως η ζωή αγαπημένε μου Gimli, κρύβει τα πιο ροζουλί και απίστευτα σενάρια, σε σημείο που η μεγάλη οθόνη μπροστά της να ωχριά!!!! Και θα συμφωνήσω μαζί σου στα καλλίγραμμα κορμιά των τιαινιών, καθώς “άλλα” παίζουν άλλους ρόλους!!!!
Στο Cine Pari είδα και γω την ταινία χτες. Ο δρόμος κάτω ήταν κατάμεστος από τουρίστες και πλανόδιους και στον κινηματογράφο πάνω, υπήρχε μια ηρεμία σαν να ησουνα πολύ μακριά από όλο αυτό. Την ταινία την είδα πολύ ευχάριστα. Από τη μεση και μετά, μου ρθανε στο μυαλό πολλά δικά μου, μιας και ειμαι τώρα 8 χρόνια χωρισμένη και με παιδί. Τα ερωτήματα που βάζει ο κειμενογράφος νομίζω πως θα τα σκεφτεί ο κάθε ένας που έχει ερωτευτεί, έχει σχετιστεί, έχει κερατώσει, έχει προσποιηθεί. Και το πιο δύσκολο απ’ολα κατ εμέ είναι το να χωρίσεις. και εννοώ η στιγμή που τα μαζεύεις και φεύγεις και το μικρό διάστημα της προσαρμογής αμέσως μετά. Μετά όλα είναι καλύτερα. Αλλά το να ανήκεις κάπου, να έχεις κάτσει και να μην σε κουνάει κανείς, είναι σημαντικός παράγοντας για να σαι χαλαρός, να κάνεις τα δικά σου και μετά να γυρίζεις στην ασφάλεια της φωλίτσας σου με την ηλίθια που σου μεγαλώνει το παιδί …. Συγνώμη για την πολυλογία, αλλά μια φαινομενικά απλί κομεντί , εμένα μου έφερε στο κεφάλι μια ολόκληρη ζωή ψευτιάς και διπλοπροσωπείας
Cinepivates καλησπέρα. Γράφω πρώτη φορά, είμαι η Υακίνθη, απολυμμένη της ΕΡΤ. Χτες είπα να ξελαμπικάρω λίγο και πριν πέσω εντελώς κάτω το ριξα λιγάκι έξω. Πέρασα 2 πολύ όμορφες ώρες, ξέφυγα αρκετά, εξαιρετικό σινεμά κάνει ο Αργεντίνος. Παιδιά, ποτέ δεν θα κανα swinging, άν μου άρεσε κάποιος και ήμουνα παντρεμνένη και είχα βαρεθεί, θα τον δοκίμαζα μόνη μου, χε χε χε…Ευτυχως δεν είμαι παντρεμένη ούτε έχω παιδί, γιατι αν τα χα, με την τωρεινήψκατάσταση μάλλον θα χα μπει σε κανα καράβι για Αυστραλία
Θα το δω … αλλά προτιμώ χωρις τη γυναίκα μου, μην τις μπαίνουν και ιδέες
Πέρασα 2 πού ευχάριστες ώρες. Τ πρώτο μισό ήταν απολαυστικό και ανάλαφρο, το 2ο μισό με βάρυνε λίγο μιας και μου θύμησε δικά μου. Πραγματικά, είναι δύσκολο να φεύγεις και εύκολο μάλλον να συμβιβάζεσαι πίσω από την λέξη σχέση, που τελικά να ναι αυτή η λέξη πιο σημαντική απ΄το σεξ.Το προτεινω φυσικά.