Downton Abbey: ωδή σε έναν κόσμο που αλλάζει

Ένα κουδούνι που ακούγεται, μια πόρτα που κλείνει, ένα ξεσκονόπανο, σύμβολα μιας πολυτέλειας: ήδη από τους τίτλους της αρχής, το Downton Abbey σε προετοιμάζει για αυτό που θα ακολουθήσει:
…έναν κόσμο σύνθετο και πολυεπίπεδο, γεμάτο μυστικά και αλλαγές.

Στα βιβλία της Τζέιν Ώστεν βλέπουμε μια εποχή συγκεκριμένη: δεσποσύνες που περιμένουν το καλό και ηθικό παλικάρι να τους κάνει πρόταση γάμου, ενώ εκείνες επιδίδονται σε χορούς, αγορά καπέλων και συζητήσεις για βιβλία.

Το σύμπαν του Downton Abbey είναι κατά τι διαφορετικό. Κι αυτό γιατί εκτυλίσσεται σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι η σειρά ξεκινάει το ξημέρωμα μετά το ναυάγιο του Τιτανικού: το σύμβολο της ταχύτητας, της πολυτέλειας, της εξέλιξης, νικημένο από κάτι παλιό -όσο ένα παγόβουνο- στον βυθό του βόρειου Ατλαντικού. 

Δεν υπάρχει, βέβαια, αμφιβολία: μπορεί το ναυάγιο του Τιτανικού να ήταν μία ήττα, παρ’ όλα ο κόσμος επρόκειτο -και έπρεπε- να αλλάξει. Και θα άλλαζε με τόση ορμή, με όση μπορούσε να τον πάει ο μηχανοκίνητος κόσμος που ανέτειλλε.

Το τηλέφωνο, το ηλεκτρικό, το γραμμόφωνο, το αυτοκίνητο, το τέλος της αθωώτητας και η έλευση του πολέμου. Η εποχή όπου οι κοινωνικές τάξεις παύουν να είναι ξεκάθαρα διαχωρισμένες: αρκεί ένα ζευγάρι χέρια, ένα ικανό και έξυπνο μυαλό για να προχωρήσει κανείς μπροστά και να θέλει να κατακτήσει τον κόσμο.

Περιορισμοί υπάρχουν. Δεν το ξέρει καλύτερα άλλος από τον Τζούλιαν Φέλοους, τον άνθρωπο πίσω από το Downton Abbey, αλλά και από το εξαιρετικό Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ. Στη σειρά συναντούμε ένα προσφιλές θέμα του Φέλοους: το πώς διαπλέκονται μεταξύ τους οι τάξεις, το πώς σε έναν κοινό χώρο το υπηρετικό προσωπικό συγχρωτίζεται και τι σχέσεις αναπτύσσει με την ανώτερη τάξη την οποία φροντίζει.

Εκτός από την παραγωγή (η σειρά έχει κατακτήσει πλήθος βραβείων για τα σκηνικά και τα κοστούμια της), το Downton Abbey ξεχωρίζει και για την πολυπλοκότητα και τον πλούτο της. Είναι σπάνιο να βλέπεις σειρά μιας ώρας και να πιστεύεις τελειώνοντας ότι έχεις δει μια ταινία 2,5 ωρών. Και αυτό όχι επειδή βαριέσαι, αλλά επειδή έχεις δει δύο ώρες πλήρους περιεχομένου, έχεις παρακολουθήσει διαφορετικούς χαρακτήρες και όλοι έχουν να διηγηθούν μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Για να μην μιλήσουμε για τις ερμηνείες που είναι αριστοτεχνικά πλεγμένες μεταξύ τους, έτσι ώστε να φτιάχνουν τον μικρόκοσμο του Downton Abbey.

Η σειρά έχει ολοκληρώσει τον δεύτερο κύκλο της και πηγαίνει για τρίτο. Είναι από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που όσο προχωράει, μοιάζει να ωριμάζει. Αν όχι από άποψη συμβάντων (εντάξει τι περίπου θα συμβεί το ξέρεις), από άποψη ανάπτυξης των χαρακτήρων. Έτσι ώστε μπροστά στα μάτια των θεατών να γίνεται φανερός εκείνος ο κόσμος που υπήρχε για λίγο (και τοπικά περιορισμένος), μόνο και μόνο για να αλλάξει λίγες στιγμές αργότερα, υπό το βάρος της προόδου…


Τάιλερ Ντέρντεν