Ο Ηλίθιος (Durak)
Ο Ντίμα, ένας υδραυλικός που τα βράδια διαβάζει για να πάρει το δίπλωμα του μηχανικού, αντιλαμβάνεται το πρόβλημα ενός πολυώροφου κτηρίου που στεγάζει 800 άτομα. Σύμφωνα με τα βιβλία που διαβάζει ο Ντίμα, το κτήριο είναι έτοιμο να καταρρεύσει από στιγμή σε στιγμή, πράγμα που σημαίνει ότι η πολιτεία πρέπει άμεσα να κινητοποιηθεί προκειμένου να εκκενώσει το κτήριο. Το ανθρώπινο δυναμικό όμως που αποτελεί αυτήν την «πολιτεία» θέλει να εκκενώσει το κτήριο;
Η ταινία του Γιούρι Μπίκοφ, έρχεται να δώσει μια δεύτερη γερή κλωτσιά στο κράτος της Ρωσίας μετά το περσινό Λεβιάθαν. Αν και αρχικά το θέμα της ταινίας μοιάζει να κεντράρει στην Ρωσία, τελικά απευθύνεται στην συνολική αδιαφορία και διαφθορά της πολιτικής ηγεσίας χωρίς συγκεκριμένη εθνικότητα.
Ο Ντίμα, έχει γυναίκα και μικρό παιδί και ζούνε μαζί με τους γονείς του. Δεν διστάζει, δεν έχει στιγμή δεύτερες σκέψεις, για το τι πρέπει να κάνει όταν συνειδητοποιεί τι πρόκειται να συμβεί. Διακόπτει το πάρτι γενεθλίων της δημάρχου, και σηκώνει το ανάστημα του απέναντι στις ηγεσίες της πόλης, το ιατρικό δυναμικό, την αστυνομία, την πυροσβεστική αλλά και τον αρχιμηχανικό που «εξαφάνισε» τα λεφτά για την ανακαίνιση του κτηρίου. Μέσα σ’ ένα βράδυ, ο Ντίμα δεν εγκαταλείπει μέχρι να καταφέρει να σώσει τους κατοίκους του κτηρίου, ενός κτηρίου με κακή φήμη γεμάτο από πολίτες τρίτης κατηγορίας που δεν τους είναι τόσο εύκολο να αποχωριστούν το μοναδικό πράγμα που διαθέτουν – μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Όλοι εκείνοι όμως που είναι στην δικαιοδοσία τους η εκτέλεση της εκκένωσης, γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα αποκαλυφθούν στα συντρίμμια του κτηρίου τα δικά τους σκάνδαλα, οι διαπλοκές και οι παραβλέψεις. Και στην τελική ποιος είναι εκείνος που πρέπει να σωθεί;
Με μια δυναμική σκηνοθεσία που ακολουθεί τον Ντίμα ένα ολόκληρο βράδυ, ο Ηλίθιος δεν σ΄ αφήνει να πάρεις αναπνοή. Είσαι εκεί μαζί του στην κρύα Ρωσία και αναρωτιέσαι αν θα καταφέρει να βγάλει άκρη με την βρωμιά του συστήματος. Με μια διανομή ρόλων σε φυσιογνωμίες απόλυτα ταιριαστές με τους ήρωες που ερμηνεύουν, με νευρική κινηματογράφηση – πλάνα που ακολουθούν τον Ντίμα να τρέχει, φέρνουν στο μυαλό το αγαπημένο Shame-, αλλά και με υπερβολικές σεναριακές ανατροπές που μοιάζουν απαραίτητες για να δοθεί ώθηση στο ξεδίπλωμα του κουβαριού, θα οδηγηθεί η ταινία στην τελική σκηνή. Και ενώ κατά την διάρκεια θα πιάνεις συνεχώς τον εαυτό σου να υποστηρίζει τον Ντίμα (θέλω να πιστεύω) και θα εξαγριώνεσαι με τους αντιπροσώπους του κράτους…. η πλοκή του σεναρίου θα σε αναγκάσει στο τέλος να αποφασίσεις αν όντως τελικά ήταν ηλίθιος και θα αναρωτηθείς τι στο καλό έχει πάει στραβά μ’ αυτήν την ανθρωπότητα.
Τελικά αξίζει να την δω; Ναι. Για να δεις ότι κανένα καθεστώς δεν είναι απαλλαγμένο από την νοσηρότητα της εξουσίας και για το πόσο μοιάζουν τα κράτη μεταξύ τους. Και για να δεις και λίγο ρωσικό σινεμά βρε αδερφέ!
Fun Trivia: Ο ίδιος ο Ρώσος Υπουργός Πολιτισμού έχει ξεκαθαρίσει ότι μετά από ταινίες όπως Ο Ηλίθιος και το Λεβιάθαν θα σταματήσει να χρηματοδοτεί σχέδια παραγωγής που παρουσιάζουν αρνητική εικόνα για τη Ρωσία.
