Μη ασθενής και οδοιπόρος
Πως νιώθετε όταν βρίσκεστε από ένα ήσυχο, μονότονο μέρος και στενόχωρο, σε κάποιο άλλο με μυριάδες ερεθίσματα να ζουζουνίζουν μπροστά στα μάτια σας; Αυτο ένιωσα με την ταινία του Ryan Murphy Eat Pray Love . Σενάριο φίσκα στ’αποφθέγματα/αποστάγματα φιλοσοφικο-υπαρξιακών αναζητήσεων, πράγμα όχι απαραιτήτως κακό, αρκεί βέβαια να μην βομβαρδίζεσαι με αυτά επί 2 ώρες σχεδόν, χωρις τη δυνατότητα αφομοίωσης…
Τυπική Νεοϋορκέζα( η Julia Roberts, ουδέν σχόλιον), παντρεμένη με σπαστικό τύπο( εξαιρετικός για αλλη μια φορά ο Billy Crudup, καμία σχέση με το τεκνό μπασίστα του Almost Famous, ή τον αισθαντικό ηθοποιό του Stage Beauty, ο άνθρωπος μπορεί να μεταμορφώνεται), πλούσια συγγραφέας, με αγαπημένους φίλους, και ένα “σκουλήκι” να την τρώει εσωτερικώς. Γιατί φαινεται πως όταν εχεις δημιουργήσει μιά κολοστεκούμενη ζωή και συμπαρομαρτούν Εγώ, πάλι ΔΕΝ είσαι ευτυχισμένη.. Διαλύει τον οκταετούς διάρκειας γάμο της με τον προαναφερόμενο σπαστικό Στήβεν, και ερωτεύεται τον ηθοποιό-τεκνό-πρωταγωνιστή στο θεατρικό της-φανατικό του διαλογισμού Ντέϊβιντ(ο James Franco, hot ποζάτο baby),και αφού περάσει την απαραίτητη φάση του τρελού έρωτα, συνοψιζόμενου στην φράση:” παιδιά, ξαναδάγκωσα τη λαμαρίνα, βοηθάτε”, το πάθος αρχίζει να σβήνει και στη θεση του να εμφανίζονται ωραιότατες στάχτες. Παιρνει λοιπόν κυριολεκτικά, τα μπογαλάκια της η κυρία Λιζ, και αρχίζει τα ταξίδια ανά τον κόσμο. Και γιατι όχι, κυριές και κύριοι; Η Ελίζαμπεθ διαθέτει χρήμα για να νοικιάζει σπιταρώνα ετοιμόρροπη, στην Ιταλία, να τρώει πλουσιοπάροχα καθ’εκάστην, να μαθαίνει ιταλικά, να ζεί το dolce far niente. Εγώ πάντως ξένη γλώσσα με ταυτόχρονο περιδρόμιασμα μακαρονάδας, ΔΕΝ κατόρθωσα να μάθω..
Μετά την ξελογιάστρα Ιταλία, έρχεται η σειρά της Ινδίας και του Μπαλί, και του ασράμ , ενα είδος κοινόβιου οργανωμένου όμως για να μην ξωκείλουν οι διαμένοντες, της πνευματικής δασκάλας του εραστή Ντέϊβιντ, στο οποίο η Ελίζαμπεθ χτυπημένη απ΄το υπαρξιακό σκουλήκι, εγκαταβιώνει για να βρεί την χαμένη της ισορροπία. Είμαι το πλέον ακατάλληλο άτομο για να χλευάσω τέτοιου είδους “προσκυνήματα” όχι επειδη τα εχω κάνει, αλλά επειδή θητεύω στον “εσωτερικό τουρισμό”, αν με εννοείτε. Αλλά η επιλογή της αχώνευτης Roberts, με κάνει είρωνα. Τι συμπαθης που ήταν στό Notting Hill ή στο Sleeping with the Enemy! Το μονο που συγκρατησα απ΄αυτό το μπουρδολόγημα, ήταν η συγκινητική εξομολόγηση προς αυτήν έτερου ενοίκου στο ασράμ, του ευφυούς,χιουμορίστα, αρχικά εκνευριστικά αδιάκριτου και απότομα οικείου, Ρίτσαρντ(έξοχος ο Richard Jenkins) ενός Τεξανού, κατά το σενάριο, μέχρι τα μπούνια στα ναρκωτικά στο εξωσυζυγικό σεξ και στο ποτό.
Για τον Javier Bardem τι να πω; Οι θαυμάστριες της αρρενωπότητας του κυρίου διαζευγμένου εδω και 10 χρόνια Φελίπε, με τον 19χρονο γιό, ας λάβουν τα υπογλώσσιά τους. Δεν ξερω πως να χαρακτηρίσω αυτή την ταινία- χολυγουντιανή αρπαχτή; απατηλά αισιόδοξη; εκνευριστικά απλοποιημένη; Εϊναι τόοοσο εύκολο να ν’αφεθείς στο ζην; να ξεκινήσεις μια περιπλάνηση μεχρι τα περατα του κόσμου ρε γαμωτι; Μαλλον, όταν αφενός προσπαθεις να ξεφύγεις κυριολεκτικά, ή εχεις μπόλικο παραδάκι στο πορτοφόλι ωστε να μην ανησυχείς για τα καθημερινά προβλήματα. Δεν ειδα αληθινους loosers σ’αυτη την ταινία πάντως. Ολοι τους είναι αξιοπρεπεις και δυνατοί κατα έναν περίργο τρόπο, loosers. Χρησιμοποιώ καταχρηστικά τη λεξη- ας πούμε καλύτερα ταλαιπωρημενοι απ ΄τη ζωή άνθρωποι. Νομιζω το νοημα της ταινίας, αν μπορει να βγει καποιο, συνοψίζεται σε δύο φρασεις:
Σ’αυτην που λεει με ύφος αυστηρό η εκδοτρια-κολλητή της Ελίζαμπεθ, πως δεν χωρεί παραίτηση απ΄τη ζωή, απλώς πέφτουμε,σπάμε τα μούτρα μας, ξανασηκωνόμαστε και ξαναπέφτουμε. Και το συμπερασμα, η Αλήθεια(;) στην οποία φτανει τελικά Ελίζαμπεθ, μετά τη θητεία της στο ασράμ: “Ο Θεός κατοικεί εντός μου- ως ο εαυτός μου”…
Μήπως τελικά πρέπει να κάνουμε αυτο που λεει η Λιζ στον Φελίπε στο προτελευταίο πλάνο; “να πάμε απέναντι”;Φράνσις
Τυπική Νεοϋορκέζα( η Julia Roberts, ουδέν σχόλιον), παντρεμένη με σπαστικό τύπο( εξαιρετικός για αλλη μια φορά ο Billy Crudup, καμία σχέση με το τεκνό μπασίστα του Almost Famous, ή τον αισθαντικό ηθοποιό του Stage Beauty, ο άνθρωπος μπορεί να μεταμορφώνεται), πλούσια συγγραφέας, με αγαπημένους φίλους, και ένα “σκουλήκι” να την τρώει εσωτερικώς. Γιατί φαινεται πως όταν εχεις δημιουργήσει μιά κολοστεκούμενη ζωή και συμπαρομαρτούν Εγώ, πάλι ΔΕΝ είσαι ευτυχισμένη.. Διαλύει τον οκταετούς διάρκειας γάμο της με τον προαναφερόμενο σπαστικό Στήβεν, και ερωτεύεται τον ηθοποιό-τεκνό-πρωταγωνιστή στο θεατρικό της-φανατικό του διαλογισμού Ντέϊβιντ(ο James Franco, hot ποζάτο baby),και αφού περάσει την απαραίτητη φάση του τρελού έρωτα, συνοψιζόμενου στην φράση:” παιδιά, ξαναδάγκωσα τη λαμαρίνα, βοηθάτε”, το πάθος αρχίζει να σβήνει και στη θεση του να εμφανίζονται ωραιότατες στάχτες. Παιρνει λοιπόν κυριολεκτικά, τα μπογαλάκια της η κυρία Λιζ, και αρχίζει τα ταξίδια ανά τον κόσμο. Και γιατι όχι, κυριές και κύριοι; Η Ελίζαμπεθ διαθέτει χρήμα για να νοικιάζει σπιταρώνα ετοιμόρροπη, στην Ιταλία, να τρώει πλουσιοπάροχα καθ’εκάστην, να μαθαίνει ιταλικά, να ζεί το dolce far niente. Εγώ πάντως ξένη γλώσσα με ταυτόχρονο περιδρόμιασμα μακαρονάδας, ΔΕΝ κατόρθωσα να μάθω..
Μετά την ξελογιάστρα Ιταλία, έρχεται η σειρά της Ινδίας και του Μπαλί, και του ασράμ , ενα είδος κοινόβιου οργανωμένου όμως για να μην ξωκείλουν οι διαμένοντες, της πνευματικής δασκάλας του εραστή Ντέϊβιντ, στο οποίο η Ελίζαμπεθ χτυπημένη απ΄το υπαρξιακό σκουλήκι, εγκαταβιώνει για να βρεί την χαμένη της ισορροπία. Είμαι το πλέον ακατάλληλο άτομο για να χλευάσω τέτοιου είδους “προσκυνήματα” όχι επειδη τα εχω κάνει, αλλά επειδή θητεύω στον “εσωτερικό τουρισμό”, αν με εννοείτε. Αλλά η επιλογή της αχώνευτης Roberts, με κάνει είρωνα. Τι συμπαθης που ήταν στό Notting Hill ή στο Sleeping with the Enemy! Το μονο που συγκρατησα απ΄αυτό το μπουρδολόγημα, ήταν η συγκινητική εξομολόγηση προς αυτήν έτερου ενοίκου στο ασράμ, του ευφυούς,χιουμορίστα, αρχικά εκνευριστικά αδιάκριτου και απότομα οικείου, Ρίτσαρντ(έξοχος ο Richard Jenkins) ενός Τεξανού, κατά το σενάριο, μέχρι τα μπούνια στα ναρκωτικά στο εξωσυζυγικό σεξ και στο ποτό.
Για τον Javier Bardem τι να πω; Οι θαυμάστριες της αρρενωπότητας του κυρίου διαζευγμένου εδω και 10 χρόνια Φελίπε, με τον 19χρονο γιό, ας λάβουν τα υπογλώσσιά τους. Δεν ξερω πως να χαρακτηρίσω αυτή την ταινία- χολυγουντιανή αρπαχτή; απατηλά αισιόδοξη; εκνευριστικά απλοποιημένη; Εϊναι τόοοσο εύκολο να ν’αφεθείς στο ζην; να ξεκινήσεις μια περιπλάνηση μεχρι τα περατα του κόσμου ρε γαμωτι; Μαλλον, όταν αφενός προσπαθεις να ξεφύγεις κυριολεκτικά, ή εχεις μπόλικο παραδάκι στο πορτοφόλι ωστε να μην ανησυχείς για τα καθημερινά προβλήματα. Δεν ειδα αληθινους loosers σ’αυτη την ταινία πάντως. Ολοι τους είναι αξιοπρεπεις και δυνατοί κατα έναν περίργο τρόπο, loosers. Χρησιμοποιώ καταχρηστικά τη λεξη- ας πούμε καλύτερα ταλαιπωρημενοι απ ΄τη ζωή άνθρωποι. Νομιζω το νοημα της ταινίας, αν μπορει να βγει καποιο, συνοψίζεται σε δύο φρασεις:
Σ’αυτην που λεει με ύφος αυστηρό η εκδοτρια-κολλητή της Ελίζαμπεθ, πως δεν χωρεί παραίτηση απ΄τη ζωή, απλώς πέφτουμε,σπάμε τα μούτρα μας, ξανασηκωνόμαστε και ξαναπέφτουμε. Και το συμπερασμα, η Αλήθεια(;) στην οποία φτανει τελικά Ελίζαμπεθ, μετά τη θητεία της στο ασράμ: “Ο Θεός κατοικεί εντός μου- ως ο εαυτός μου”…
Μήπως τελικά πρέπει να κάνουμε αυτο που λεει η Λιζ στον Φελίπε στο προτελευταίο πλάνο; “να πάμε απέναντι”;Φράνσις
