Στα όρια του αύριο
Μία επίθεση εξωγήινων στη Γη έχει ως αποτέλεσμα την κατάληψη μεγάλου μέρους του πλανήτη. Η ανθρωπότητα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με σούπερ-στολές που έχει κατασκευάσει, αλλά η μάχη είναι άνιση. Ένας μάλλον αδαής αξιωματικός του στρατού καλείται να πολεμήσει στη μεγαλύτερη μάχη κατά των εξωγήινων. Εξαιτίας ενός περιστατικού θα διαπιστώσει ότι έχει τη δυνατότητα να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά και θα προσπαθήσει, με τη βοήθεια μιας αξιωματικού του στρατού, να σώσει την ανθρωπότητα.
Η ταινία που όλοι περιγράφουν ως «Η Μέρα της Μαρμότας με εξωγήινους» βασίζεται σε μια έξυπνη σεναριακή ιδέα, μία που δεν βλέπουμε συχνά σε blockbuster. Τι θα συνέβαινε εάν κάποιος είχε τη δυνατότητα να επιστρέφει ξανά και ξανά σε μία κρίσιμη στιγμή της ανθρωπότητας;
Για την πρώτη ώρα αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί την ταινία και καταφέρνει να της προσδώσει ζωντάνια και χιούμορ. Ο χαρακτήρας του Τομ Κρουζ που παρακαλάει και απειλεί τον επικεφαλής των στρατιωτικών δυνάμεων να μην τον στείλει στο πεδίο της μάχης, τα λάθη και οι γκάφες που συμβαίνουν στις πρώτες επαναλήψεις της ιστορίας αρκούν για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή.
Γρήγορα,όμως, η όποια πρωτοτυπία ξεφτίζει και ο θεατής μένει να παρακολουθεί ένα από τα δεκάδες παρόμοια μπλοκμπάστερ επιστημονικής φαντασίας που έχει ήδη δει δεκάδες φορές στην οθόνη. Επιπλέον: Κάθε φορά που ο Τομ Κρουζ προσπαθεί να εξηγήσει το σενάριο σε κάποιον από τους άλλους ηθοποιούς στην ταινία θέλεις να βάλεις τα γέλια. Δεν το άκουσαν αυτό οι παραγωγοί πριν αρχίσουν τα γυρίσματα; Γιατί ένα «τέχνασμα» μπορεί να σώσει μια ταινία μέχρι ενός σημείου.
Από τη στιγμή που αυτό εγκαταλείπεται (και αυτό γίνεται μάλλον νωρίς στην ταινία), το Στα Όρια του Αύριο δεν μπορεί να ξεφύγει από τα κλισέ. Ο Αμερικάνος που θα βρει τη λύση για να σωθεί η Ευρώπη, το Λονδίνο και το Παρίσι που δέχονται επίθεση (ενώ για κάποιο λόγο οι ΗΠΑ μένουν ανέπαφες) ακόμα και ο τρόπος που λειτουργεί η ανώτερη μορφή ζωής.
Η ταινία είναι φτιαγμένη έτσι ώστε να μην κάνει τον θεατή να πεθάνει από βαρεμάρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι καταφέρνει να απογειωθεί ή να μετά την πρώτη ώρα να τιμήσει την έξυπνη σεναριακή ιδέα του να σκοτώνει τον πρωταγωνιστή της ξανά και ξανά. Αυτοί οι συνεχείς θάνατοι του Τομ Κρουζ προσφέρουν και τη μεγαλύτερη απόλαυση στην ταινία. Βρίσκω την παρουσία του μάλλον ενοχλητική, σαν να προσπαθεί υπερβολικά να αποδείξει ότι «το ‘χει» ακόμα, παίζοντας με τον ίδιο τρόπο που παίζει σε όλες τις ταινίες του.
Ευτυχώς για αυτόν έχει δίπλα του την Έμιλι Μπλαντ, η οποία και καλή ηθοποιός είναι και ερμηνεύει έναν χαρακτήρα με ουσία. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τον Κρουζ και στην εποχή της Κάτνις Έβερντιν θα την προτιμούσα ως πρωταγωνίστρια.
Το σενάριο έχουν γράψει οι Κρίστοφερ ΜακΚουάρι, Τζες και Τζον-Χένρι Μπάτεργουερθ. Ο πρώτος είναι ο σεναριογράφος του Συνήθεις Ύποπτοι, αλλά ας θυμηθούμε ότι είναι και ο σεναριογράφος του The Turist με τον Τζόνι Ντεπ –οπότε ικανός και για το χειρότερο και για το καλύτερο.
Ο Νταγκ Λάιμαν κάνει αυτό που γνωρίζει καλά (τριλογία Μπουρν, Κύριος και Κυρία Σμιθ). Δεν μπορείς να του προσάψεις τίποτα, αλλά δεν μπορείς και να ενθουσιαστείς και για τίποτα. Έχοντας δει και ένα 30λεπτο preview, θα έλεγα ότι η ταινία θα μπορούσε να ωφεληθεί από ένα πιο «σφιχτό» μοντάζ.
Τελικά να τη δω;
Κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή και έχει μια έξυπνη σεναριακή ιδέα που για την πρώτη ώρα τουλάχιστον προσδίδει χιούμορ και ένταση στην ταινία. Μετά όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται και αυτά που συμβαίνουν τα έχεις δει ξανά και ξανά σε άλλες περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας. Όπως περίπου ο ήρωας που βλέπει ξανά και ξανά την ίδια μέρα.
