Θεέ μου,τι σου κάναμε

O Κλόντ και η Μαρί Βερνέιγ είναι ένα ζευγάρι μεγαλοαστών της γαλλικής επαρχίας. Πιστοί καθολικοί θέλουν να παντρέψουν τις τέσσερις κόρες τους με γόνους καλών καθολικών οικογενειών. Οι ελπίδες τους καταρρέουν όταν οι τρεις μεγαλύτερες παντρεύονται Γάλλους μεν αλλά όχι τόσο του γούστου του ζευγαριού. Ο πρώτος γαμπρός είναι ένας δικηγόρος αραβικής καταγωγής και μουσουλμάνος, ο δεύτερος είναι εβραικής καταγωγής και αποτυχημένος επιχειρηματίας και ο τρίτος κινέζικης καταγωγής και τραπεζικός. Όταν η τέταρτη κόρη τους τους ανακοινώνει ότι θα παντρευτεί ένα καθολικό που όμως είναι αφρικανικής καταγωγής οι γονείς κλονίζονται και τα τρία άλλα ζευγάρια προσπαθούν να αποτρέψουν το γάμο.Η συνάντηση με τους συμπέθερους από την Ακτή του Ελεφαντοστού δεν θα τακτοποιήσει τα πράγματα αλλά όπως λέει και το γνωμικό Μόνο οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη.

Οι Γάλλοι είναι μαιτρ στην κατασκευή λαϊκών κωμωδιών με κεντρικούς ήρωες χαρακτήρες που όλα τους χωρίζουν αλλά οι συνθήκες τους αναγκάζουν να ζήσουν μαζί και να ξεπεράσουν τις διαφορές τους. Σε αυτό το γνωστό μοτίβο κινείται και η κωμωδία του Φιλίπ Ντε Σοβερόν με μια έξυπνη ματιά στην πολυπολιτισμική κοινωνία της Γαλλίας.Η προσέγγιση είναι απλή,να θίξει τον ρατσισμό που ο καθένας μας έχει μέσα του ή αντιμετωπίζει με το να μας βάζει αντιμέτωπους με μια απίθανη κατάσταση.Οι γονείς αντιπροσωπεύουν την παλιά Γαλλία που δεν αποδέχεται ότι τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να είναι και αυτά Γάλλοι πολίτες και να παντρευτούν τις κόρες τους. Το σενάριο παίζει πάνω στην διαφορά των γενεών και η αρχική άρνηση και οι προκαταλήψεις του πατέρα προκαλούν έριδες μεταξύ των γαμπρών.Το έξυπνο εύρημα του σκηνοθέτη και σεναριογράφου είναι ότι οι αλλαγές έρχονται από τις γυναίκες. Οι άντρες παρουσιάζονται γεμάτοι στερεότυπα και μοιάζουν έτοιμοι για καυγά και αντιπαράθεση. Οι γυναίκες τους βοηθούν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και να μάθουν την έννοια της συνεργασίας. Η πεθερά και μαμά φτιάχνει τρεις διαφορετικές γαλοπούλες για τα Χριστούγεννα,φτιαγμένες η καθεμία ανάλογα με το έθιμο της θρησκείας του κάθε γαμπρού. Οι γαμπροί για να ευχαριστήσουν την πεθερά πηγαίνουν στην Θεία Λειτουργία και τραγουδούν όλο χαρά τους ψαλμούς. Το μήνυμα μπορεί να είναι απλό αλλά τόσο επίκαιρο: να δέχεσαι και να δίνεις. Απολαυστική και η σκηνή με τους τρεις γαμπρούς να τραγουδούν την Μασσαλιώτιδα για να αποδείξουν στον πεθερό τους ότι αγαπούν και αυτοί την πατρίδα τους. Όταν η ισορροπία ταράζεται με την άφιξη του τέταρτου γαμπρού η ταινία παίρνει ένα λίγο πιο σοβαρό καθώς όλοι προσπαθούν να χωρίσουν το νέο ζευγάρι αλλά γρήγορα η αντιπαράθεση του Γάλλου και του Αφρικανού συμπέθερου ξαναδίνει στην ταινία το κωμικό της ύφος καθώς οι συμπεθέρες παίρνουν αποφάσεις που βάζουν τους άντρες να σκεφτούν και να αλλάξουν την αντίληψη που έχουν για τον κόσμο.

Η σκηνοθεσία του Ντε Σοβερόν είναι στην υπηρεσία του σεναρίου,με μεγάλα και ευρύχωρα κάδρα δίνει στους ηθοποιούς του τον χώρο για να ανταλλάξουν τους διαλόγους τους. Κάθε χαρακτήρας αναπτύσσεται σταδιακά και έχει χρόνο και χώρο για να παρουσιαστεί στο κοινό. Η αντιπαράθεση των νέων ηθοποιών με τους καταξιωμένους κωμικούς υπογραμμίζει την σύγκρουση των γενεών που είναι και το κεντρικό θέμα της ταινίας. Ο Μεντί Σαντούν στο ρόλο του άραβα γαμπρού,ο Αρί Αμπιτάν στο ρόλο του Εβραίου γαμπρού και ο Φρεντερίκ Τσάου στο ρόλο του Κινέζου γαμπρού είναι ξεκαρδιστικοί στους ρόλους τους και δίνουν υπόσταση στους καλογραμμένους χαρακτήρες τους και ο Νούμ Ντιαβαρά είναι απολαυστικός στο ρόλο του άνετου γαμπρού με τον τρομερό μπαμπά. Οι Ελοντί Φοντάν,Φρεντερικ Μπέλ,Τζούλια Πιατόν αλλά και η απολαυστική Εμιλί Κάν στον ρόλο της υπερευαίσθητης αδερφές έχουν μια τέλεια χημεία με τους κινηματογραφικούς συντρόφους και οι απλές ερμηνείες τους χωρίς υπερβολές και μανιέρες συντελούν στην επιτυχία της ταινίας. Ο Πασκάλ Ζονζί είναι πειστικός και αστείος στο ρόλο του Αφρικανού συμπέθερου και η Τατιάνα Ρόχο εκπληκτική στο ρόλο της μάμα Άφρικα και ξεφεύγουν από την καρικατούρα του Αφρικανού. Τέλος στους ρόλους των γονέων διαπρέπουν οι γνωστοί κωμικοί Σαντάλ Λομπί και Κριστιάν Κλαβιέ. Η Λομπί παίζοντας συγκρατημένα είναι κωμική και συγκινητική στο ρόλο της μητέρας που προσπαθεί να στηρίξει τις κόρες της και να συγκρατήσει τον άντρα της. Αυτός όμως που δένει το σύνολο είναι ο Κριστιάν Κλαβιέ που είναι εξαιρετικός στο ρόλο του μεγαλοαστού συμβολαιογράφου και συνδυάζει την υστερία με αποστασιοποίηση και αυτοχλευασμό. Ο τρόπος που παίζει με το σώμα του και το κυνικό χαμόγελο που κρύβει την πικρία του του δίνουν την εικόνα του κυρίαρχου αρσενικού ξεφεύγοντας από την υστερική μανιέρα των τελευταίων ερμηνειών του.

Συμπέρασμα λοιπόν; Μια έξυπνη κωμωδία που με τους καλογραμμένους διαλόγους και τις πολύ καλές ερμηνείες καταφέρνει να περάσει ένα μήνυμα αναγκαίο στις μέρες μας που η ακροδεξιά μάστιγα εξαπλώνεται: την συμφιλίωση μεταξύ των λαών και την αποδοχή του διαφορετικού.