Editorial: Οι ηθοποιοί που δεν έφυγαν ποτέ

Του Tyler Durden

Ήταν λίγο καιρό μετά τον θάνατο του Χιθ Λέτζερ. Δημοσιογράφος (δεν θα ήθελα να αναφέρω όνομα) εξέφραζε την έκπληξη της για τα κείμενα θρήνου για τον θάνατο του ηθοποιού που κατέκλυσαν το Διαδίκτυο. Σε λίγο όλοι αυτοί δεν θα τον θυμούνται, έγραφε.

Ε, λοιπόν, εγώ τον θυμάμαι. Τον θυμάμαι πολύ καλά. Θυμάμαι τις γεμάτες ευαισθησία ερμηνείες του και τον τρόπο που έφερε τον εαυτό του μπροστά στην οθόνη. Θυμάμαι το πόσο αντί-σταρ ήταν, το πόσο δεν τον ένοιαζε να προκαλέσει σκάνδαλο, το πώς γι’ αυτόν το σημαντικό ήταν η δουλειά του. Τον θυμάμαι να τραγουδάει το You’re too good to be true, να αγκαλιάζει ένα ξεθωριασμένο πουκάμισο, να γελάει σχεδόν υστερικά.

Δεν τον θυμάμαι κάθε Ιανουάριο που συμπληρώνει έναν χρόνο απουσίας παραπάνω. Δεν τον θυμάμαι σε κάθε αφιέρωμα. Τον θυμάμαι στο άσχετο. Εκεί που παίρνω το λεωφορείο ή εκεί που διαβάζω για μια ταινία και σκέφτομαι ότι θα ήταν ιδανικός για αυτόν τον ρόλο. Δεν τον θυμάμαι ως «γκρούπι» -δεν υπήρξα ποτέ-, ούτε για την εμφάνιση του. Τον θυμάμαι για την παρουσία του. Για το I’ m not there και τον Χορό των Τεράτων, για τον Καζανόβα και για το Candy.

Το κείμενο αυτό δεν το έγραψα σε κάποια επέτειο. Το έγραψα για να δείξω ότι θυμάμαι ανεξαρτήτως εποχής. Όπως ανεξαρτήτως εποχής θα θυμάμαι τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, τον Πολ Νιούμαν, την Λορίν Μπακόλ

Γιατί οι ηθοποιοί που αγαπάς δεν φεύγουν ποτέ. Και δεν τους ξεχνάς. Επιμένουν. Τριγυρίζουν στο μυαλό σου και εσύ τους δίνεις ρόλους για ταινίες που δεν θα γίνουν ποτέ και τους κουβαλάς μαζί σου για πάντα.