Editorial: Έχουμε ανάγκη ένα άλλο σινεμά

Του Tyler Durden

Το κινηματογραφικό τοπίο έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί. Και όσο πιο νωρίς το καταλάβουν οι διανομείς, τόσο το καλύτερο.

Κατ’ αρχάς έχει πεθάνει το Σαββατοκύριακο. Πρόσφατα φίλος μου ισχυριζόταν ότι το Σαββατοκύριακο είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. «Αφού τα σινεμά έχουν καταντήσει να έχουν προσφορές τέσσερις από τις επτά ημέρες της εβδομάδας, δεν είναι αυτός ο κανόνας;» αναρωτήθηκε. Εντάξει, πρόκειται για μία ακραία άποψη, αλλά στην ουσία της δείχνει τον τρόπο που σκέφτονται πολλοί.

Και αυτό που σκέφτονται πολλοί είναι ότι εφόσον μπορώ να βρω κάτι τσάμπα (για κατέβασμα δηλαδή), αυτό που θα πρέπει να μου προσφέρει το σινεμά θα πρέπει να είναι κάτι που θα με κάνει να βγω από το σπίτι μου. Δηλαδή να είναι όλες τις ημέρες φτηνότερο, να προσφέρει ωραίες ταινίες που δεν θα τις βρίσκει κανείς έτοιμες στο Διαδίκτυο.

Άλλη περίπτωση. Φίλη μου είπε στον σύντροφο της μια Κυριακή να πάνε σινεμαδάκι. Η απάντηση; «Σινεμά την Κυριακή; Πας καλά;»

Ο κόσμος δεν είναι πλέον διατεθειμένος να δώσει 7 ή 10 ευρώ για να πάει μες το Σαββατοκύριακο. Θα πάει για μπάνιο και βόλτα, θα κάτσει σπίτι να κάνει μαραθώνιο House of Cards και θα πάει σινεμά (αν πάει) μια Τετάρτη ή μια Δευτέρα.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ταινίες event (όπως οι Εκδικητές που έχουν κάνει συνολικά και πανελλαδικά σχεδόν 170.000 εισιτήρια) και Fast & Furious 7 (που σε τρεις εβδομάδες προβολής έχει ξεπεράσει τα 324.000 εισιτήρια) κόβουν εισιτήρια, τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ο κόσμος θέλει να πηγαίνει σινεμά. Αλλά θέλει το ξεχωριστό.

Πλησιάζουμε έτσι όλο και περισσότερο στα big movies της δεκαετίας του 1920 και του 1930, όπου το σινεμά προσέφερε το μεγαλύτερο, το περισσότερο, το πιο ηχηρό. Μέχρι τουλάχιστον να βρεθεί ένας νέος τρόπος να βλέπουμε –και να βιώνουμε- σινεμά.