Editorial: Είναι το Locke θρίλερ;
Του Τάιλερ Ντέρντεν
Σε πρόσφατη συζήτηση με φίλη που είχε πάει να δει το Locke (Σε Λάθος Χρόνο), εκείνη μου είπε:
«Το περίμενα κάπως αλλιώς, με λίγο πιο πολύ σασπένς…»
«Μα είναι κοινωνική ταινία» της είπα.
«Ναι, αλλά τότε γιατί το διαφημίζουν ως θρίλερ;»
Έμεινα άφωνη. Από πού και ως πού το Σε Λάθος Χρόνο θρίλερ; Ναι, υπάρχει μία αγωνία που προκύπτει από την ένταση των καταστάσεων που ζει ο ήρωας. Οι οποίες καταστάσεις έχουν να κάνουν με μία δική του προσωπική κρίση και όχι με έναν αγώνα να προλάβει τον χρόνο.
Έγιναν πολλά κατανοητά. Το γιατί για παράδειγμα πρόσφατα κάποιος άλλος φίλος το είχε παρομοιάσει με το Phone Booth -το οποίο είχε κάποια κοινά στοιχεία, αλλά στη βάση του ήταν όντως θρίλερ.
Η εν λόγω φίλη που είχαμε τη συζήτηση απέτρεψε άλλη φίλη της να έρθει να δει την ταινία, με το σκεπτικό ότι εκεινής δεν της αρέσουν τα θρίλερ, οπότε πώς θα της άρεσε αυτό;
Δεν θεωρώ ότι ήταν λάθος της εταιρείας διανομής. Και το IMDB ως θρίλερ το παρουσιάζει. Βέβαια, το thriller στα αγγλικά έχει περισσότερο να κάνει με την αγωνία και όχι με αυτό που φανταζόμαστε εμείς εδώ: μαχαίρια, αίματα, φαντάσματα, αιμοσταγείς δολοφόνοι.
Και πάλι. Καμιά φορά η προώθηση καταστρέφει ολόκληρη την εμπειρία. Έγινε πρόσφατα με το Under the Skin όπου άκουσα πολύ κόσμο απογοητευμένο, απλά και μόνο επειδή περίμενε ότι θα δει μια συμβατική ταινία τρόμου με τη Σκάρλετ Γιόχανσον ως γήινη να καταναλώνει εξωγήινους.
Είναι ένα πράγμα να θέλουμε να πούμε ότι μία ταινία είναι κάτι και άλλο πράγμα να ανακαλύπτει το κοινό ότι τελικά δεν είναι αυτό που πίστευε. Γιατί το Locke δεν είναι θρίλερ. Είναι μια μικρή, όμορφη ταινία για έναν άνθρωπο που κάνει ένα ταξίδι και παρά τα μύρια όσα του συμβαίνουν πρέπει να φτάσει κάπου. Και όχι. Δεν υπάρχει κάποιος που τον κυνηγάει, που θέλει να τον σκοτώσει, που τον περιμένει στη γωνία με μία καραμπίνα.
…φυσικά υπάρχουν σύγχρονες υποκατηγορίες, όπως το ‘ψυχολογικό θρίλερ’ παραπέμποντας πιο άμεσα στον αρχέγονο όρο ‘θρίλερ’ που αντικατοπτρίζει περισσότερο αυτό που σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως το “χιτσκοκικό” θρίλερ.
Ο κάθε δημιουργός μπορεί να κατατάσει την ταινία του σε όποιο/όποια είδη θέλει ή όλα μαζί να τα εντάσσουμε στη γενικότερη κατηγορία “drama”!
Ο θεατής από την άλλη, επιλέγει είτε να διαβάσει κάποια πράγματα για την ταινία και να δει τρέιλερ πριν μπει στην αίθουσα, είτε να πάει εντελώς ανεπηρέαστος να παρακολουθήσει.
Προσωπικά, θεωρώ πολύ χειρότερο, για παράδειγμα, να υπάρχουν παραπλανητικά τρέιλερ ή -εξίσου απαράδεκτα- τρέιλερ που δείχνουν όλη την ταινία μην αφήνοντας τίποτα να αξίζει να δει κάποιος στην αίθουσα!
Ισχύει, ακόμη και ερμηνεύοντας τη λέξη thriller με το νόημα που έχει στο εξωτερικό, το Locke συνεχίζει να μην ανήκει στην κατηγορία. Δεν είναι ταινία αγωνίας, δεν είναι καν κοινωνική, εγώ θα το περιέγραφα ως ψυχολογικό δράμα (drama. Άλλη μια λέξη που έχει “πρόβλημα” μεταξύ ελληνικών-αγγλικών). Κι αν του έβαζα και ένα επίθετο για να το χαρακτηρίσω θα ήταν “intense”. Ό,τι κι αν είχε το Locke, πάνω απ’όλα είχε ένταση. Τόση που από μόνη της λειτουργούσε ως υπόθεση, πλοκή, σκηνικό και δράση μαζί. Το σκηνοθετικό πείραμα του Knight συνδυασμένο με το συγγραφικό του ταλέντο (βλέπε Eastern Promises) δεν μπορούσε παρά να πετύχει.