Editorial: Ζωή όπως σινεμά

 Του Τάιλερ Ντέρντεν

Μερικές φορές αυτή η ζωή μου φαίνεται κινηματογραφική.

Όταν βρίσκομαι σε ένα αμάξι για παράδειγμα, κάθε φορά που περνάω από το Μετς, εκεί που φαίνεται η Ακρόπολη.

Αυτό είναι ένα σημείο πολύ κινηματογραφικό. Είναι ένα σημείο που μου βγάζει απελπισία, θυμάμαι ένα μοναχικό ξημέρωμα εκεί και αποστρέφω το βλέμμα.

Η Αθήνα ξοδεύεται τις νύχτες και τις μέρες μας. Δεν είναι ηλιόλουστη και λαμπερή, είναι όπως την περιέγραψε ο Νίκος Νικολαΐδης στην υπέροχη Πρωινή Περίπολο. Γεμάτη άγνωστες γωνιές, ποιητικές και μελαγχολικές, αλλά πάντως υπέροχες.

Και τώρα που είναι καλοκαίρι και είμαστε ακόμα στην Αθήνα, μερικά βράδια που τυχαίνει να περπατάω και να ανακαλύπτω καινούρια σημεία της, την αγαπώ και τη μισώ ακόμα πιο πολύ.

Σκέφτομαι σκηνές από ταινίες που θα ήθελα να δω: Ένα κορίτσι να διασχίζει τον δρόμο, έναν πλανόδιο να παίζει μουσική, εικόνες γεμάτες μουσική, ηλεκτρισμένες. Εικόνες γεμάτες ιδρώτα και ζέστη, εικόνες που να φέρνουν στο νου το Κάνε το Σωστό του Σπάικ Λι, μόνο που αντί για τις γειτονιές των Aφροαμερικανών στις ΗΠΑ, να κοιτάζει τις γεμάτες μετανάστες δικές μας γειτονιές. Εκείνες που λυμαίνουν οι μαυροφορεμένοι.

Και με πιάνει μεγαλύτερη απελπισία. Τι καλοκαίρι είναι αυτό;

Και μετά σκέφτομαι τα μαγικά μέρη αυτής της πόλης. Τον Λυκαβηττό ένα βράδυ που δεν έχει συναυλία και τα πάντα μοιάζουν ήσυχα, τα στενά της Πλάκας, γεμάτα αρχαία μυστήρια, με τον χρόνο να σταματά για λίγο πάνω τους, να τα κοιτάζει και μετά να τρέχει σε άλλες γειτονιές της Αθήνας. Όχι εκεί, αλλά σε άλλες ναι.

Και τα σημεία που πιάνεται η καρδιά σου. Έχω τέτοια σημεία, όλοι μας έχουμε. Σημεία που αγαπάμε να στεκόμαστε λίγο παραπάνω, ή σημεία που βιαζόμαστε να αποφύγουμε. Σημεία που φιληθήκαμε με μεγάλους έρωτες, ή σημεία που τσακωθήκαμε με καλούς φίλους. Σημεία που αισθανόμαστε ότι κάτι συνέβη και ας μη συνέβη τίποτα. Γωνιές κόλασης και γωνιές ανακούφισης. Μικρές στιγμές αποκάλυψεις, όταν στρίβεις σε έναν δρόμο και αντικρύζεις κάτι θαυμαστό, κάτι παράταιρο στην ασχήμια του κόσμου. Και στέκεσαι εκεί και το κοιτάζεις. Γιατί δεν είναι το προφανές, δεν είναι η θάλασσα ή ο ήλιος, είναι το απρόσμενο, μια ανθισμένη γωνιά, ένα πανέμορφο καφέ. Μια στιγμή να σταθείς, να σταθείς και να κοιτάξεις. Να σταθείς πριν συνεχίσεις.

Και τότε είναι που η ζωή γίνεται κινηματογραφική.