Editorial: Οδηγός επιβίωσης ενός απλού σινεφίλ

 Του Τάιλερ Ντέρντεν

Ας πούμε ότι ένας απλός σινεφίλ θέλει να μάθει δύο-τρεις πληροφορίες παραπάνω για μία ταινία που πρόκειται να δει στις αίθουσες.

Και ας πούμε ότι δεν ασχολείται καθημερινά με το σπορ, δεν διαβάζει δεκάδες κινηματογραφικά site, δεν προσλαμβάνει όλες τις πληροφορίες που έχουν σχέση με σινεμά.

Πώς μπορεί αυτός ο απλός σινεφίλ να επιβιώσει στο σύγχρονο κινηματογραφικό τοπίο;

Ίσως ο χαρακτηρισμός μου είναι υπερβολικός, αλλά σκεφτείτε το λίγο.

Πρώτα βγαίνουν  οι πρώτες πληροφορίες για μια ταινία. «Ανακοινώθηκε ο σκηνοθέτης!» -δεν ξέρουμε ούτε υπόθεση, ούτε με τι έχει να κάνει η ταινία. Στη συνέχεια ακολουθούν οι ηθοποιοί –ΚΑΙ ο Τάδε θα παίξει στο τάδε μπλοκμπάστερ. Δηλαδή ένας απλός σινεφίλ πρέπει να έχει στο μυαλό του κάθε φορά ποιος προστέθηκε στο καστ.

Στη συνέχεια ακολουθεί η πρώτη εικόνα από τα γυρίσματα. Και ύστερα και η Δεύτερη εικόνα από τα γυρίσματα. Μετά η ημερομηνία προβολής στις αίθουσες. Περνά λίγος καιρός ακόμα, η ταινία έχει ΚΑΙ ΑΦΙΣΑ (λες και δεν θα είχε), να ήρθε και το πρώτο τρέιλερ, ορίστε και το δεύτερο, το τρίτο δείχνει και τον πρωταγωνιστή από άλλο προφίλ! Έχει πάντα προηγηθεί το teaser.

Φαίνεται έως και γελοίο, αλλά μέχρι να βγει μια (μιλάμε συνήθως για κάποια μεγάλη) ταινία στις αίθουσες έχουν διαφημιστεί τα πάντα γύρω από αυτήν. Αφαιρώντας συνήθως κάθε στοιχείο έκπληξης από τον θεατή.

Αλλά το ενοχλητικό δεν είναι αυτό.

Δεν έχω πρόβλημα εάν κάποιος ενδιαφέρεται για μια ταινία και θέλει να ψάξει το τρέιλερ ή την αφίσα, έχω πρόβλημα με την υπερ-προβολή, με τα λεγόμενα «τυράκια» των μεγάλων στούντιο, που εμένα προσωπικά με κάνουν να αισθάνομαι σαν ποντίκι λίγο πριν πιαστώ στη φάκα.

Με τα στοιχεία εκείνα που χρησιμοποιούνται από την παραγωγή για να αυξηθεί το hype της ταινίας, για να αναχθεί ένα συχνά αδιάφορο προϊόν σε κάτι σημαντικό. Με τους πηχυαίους τίτλους που με πληροφορούν ότι «ΑΥΤΟ είναι το τρέιλερ» που περίμενα όλη μου τη βδομάδα/ χρονιά/ ζωή. Έχω πρόβλημα με αυτούς που μου δίνουν μία ημερομηνία, υποσχόμενοι να βγάλουν στη δημοσιότητα ένα τρέιλερ, εκμεταλλευόμενοι την ανυπομονησία μου για κάτι που αγαπώ πάρα πολύ: το σινεμά.

Όλοι πέφτουμε στην παγίδα της υπερ-προβολής μιας ταινίας, της χωρίς λόγο παρουσίασης μιας αφίσας ή ενός τρέιλερ. Έχουμε, όμως, αναγάγει σε επιστήμη αυτό που θα έπρεπε να είναι απλά άλλο ένα στοιχείο μιας ταινίας. Αυτό που θα έπρεπε να είναι ένα κομμάτι ενός παζλ που θα παρουσιάζει τη συνολική εικόνα και όχι μία μόνο, μικρή μικρούτσικη εικόνα.

Γιατί –τελικά- σαν θεατή, αυτή με αφορά. Όχι μόνο το τρέιλερ, αλλά και η υπόθεση, το γιατί ο σκηνοθέτης αποφάσισε να ασχοληθεί με την ταινία και η αφίσα, αλλά και η επιλογή των πρωταγωνιστών. Όχι αποσπασματικά, όχι απλά για να αυξηθεί το ενδιαφέρον. Αλλά μία ολιστική προσέγγιση. Μια προσέγγιση που θα μου επιτρέψει να δω την ταινία ως πρόταση, ως ολοκληρωμένο δημιούργημα και θα με κάνει να αποφασίσω αν τελικά αξίζει να αφιερώσω ένα δίωρο (και την ψυχή μου) στο σινεμά.