Editorial: Η εποχή των 140 χαρακτήρων
Του Tyler Durden
Ο τρόπος που βλέπουμε ή καταναλώνουμε ταινίες έχει αλλάξει ριζικά. Και αλλάζει καθημερινά. Και δεν εννοώ μόνο το πού τις βλέπουμε: στην οθόνη ενός λάπτοπ ή ακόμα και στο κινητό μας, αλλά το πώς διαχειριζόμαστε ολόκληρη την εμπειρία της θέασης.
Πρόσφατο παράδειγμα το House of Cards του Netflix.
Η εταιρεία προσφέρει όλη τη σεζόν ταυτόχρονα και αυτό από μόνο του θα μπορούσε να θεωρηθεί προβληματικό, με την έννοια ότι δεν υπάρχει χρόνος για feedback. Δεν είναι αυτό που με απασχολεί στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Αυτό που με απασχολεί είναι αυτό που έκανε το The Verge. Η ιστοσελίδα αποφάσισε, με αφορμή την έξοδο της σειράς να διοργανώσει ένα live event όπου οι συντάκτες θα έβλεπαν και θα σχολίαζαν τα όσα διαδραματίζονται στην οθόνη.
Τα σχόλια έρχονταν ανά μερικά λεπτά και ήταν του τύπου «47 λεπτά και κανείς δεν έχει κάνει ακόμα σεξ» ή «Μπορεί να μην τον αποκαλούν Πούτιν αλλά οι Pussy Riot λέγονται ακόμα έτσι».
Τα live event είναι ένα φαινόμενο της εποχής μας. Και μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να έχουν νόημα: για παράδειγμα σε ένα Eurogroup, σε μία εκλογική αναμέτρηση, σε έναν αθλητικό αγώνα ή στα… Όσκαρ, αλλά ποιος ο λόγος να υπάρχει ένα live blog για μία σειρά;
Και μάλιστα ένα live blog στο οποίο έχεις διαγράψει πολλά πράγματα, καθώς δεν θες να κάνεις σπόιλερ. Δηλαδή ένα λειψό σχολιασμό κάποιου πράγματος που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να περιγραφεί.
Έχουμε φτάσει άραγε σε αυτήν την εποχή; Στην εποχή που αν δεν σχολιάσουμε κάτι, τότε αυτό δεν υπάρχει; Στην εποχή όπου τα πάντα θα είναι είδηση και τα πάντα θα πρέπει να καταναλωθούν με συγκεκριμένους τρόπους; Τέρμα πια οι κριτικές, ζήτω η δημοσιογραφία των 140 χαρακτήρων!
Ως απάντηση σε τέτοια φαινόμενα (ή σε κριτικές τύπου είδα 10 επεισόδια μαζεμένα και σας γράφω την άποψή μου) κάποιοι πιο… ψύχραιμοι (όπως ο Guardian για παράδειγμα) μάς συμβούλεψαν να το πάρουμε αργά. Γιατί έτσι μόνο μπορείς να απολαύσεις και να ευχαριστηθείς κάτι που φτιάχτηκε ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό.
