Editorial: Γιατί το κοινό μίσησε το «Κάτω από το Δέρμα»;

Του Τάιλερ Ντέρντεν

Το βράδυ της Κυριακής πήγα σινεμά. Είναι μία διαφορετική εμπειρία να βλέπεις μία ταινία σε δημοσιογραφική προβολή και άλλη σε αίθουσα. Αξίζει να το δοκιμάσει κανείς. Η παράσταση βραδινή, σε multiplex, η ταινία το Κάτω Από το Δέρμα. Το έβλεπα για δεύτερη φορά. Η αίθουσα μισογεμάτη με ανθρώπους νεαρής ηλικίας, παρέες κυρίως.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας η δυσαρέσκεια ήταν διάχυτη στην αίθουσα. Την απογοήτευση μπορούσες να την αισθανθείς πριν ακόμα ανάψουν τα φώτα. Αυτό που συνέβη όταν άναψαν είναι μια ιστορία από μόνη της. Αναστεναγμοί ανακούφισης, εκνευρισμός, ερωτηματικά του τύπου «γιατί πετάξαμε τα λεφτά μας για να δούμε αυτή την ταινία».

Κι αναρωτιέμαι… Τι ταινία περιμένει να δει κανείς πηγαίνοντας στο Κάτω από το Δέρμα; Γιατί η ιδέα ακούγεται υποσχόμενη: Η Σκάρλετ Γιόχανσον εξωγήινη; Που παρασέρνει άνδρες με τα κάλλη της και ύστερα τους τρώει; Συγγνώμη κιόλας, αλλά ποιος δεν θα ήθελε να δει αυτή την ταινία;

Η ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ, όμως, δεν είναι ΑΥΤΗ η ταινία. Είναι μία εσωτερική, αργή ταινία. Ούτε εντυπωσιακό μπλοκμπάστερ, ούτε horror movie. Μία ταινία για την ύπαρξη και την ανθρώπινη υπόσταση. Μία ταινία που αν δεν ξέρεις ότι αγγίζει τα όρια του πειραματικού και του video art, είναι σίγουρο ότι θα βαρεθείς και θα απογοητευτείς.

Ποιος φταίει τελικά που τόσος κόσμος πήγε και έφυγε απογοητευμένος (η ταινία δεν κινήθηκε άσχημα, έκοψε πάνω από 4.800 εισιτήρια); Φταίμε όσοι από εμάς -που γράφουμε για σινεμά- εκθειάσαμε μια ταινία που δεν ήταν αυτό που όλοι περίμεναν; Που δεν προειδοποιήσαμε αρκετά το κοινό ότι αυτή η ταινία δεν έχει υπόθεση με την κλασική έννοια του όρου; Φταίει το κοινό που δεν ενημερώθηκε καλύτερα για το τι θα δει; Φταίει ο σκηνοθέτης που έφτιαξε μια ταινία που πολλοί θα δουν, λίγοι θα αγαπήσουν;

Δεν έχω την απάντηση. Σίγουρα, πάντως, το Κάτω από το Δέρμα δεν ήταν μια ταινία για όλα τα γούστα.