Μια Ανάσα (Ein Atem)

Η Έλενα ζει στην Ελλάδα. Θεωρώντας ότι στη Γερμανία θα έχει καλύτερες προοπτικές, πηγαίνει στο Βερολίνο να βρει δουλειά. Καθώς είναι έγκυος δεν μπορεί να εργαστεί σε μπαρ, όπως στόχευε και βρίσκει δουλειά ως νταντά σε μία γερμανική οικογένεια. Την ώρα που το ζευγάρι των Γερμανών αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα στη σχέση του, εκείνη καλείται να δει τι θα κάνει με το μωρό και τον σύντροφό της που βρίσκεται στην Ελλάδα. Όταν η Λότε, το κοριτσάκι που προσέχει εξαφανίζεται, η Έλενα θα λάβει μια απόφαση που θα οδηγήσει τη μητέρα της Λότε σε ένα ταξίδι μέχρι την Ελλάδα σε αναζήτηση της κόρης της.

Η ελληνογερμανική παραγωγή σε σκηνοθεσία Κρίστιαν Τσίμπερτ, σχολιάζει εμμέσως τις σχέσεις Ελλάδας – Γερμανίας εν μέσω της κρίσης και τις προκαταλήψεις της μίας πλευράς προς την άλλη.

Από την αρχή της ταινίας, η Έλενα μπορεί να σκιαγραφείται εν μέρει ως εγωίστρια, αλλά ταυτόχρονα γίνονται κατανοητά τα κίνητρά της, ενώ η Τέσα, η μητέρα της μικρής Λότε, αποτελεί συχνά θύτη και θύμα: από τη μία απόλυτη και σκληρή, από την άλλη απελπισμένη και ευαίσθητη. Αυτό το δίπολο γυναικών βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας. Και αν και η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου που την είδαμε πρόσφατα και στον Νοτιά, διαθέτει το απαραίτητο star quality, εκείνη που κλέβει την παράσταση είναι η Γέρντις Τρίμπελ σε έναν ρόλο ο οποίος ταυτόχρονα σε θυμώνει και κερδίζει την κατανόησή σου.

Το πρόβλημα της ταινίας βρίσκεται στην ανάπτυξη του σεναρίου και των χαρακτήρων. Υπάρχουν περιστατικά που φαίνονται αρκετά αναληθοφανή: όπως η αδιαφορία των Αρχών και της αστυνομίας απέναντι στο δράμα της μητέρας που έχει χάσει το παιδί της. Στην πραγματικότητα δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι όλοι θα ήταν τόσο αδιάφοροι, ενώ δεν αποφεύγεται μία στάση που μερικές φορές μοιάζει με επίκριση: επίκριση απέναντι στις εργαζόμενες μητέρες που αποφασίζουν να πάνε σε ένα ξενοδοχείο για σεξ με τον σύντροφό τους και φαίνεται να «τιμωρούνται», χάνοντας το παιδί τους. Ακόμα και αν η πρόθεση του σκηνοθέτη δεν ήταν αυτή, πρόκειται για μία μάλλον αντρική ματιά στην ιστορία.

Επίσης, αν και η ταινία κάνει καλή δουλειά στο να καταδεικνύει τις προκαταλήψεις, δεν αποφεύγει να τις χρησιμοποιήσει εν τέλει: οι Έλληνες είναι πονηροί και διεφθαρμένοι, ενώ οι Γερμανοί ψυχροί.

Διαθέτει, πάντως, ένα ενδιαφέρον φινάλε: ρεαλιστικό όσο χρειάζεται, προκαλεί τροφή για σκέψη για το τι θεωρούμε σωστό και τι λάθος.

Τελικά να τη δω;

Ιστορία εξαφάνισης ανηλίκου που δεν γίνεται μελό, αλλά με σενάριο που δεν αποφεύγει ορισμένες προκαταλήψεις από αυτές που θέλει να «σπάσει».

Fun trivia: Το σενάριο έχει γράψει το ζευγάρι Κρίστιαν και Ίπεκ  Ζίμπερτ.