Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα
Ο σκηνοθέτης του La Isla Minima επιστρέφει με καινούρια ταινία, πιο mainstream αυτή τη φορά: μία πολιτική περιπέτεια με χρήματα που μετακινούνται, γκάνγκστερ και κυνηγητά.
Βασισμένη σε πραγματικό σκάνδαλο που συγκλόνισε την Ισπανία (ένας ισχυρός αστυνομικός διευθυντής κλέβει χρήματα από το κράτος και προσπαθεί να τα κρύψει με τη βοήθεια πρώην κατασκόπου που η ισπανική κυβέρνηση έχει προδώσει, ο οποίος είναι δαιμόνιος επιχειρηματίας), η ταινία του Αλμπέρτο Ροντρίγκες διαθέτει ρυθμό και ένταση σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν διαθέτει την ευαισθησία και τη δεύτερη ανάγνωση που προσέφερε το La Isla Minima.
Χρήματα που αλλάζουν χέρια, μεταμφιέσεις, προδοσίες και ένας χαρακτήρας που στην αρχή μοιάζει ξοφλημένος, στη συνέχεια κινεί τα νήματα και την ίδια ώρα παραμένει μια σκοτεινή φιγούρα. Βοηθά σε αυτό ο τρόπος που ο Έντουαρντ Φερνάντες έχει δουλέψει πάνω στον χαρακτήρα του Φρανσίσκο Παέσα, του ανθρώπου που ήταν υπεύθυνος για την επιχείρηση κατά της ETA και ο οποίος παγιδεύτηκε από την ισπανική κυβέρνηση.
Οι εικόνες εναλλάσσονται η μία μετά την άλλη, σε ρυθμούς σχεδόν ζαλιστικούς και ενίοτε απαιτητικούς για τον θεατή -πρόσωπα, ονόματα και τοποθεσίες μπλέκονται μεταξύ τους-, αλλά την ίδια στιγμή η ταινία δεν προσφέρει τίποτε περισσότερο από αυτό: οι χαρακτήρες μοιάζουν να κυνηγούν το χρήμα για το χρήμα και αντίθετα με τον Λύκο της Γουόλ Στριτ δεν τους βλέπουμε ποτέ να κάνουν μεγάλη ζωή (ειδικά ο Λουίς Ρολντάν, ο χαρακτήρας που ερμηνεύει ο Κάρλος Σάντος μοιάζει να είναι παράδειγμα προς αποφυγή: ο άνθρωπος που έκλεψε τα χρήματα του ισπανικού λαού και αναγκάζεται να ζει κρυμμένος και περιορισμένος σε μερικά τετραγωνικά).
Ο Ροντρίγκες δεν εμβαθύνει στους χαρακτήρες και στα κίνητρά τους -δεν θα μπορούσε άλλωστε, καθώς η υπόθεση που παρουσιάζει είναι υπερβολικά σύνθετη για να μπορέσει να παρουσιαστεί σωστά σε μία ταινία 2 ωρών. Καταφέρνει, όμως, να χτίσει μια συναρπαστική ταινία που αν και πραγματική ιστορία σε μερικές στιγμές φαντάζει υπερβολικά τρελή (δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφτεί πόσες τέτοιες ιστορίες θα μπορούσε κανείς να αφηγηθεί στην Ελλάδα και πόσο αυτό δεν θα συνέβαινε σχεδόν ποτέ).
