Αφανείς Ηρωίδες (Hidden Figures)
Μια όχι και τόσο γνωστή ιστορία της NASA. Η ιστορία τριών Αφροαμερικανίδων που κατάφεραν να διαπρέψουν στην αμερικανική υπηρεσία παρά το γεγονός ότι την περίοδο που εργάστηκαν στην NACA (πρόδρομο της NASA) ο φυλετικός διαχωρισμός και οι διαμάχες καλά κρατούσαν.
Ξεκινώντας από τον τίτλο, αξίζει να σημειωθεί ότι ο ελληνικός τίτλος της ταινίας «Αφανείς Ηρωίδες» δεν μπορεί να αποδώσει τον ιδιοφυή αγγλικό τίτλο. Το Hidden Figures αναφέρεται ταυτόχρονα σε αυτές τις γυναίκες που ήταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό, αλλά και στους αριθμούς, καθώς και οι τρεις ήταν μαθηματικοί και επιστήμονες.
Ο σκηνοθέτης Θέοντορ Μέλφι επικεντρώνεται σε τρεις διαφορετικές ιστορίες: την ιστορία μιας μαθηματικού που μοιάζει να είναι η μόνη που μπορεί να κάνει τους υπολογισμούς που απαιτούνται για την επιτυχή εκτόξευση του αστροναύτη Τζον Γκλεν στο διάστημα και ταυτόχρονα αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τους συναδέλφους της, ενώ αναγκάζεται να διασχίσει ολόκληρο το κτίριο για να πάει στις τουαλέτες για τους Αφροαμερικανούς (καθώς τότε ακόμα υπήρχε ο διαχωρισμός με τους λευκούς, το λεγόμενο segregation). Η Τζανέλ Μονέ ερμηνεύει την Μέρι Τζάκσον, μία γυναίκα που για να καταφέρει να προχωρήσει στους κόλπους της NACA θα κληθεί να κάνει μία μετεκπαίδευση, μόνο που η πρόσβαση σε αυτά τα μαθήματα της απαγορεύεται επειδή είναι Αφροαμερικανή! Η υποψήφια για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου Οκτάβια Σπένσερ ερμηνεύει την Ντόροθι Βον, υπεύθυνη για όλες τις γυναίκες της αφροαμερικανικής κοινότητας που δουλεύουν στην NACA, η οποία δεν εφησυχάζει και προσπαθεί να μάθει πώς να χειρίζεται τα δύσκολα υπολογιστικά συστήματα που μόλις έχουν φτάσει στην υπηρεσία. Και όλα αυτά εν μέσω ενός αυξανόμενου ανταγωνισμού στα διαστημικά προγράμματα από ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση και τις συνεχόμενες επιτυχίες της δεύτερης.
Η ταινία του Θέοντορ Μέλφι εντάσσεται στην κατηγορία του inspirational film. Μία πραγματική ιστορία που παρουσιάζεται με τρόπο ώστε να εμπνεύσει και να προκαλέσει την ψυχική ανάταση του θεατή. Την ώρα που οι αφροαμερικανοί δημιουργοί προσπαθούν να βρουν τη φωνή τους, πραγματικές ιστορίες σαν αυτή έρχονται να τραβήξουν το φως από τα μεγάλα γεγονότα (πχ την πορεία στη Σέλμα) και να το ρίξουν σε μικρότερες πιο ήσυχες ιστορίες.
Χωρίς να ξεφεύγει από τα όρια μιας παραδοσιακής κινηματογραφικής βιογραφίας, ο Μέλφι φτιάχνει μια αξιοπρεπή ταινία, με production value και πολύ καλές ερμηνείες (χαμηλών τόνων η Ταράτζι Χένσον, εξωστρεφής η Οκτάβια Σπένσερ). Αν και είναι ενδιαφέρον το πώς παρουσιάζεται το θέμα (δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για Αφροαμερικανίδες, αλλά ταυτόχρονα και για γυναίκες και μανάδες και συζύγους), δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι υπάρχουν μέσα στην ταινία ορισμένες σκηνές που έχουν φτιαχτεί επίτηδες για να σε κάνουν να φωνάξεις «Hell yeah!». Όπως η σκηνή που ο χαρακτήρας του Κέβιν Κόστνερ γκρεμίζει τη σήμανση στις τουαλέτες ή η σκηνή που η Κάθριν Τζόνσον καλείται ξανά για να λύσει ένα πρόβλημα της τελευταίας στιγμής και για να μη ματαιωθεί η εκτόξευση. Είναι κινηματογραφικές σκηνές που τουλάχιστον στην περίπτωση της δεύτερης είναι και πραγματικές (ο Γκλεν φέρεται να ζήτησε όντως να ελέγξει τους αριθμούς του υπολογιστή η Τζόνσον, έχοντας εμπιστοσύνη στο ταλέντο της).
Συνολικά μια αξιοπρεπής βιογραφική ταινία, με καλές στιγμές και ενδιαφέρουσες ερμηνείες που δεν ξεφεύγει όμως από την «κατάρα» των βιογραφιών: αναμενόμενη πλοκή και επιφανειακή παρουσίαση των βασικών χαρακτήρων.
