1oElff: Πλανητάρια και ερωτικές ιστορίες

Η Πέμπτη ήταν η πρώτη μέρα του 1ου En Lefko Film Festival όπου κυριάρχησαν πρεμιέρες όπως εκείνη του Loving του Τζεφ Νίκολς και η προβολή της ταινίας Πλανητάριο της Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι.

Loving

Ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την υποψήφια για Όσκαρ ερμηνεία της Ρουθ Νέγκα, στον ρόλο μίας Αφροαμερικανής που παντρεύεται τον λευκό σύντροφό της (τον ερμηνεύει ο Τζόελ Έτζερτον) στις ΗΠΑ του 1960. Ο γάμος τους θεωρείται απαγορευμένος και το ζευγάρι διώκεται από τις αρχές, αναγκάζεται να φύγει από το σπίτι του και να μείνει σε μία πιο ανεκτική πόλη, αλλά δεν σταματά να παλεύει για αυτό που θεωρεί δίκαιο. Η υπόθεση φτάνει μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο και αλλάζει την ιστορία των ΗΠΑ. Μια κρίσιμης σημασίας ταινία στην Αμερική του Τραμπ, μια ταινία για την ανεκτικότητα και τον αγώνα που ναι, μεν δεν ξεφεύγει από τα όρια μιας κλασικής βιογραφίας -υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι κάποια από τα γεγονότα της ζωής του ζευγαριού περνούν πολύ «βιαστικά»-, ωστόσο ο Νίκολς καταφέρνει και συλλαμβάνει τις λεπτές γραμμές στη σχέση των δύο ηρώων του. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το επώνυμο του ζεύγους (Loving), αλλά παραπέμπει και στην τρυφερότητα των συναισθημάτων τους. Εκείνος πιο δυναμικός, εκείνη ήσυχη και υποτονική. Οι Έτζερτον και Νέγκα δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, αλλά μπορεί κανείς να καταλάβει για ποιο λόγο η Νέγκα ήταν υποψήφια για Όσκαρ: μετά τη θέαση της ταινίας η στάση του σώματός της, τα λόγια της, μένουν σαν ένα ψιθύρισμα στα αυτιά σου, σαν ένα χάδι στα μάτια σου. Ποιος είπε ότι η υπερβολή είναι ο μόνος τρόπος για να κατακτήσεις την καρδιά της Ακαδημίας;

Πλανητάριο

Είναι ένα παράξενο πλάσμα η ταινία της Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι (Central Station). Εντυπωσιακή οπτικά και κάτι παραπάνω από φιλόδοξη, υπάρχουν στιγμές που σε μαγεύει με τις εικόνες της -και τις εξαιρετικά φωτογενείς πρωταγωνίστριές της-, αλλά δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα συνεκτικό σύνολο, «λυγίζοντας» κάτω από το βάρος των όσων θέλει να πει. Η ταινία αφηγείται την ιστορία δύο αδελφών – μέντιουμ (τις ερμηνεύουν η Νάταλι Πόρτμαν και η Λίλι Ρόουζ Ντεπ που μοιάζουν και φυσιογνωμικά και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας). Οι δύο αδελφές ζουν και εργάζονται στο Παρίσι τη δεκαετία του 1930. Συναντούν έναν επίδοξο πελάτη, έναν ισχυρό άνδρα της βιομηχανίας του κινηματογράφου που μοιάζει να γοητεύεται από την «επικοινωνία» των δύο αδελφών με τους νεκρούς και μετά από μία αρκετά πειστική -για τον ίδιο- σεάνς, αποφασίζει ότι αυτό το άπιαστο στοιχείο θα πρέπει να καταγραφεί στον κινηματογράφο. Ο Αντρέ Κορμπέν, όπως ονομάζεται, θα πάρει υπό την προστασία τις δύο αδελφές -διατηρώντας μαζί τους μια σχέση που δεν ξεκαθαρίζεται σαφώς, όπως δεν ξεκαθαρίζεται και η σεξουαλική ταυτότητά του. Σύντομα, όμως, με την σκιά του ναζισμού να πέφτει απειλητικά πάνω στην Ευρώπη, ο άλλοτε ισχυρός εβραίος άνδρας της βιομηχανίας του θεάματος, θα δει τη θέση του να κλονίζεται.  Είναι τουλάχιστον συναρπαστική η σύνδεση πνευματισμού και σινεμά που επιχειρείται στο πρώτο μέρος της ταινίας, σε μια προσπάθεια να δοθεί το στίγμα μιας ολόκληρης εποχής. Η Ζλοτόφσκι μοιάζει να αντικαθιστά γρήγορα την αφέλεια προς το υπερπέραν με την πραγματική απειλή του πολέμου και της καταστροφής και να διαλύει τις ψευδαισθήσεις των ηρώων της. Όσο γοητευτικό και αν είναι το κοκτέιλ που επιχειρεί, τα υλικά που το αποτελούν είναι ετερόκλητα και δεν καταφέρνουν να του δώσουν μια σύνοχη. Η Νάταλι Πόρτμαν είναι -όπως αναμενόταν- εξαιρετικά καλή στον ρόλο της μεγάλης αδελφής -συχνά αυστηρή, συχνά έχοντας την ανάγκη να απελευθερωθεί και να δείξει τη δική της ζωή-, αλλά η Λίλι Ρόουζ – Ντεπ δείχνει εδώ την ερμηνευτική απειρία και αμηχανία της -και ήταν πολύ καλύτερη ως Ισιδώρα Ντάνκαν στην Χορεύτρια.