Η εκδίκηση του Ender (Ender’s Game)

Η γη σε πόλεμο με τους Formics, πλάσματα από έναν άλλο πλανήτη με χαρακτηριστικά εντόμων. Και η σωτηρία μας απέναντι σε αυτά; Ευφυή παιδιά με πολεμικές ικανότητες. Μια στρατιωτική σχολή με στόχο να εντοπίσει τους εκλεκτούς μέσα από μια ομάδα εφήβων, εκείνους που είναι ικανοί να πάνε σε μάχη με τα εντομοειδή και να βγουν νικητές. Ο Συνταγματάρχης Graff (Harrison Ford) και η Ταγματάρχης Gwen Anderson (Viola Davis) αναγνωρίζουν μέσα από τις στρατηγικές του ικανότητες σε παιχνίδια μάχης και εξερεύνησης καθώς και μέσα από τις αντιδράσεις του σε ζητήματα κρίσης και σχέσεων με τους συνομήλικούς του, στο πρόσωπο του Ender Wiggin (Asa Butterfield), εκείνο το παιδί που είναι ικανό να καταστρέψει τον πλανήτη των Formics και να μηδενίσει τον οποιοδήποτε μελλοντικό κίνδυνο μπορεί να προέλθει από αυτούς.

Το Ender’s Game είναι βασισμένο στα βιβλία του Orson Scott Card, ενός συγγραφέα που είναι γνωστός για τις «ιδιαίτερες» απόψεις του, με τις πιο πρόσφατες να έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων. Η ταινία είναι ένα φουτουριστικό θέαμα, με εντυπωσιακές σεκάνς μάχης ειδικά στο τέλος, που όμως παρουσιάζονται σαν μια προσομοίωση παιχνιδιού μέσα από την οποία διασκεδάζει ένα πιτσιρίκι.

Ο Asa Butterfield, που γνωρίσαμε σαν Hugo στην ομώνυμη ταινία του Martin Scorsese, έχει αδιαμφισβήτητα ένα υπέροχα καθηλωτικό και γεμάτο εκφραστικότητα πρόσωπο, που μπορεί να πείσει για την διαδοχή των συναισθημάτων που νιώθει ένας έφηβος σε καταστάσεις αγωνίας, αναγνώρισης, σύγκρουσης, μελαγχολίας, οργής και ενοχής.

Τα θέματα που θέτει η ταινία είναι ποικίλα, αν είναι ηθικό ένα παιδί να ανταγωνίζεται για την κυριαρχία του σε έναν πολεμικό λόχο, αν μπορεί να αντιληφθεί τις επιπτώσεις των σκληρών αποφάσεών του στην διάρκεια μιας μάχης, και πόσο σκόπιμο είναι να γνωρίζει την πλήρη αλήθεια για τις καταστάσεις που εμπλέκεται αν πρόκειται μέσα από αυτές να σώσει την ανθρωπότητα. Όλα αυτά χάνονται όμως κάπου μεταξύ των τεράστιων διαστημοπλοίων και των πολύ δυνατών ηχητικών εφέ.

Ακόμα και η εμφάνιση του αγαπημένου μου Ben Kingsley, στο ρόλο του ήρωα Mazer Rackham, του μοναδικού που έχει εξολοθρεύσει επιτυχώς τους Formics στο παρελθόν, μου φάνηκε αδύναμη, ιδιαίτερα όταν δίπλα του στεκόταν ένας εμφανώς κουρασμένος Harrison Ford. Τελικά, όμως, αυτό που θέλω να κρατήσω από την ταινία, (πέρα από ότι ζήλεψα τρομερά τον προσομοιωτή πεδίου μάχης σε έλλειψη βαρύτητας, που μου βγάλε απωθημένα από το Gravity!) είναι ότι αν υπάρχει μια ελπίδα να σωθεί αυτός ο πλανήτης, αυτή βρίσκεται στα χέρια των παιδιών.