Eraserhead

Έχω μια φίλη κουλτουριάρα, έτσι νομίζει τέλος πάντων, που πριν από κάτι χρόνια μου έλεγε «πωπώ τι φοβερός ο David Lynch και πόσο προχώ» και μπλα μπλα μπλα. Είπα και γω να κάτσω να δω την πρώτη του ταινία. Το Eraserhead. Έτσι λοιπόν με ένα πίτα γύρο στο ένα χέρι και παγωμένη Coca cola στο άλλο, ξεκινάμε την βαθυστόχαστη κριτική μας.

Κατ’αρχήν ασπρόμαυρο. Γουστάρω. Ο πρωταγωνιστής έχει παρόμοιο χτένισμα με τον ίδιο τον Lynch. Χμμμμ…..Creepy…. Οι ηθοποιοί πασιάγνωστοι αλλά δεν με νοιάζει.

Ωραία πλάνα ρε φίλε. Μουντά και κλειστοφοβικά.  Ρόλοι καρικατούρες που ενισχύουν το εφιαλτικό σκηνικό. Σεναριακά είναι μια χαρά. Οι διάλογοι μικροί αλλά καλύτερα. Του πάει πολύ. Μετά από λίγη ώρα μπαίνεις στο τριπάκι ότι όλα αυτά που συμβαίνουν είναι φυσιολογικά, και πιστέψτε με δεν είναι με τίποτα. Body horror το λένε το genre. Εγώ δεν το’ξερα.

Όταν είδα μέσα στην ταινία γιατί την ονόμασαν Eraserhead ήθελα να γελάσω, αλλά δεν μπορούσα. Είχα μείνει μαλάκας.

Άντε τέλος πάντων θα γράψω και κάτι για εσάς τους κουλτουριάρηδες. Έχω την υποψία ότι όλη η ταινία είναι ένας σουρεαλιστικός μικροαστικός εφιάλτης. Αυτό.

Έτσι για την ιστορία να σας πω ότι είναι η αγαπημένη ταινία του H.R. Giger και του Stanley Kubrick.

Brought to you by:

The Comedian
Μου αρέσουν τα blockbusters, τα Β-movies, το μπέηκον και η μπύρα. Μου αρέσει να σχολιάζω κιόλας.  Ε και λέω να τα συνδυάσω όλα τούτα εδώ πέρα. Άμα θέλετε τις διαβάζετε τις κριτικές μου. Αν πάλι δεν θέλετε δεν τρέχει και τίποτα, πάλι φίλοι είμαστε. Δεν τα ξέρω όλα για την ορολογία του σινεμά. Θεατής είμαι όπως και  εσύ. Πότε ξεκίνησα να βλέπω ταινίες; Ξέρω γω; Που να θυμάμαι;