Το “Express Skopelitis” στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Προσαρμοσμένο στις συνθήκες και στις ανάγκες που επιτάσσει αυτή η δύσκολη περίοδος, το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έκανε την έναρξή του χθες διαδικτυακά και μέχρι και την Πέμπτη 28 Μαΐου θα μας προσφέρει online δωρεάν προβολές.

Για άλλη μια φορά το ελληνικό ντοκιμαντέρ πρωταγωνιστεί στο φεστιβάλ με συνολικά 77 μικρού και μεγάλου μήκους συμμετοχές. Μεταξύ αυτών, και συγκεκριμένα στο νέο διαγωνιστικό τμήμα “Newcomers” βρίσκεται το ντοκιμαντέρ “Express Skopelitis” σε σκηνοθεσία της Αιμιλίας Μηλού.

Ο Σκοπελίτης είναι ένα ξεχωριστό καράβι, ένα καράβι με προσωπικότητα. Το ντοκιμαντέρ ταξιδεύει μαζί του, μπαίνοντας στη θαλασσινή ζωή των Μικρών Κυκλάδων. Η θάλασσα δίνει χώρο στο χωράφι, ο χορός των κυμάτων οδηγεί στην έκσταση του πανηγυριού, ένα ερωτικό τραγούδι φέρνει την τρικυμία. Η πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός έρχεται να μας διηγηθεί με αυτό το ντοκιμαντέρ το δικό της ταξίδι με το καράβι των “Μικρών Κυκλάδων”, όπως το αποκαλούν. Μέσα από τη δικιά της ματιά βλέπουμε την καθημερινή ζωή των ναυτών στο καράβι και των κατοίκων στα νησιά της άγονης γραμμής τον χειμώνα. Με πλάνα από την Σχοινούσα, την Ηρακλειά και την Αμοργό, ταξιδεύει και ο ίδιος ο θεατής στα ήσυχα χειμερινά αλλά γεμάτα ζωντάνια από τους κατοίκους, τοπία των νησιών επιστρέφοντας κάθε λίγο στη όμορφη φασαρία του πλοίου.

Η σκηνοθέτρια περνώντας αμέτρητες ώρες στο πλοίο και γνωρίζοντας τους ναύτες, φαίνεται ότι κατάφερε να δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης και οικειότητας μαζί τους με αποτέλεσμα οι ίδιοι να ξεχνούν την παρουσία της κάμερας, αφήνοντας τον εαυτό τους ελεύθερο να εκφρασθεί. Η αμέτοχη κάμερα παρατηρητής καταγράφει όλη τη ζωή που κρύβει μέσα του το καράβι. Βλέπουμε τους ναύτες να μοιράζονται ο ένας με τον άλλον τις ιστορίες και τα βιώματά τους, να μαγειρεύουν, να παίρνουν τηλέφωνο τους φίλους τους για χρόνια πολλά, να παραπονιούνται, να ακούνε μουσική από το κινητό και να τραγουδάνε.Αντίστοιχα, βλέπουμε τους ανθρώπους στη ξηρά. Κατεβαίνοντας από το πλοίο, οι κάτοικοι των νησιών μαζεύονται και χορεύουν, τα παιδιά παίζουν στους δρόμους, οι γιαγάδες πλέκουν κ.λ.π. Η ζωή είναι παρούσα και η κάμερα την καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια.

Αξίζει να σημειωθεί ότι απουσιάζει οποιοδήποτε συνεντευξιακό και προφορικό σχόλιο, γεγονός που δίνει τον “χώρο” στους πρωταγωνιστές της ταινίας, η φύση και οι άνθρωποι να μιλήσουν στον θεατή από μόνοι τους.Επίσης απουσιάζει οποισδήποτε χωροχρονικός προσδιορισμός στη δράση, δίνοντας έναν άχρονο και αιώνιο χαρακτήρα σε όσα βλέπουμε, ενώ παραλείπονται και περισσότερες πληροφορίες για τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν. Σύντομα γίνεται κατανοητό πως ο στόχος είναι να μην αναλωθεί ο θεατής στη γνωριμία με τα εικονιζόμενα πρόσωπα, αλλά να επιβιβαστεί με τη σειρά του στον Σκοπελίτη, να αφουγκραστεί τη θάλασσα και γνωρίσει τη ζωή μέσα και έξω από το καράβι. Το συναρπαστικό αυτό ταξίδι, συνοδεύει η μουσική του Αλκίνοου Ιωαννίδη, η οποία είναι φτιαγμένη από τους ήχους του ίδιου του πλοίου, και από ολόκληρη τη φύση και την ομορφιά που κατακλύζει τα νησιά της άγονης γραμμής.