22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: “Όρνιθες” (Ή πώς να γίνεις πουλί)
Πριν λίγο καιρό η ταινία «Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)» του Μπάμπη Μακρίδη έκανε την online πρεμιέρα της στο YouTube κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση, και τώρα πέταξε στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στο τμήμα του Διεθνούς Διαγωνιστικού.
Ο κινηματογραφιστής Μπάμπης Μακρίδης στο παρελθόν μας έχει δώσει την ταινία “L” (Sundance Film Festival 2012) και τον “Οίκτο” (“Pity”, Sundance Film Festival 2018 και Βραβείο καλύτερης ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2019). Η νέα του ταινία «Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)»γυρίστηκε με αφορμή την παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου και υπακούει σε ένα υβριδικό κινηματογραφικό είδος που ακροβατεί μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας.
Η ταινία που αγγίζει τα όρια του ντοκιμαντέρ, χωρίζεται σε 9 μέρη τα οποία αντιστοιχούν στα 9 βήματα που συστήνει ο δημιουργός σύμφωνα με το εγχειρίδιο φυγής ή αλλιώς του πώς για να γίνει κανείς πουλί. Πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι-συντελεστές της παράστασης, καθένας από τους οποίους θίγει με τον ξεχωριστό του τρόπο πανανθρώπινα ζητήματα και αναπάντητα ερωτήματα για τη ζωή, τη φύση, τον αναπόδραστο θάνατο αλλά και το πώς θα ήταν να πετούν.
Στο υβριδικό αυτό ντοκιμαντέρ, το επίκεντρο είναι ο άνθρωπος και η χρήση των πουλιών είναι καθαρά μεταφορική και συμβολική μιλώντας ουσιαστικά για τη ζωή των ίδιων των ανθρώπων που είναι εγκλωβισμένοι στις μεγαλουπόλεις, στις τσιμεντένιες πόλεις, σε ουρανοξύστες και σε ταράτσες και οραματίζονται να πετάξουν μακριά ελεύθεροι σαν τα πουλιά.
Η κινηματογράφηση περιλαμβάνει πλάνα εντός σκηνής, δίνοντας στο φίλμ τον χαρακτήρα του φανταστικού καθώς και πλάνα των ηθοποιών σε πραγματικούς χώρους και φυσικά τοπία, από τα λιβάδια ηφαιστειακής λάβας στην Ισλανδία έως τα υψίπεδα της Παταγονίας και από την Times Square έως τις πυραμίδες της Αιγύπτου, προσδίδοντας το στοιχείο της αληθοφάνειας και πιστότητας στη πραγματικότητα. Το φίλμ χαρακτηρίζει η εξαιρετική φωτογραφία και κινηματογράφηση με πολλά πλάνα σιωπής που δίνουν χρόνο στον θεατή να στοχαστεί και να προβληματιστεί μαζί με τους ηθοποιούς για τα ζητήματα που θίγονται. Τέλος, θεμελιώδες στοιχείο που συνδράμει στην αμεσότητα και στην πλαστικότητα της φιλμικής αφήγησης είναι η μη ύπαρξη σεναρίου, που επιτρέπει να εμφιλοχωρήσει ο αυτοσχεδιασμός και αυθορμητισμός των ηθοποιών και των μη ηθοποιών.
