Όνειρα Γλυκά (Fa Bei Sogni / Sweet Dreams)

Συμπτωματικά, μια εβδομάδα μετά την προηγούμενη ταινία του, Αίμα από το Αίμα μου, έχουμε πάλι ταινία του Μάρκο Μπελόκιο στις αίθουσες και μάλιστα λίγο καλύτερη από την προηγούμενη.

Ο Μπελόκιο με τη νέα του ταινία, επιχειρεί ένα άνοιγμα προς πιο εμπορικό σινεμά, προσπαθώντας να μας μιλήσει για μυστικά που σημαδεύουν την τρυφερή παιδική ηλικία και τα κουβαλάμε μια ζωή. Πρόκειται για μεταφορά της αυτοβιογραφικής νουβέλλας του Μάσιμο Γκραμελίνι. Λέω προσπαθεί, γιατί δε το καταφέρνει ακριβώς να μας περάσει κινηματογραφικά πως, το ότι κρύβουν από τον μικρό Μάσιμο ότι η μητέρα του αυτοκτόνησε, επηρεάζει τελικά ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή του.

Πρόκειται εξάλλου για ένα best seller βιβλίο, που ο σκηνοθέτης καλείται να προσαρμόσει στο ύφος του. Μπόλικα στοιχεία, από Τορίνο του χθες, τον πόλεμο του Σαράγιεβο, μπορεί να έχουν ενδιαφέρον σε μια βιογραφία, όμως είναι παντελώς ασύνδετα με την υπόθεση της ταινίας. Ο Μπελόκιο δεν εστιάζει, μπλέκει την αφήγηση του και δυστυχώς μαζί και… «τα μπούτια του», αφήνοντας νοηματικά κενά, χρονικές ανακολουθίες, προβλήματα ασυνέχειας. (Δεν ξέρω αν εκεί στην Ιταλία το 1990 είχαν κινητά και laptop, που γενικότερα διαδώθηκαν ευρέως στα τέλη των 90’s). Του τα συγχωρούμε όμως, γιατί δείχνει να υποτάσσει περισσότερο το σενάριο στον ίδιο, παρά το ανάποδο, κάνοντας μια ταινία που είναι διαφορετική από τις προηγούμενες του, αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζει κανείς τα κοινά στοιχεία που διέπουν το σύνολο του έργου του.

To τελικό αποτέλεσμα πάντως είναι περισσότερο αδιάφορο από όσο θα μπορούσε να είναι.

Ας μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια χρονική περίοδο που ακόμα η κατάθλιψη ήταν κάτι μη αποδεκτό, η κοινή γνώμη περνούσε από τη βαθιά μελαγχολία στην τρέλα χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς και ελαφρυντικά. Η σκέψη της τιμής ή του τι θα συζητήσει ο κόσμος έμπαιναν πιο πάνω από την αλήθεια, ενώ υπήρχε και η αντίληψη ότι ένα μικρό αγόρι θα μεγαλώσει πιο σωστά με σκληρότητα παρά με τρυφερότητα. Φυσικά, εκείνα τα χρόνια δεν μπορούσε ο κόσμος να αντιληφθεί πως ένας παιδοψυχολόγος μπορεί να γλυτώσει έναν άνθρωπο από μια προβληματική ζωή. Στην προκειμένη ο μικρός Μάσιμο, ένοιωσε τη βίαιη αποκόλληση από τον ομφάλιο λώρο, σε μια ηλικία που ανθεί υποσυνείδητα το οιδιπόδειο. Μοιάζει, λοιπόν, ηθελημμένα να έχει χτίσει ένα εμπόδιο στην αλήθεια που θα τον πλήγωνε, το οποίο προκαλλεί μια θολούρα από την οποία βγαίνει λυτρωτικά χρόνια μετά, όταν αισθανθεί τελικά έτοιμος να λύσει μόνος τον γρύφο του.

Ο Βαλέριο Μαστραντρέα στον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αρκετούς άρεσε, προσωπικά νομίζω πως δε μας περνά γιατί όλη αυτή η ιστορία με τη μητέρα του τον έχει επηρεάσει και πως. Ο χαρακτήρας του έχει περάσει το σοκ της απώλειας της μητέρας σε τρυφερή ηλικία και υποσυνείδητα αισθάνεται (γνωρίζει αλλά όχι με σιγουριά) ότι κάτι του κρύβουν. Μη ξέροντας πως να αποδώσει αυτή την εύθραυστη ανασφάλεια, αλλά και τις μετέπειτα επιτυχίες που είχε στη ζωή του, επαγγελματικές και ερωτικές, ο ηθοποιός επιλέγει ένα ενιαίο μουδιασμένο ύφος, με ελάχιστες εκφραστικές διακυμάνσεις. Όσο υποτονικός ως παρουσία και ερμηνευτικά είναι ο Βαλέριο Μαστραντρέα όμως, τόσο λάμπει το πανί (για άλλη μια φορά) μόλις εμφανίζεται η Μπερενίς Μπεζώ, χωρίς να έχει εδώ απαιτητικό ρόλο, όπως και η Λίντα Μεσέρκλινγκερ σε πιο σύντομη εμφάνιση με προσθετικές ράστα κοτσίδες. Σε αυτή την ταινία ο ιος του σκηνοθέτη, συνήθης πρωτοαγωνιστής ηθοποιός, Τζόρτζιο Μπελόκιο, έχει μικρότερο ρόλο. Αν θα έπρεπε όμως να ξεχωρίσουμε κάποιον ηθοποιό από την ταινία αυτή θα είναι η Μπάρμπαρα Ρόντσι, στο ρόλο της νεαρής μάνας, ενώ αξιοπρεπώς παίζουν και τα νεαρά παιδιά.

[toggle title=”Σημείωμα του σκηνοθέτη”]

Η ταινία «Όνειρα γλυκά» προέκυψε από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μάσσιμο Γκραμελλίνι, μία από τις μεγαλύτερες λογοτεχνικές επιτυχίες στην Ιταλία πρόσφατα. Δεν ήθελα όμως να μεταφέρω την ιστορία στη μεγάλη οθόνη επειδή απλά ήταν best- seller. Ήταν η θεματολογία του, οι καταστάσεις που περιέγραφε… Ο θάνατος μιας μητέρας. Η απώλεια της μάνας σε παιδική ηλικία. Ο πόνος του 9χρονου Μάσιμο που έχασε τη μητέρα του – η αγάπη μοιάζει ακόμη πιο ισχυρή γιατί τα συναισθήματα ενός παιδιού είναι απόλυτα κι αποκλειστικά.

Ο νεαρός Μάσιμο επαναστατεί ενάντια σ’ αυτή την άδικη τραγωδία και με τον καιρό προσαρμόζεται για να επιβιώσει αυτής της ακατανόητης απώλειας. Έχει γίνει σκοτεινός, απαισιόδοξος, ανίκανος να αγαπήσει και κενός καθόλη τη διάρκεια της εφηβικής κι ενήλικης ζωής του. Οι εφήμερες σχέσεις δεν αφηνουν την πανοπλία του να καταρρεύσει.

Ο Μάσιμο, ενήλικος πια και αναγνωρισμένος δημοσιογράφος, «ξυπνά» μια μέρα και βρίσκεται αντιμέτωπος με τις ρίζες του πόνου του. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για “θεραπεία» αλλά προτιμώ να αναφερθώ σε αλλαγή.

Η ιστορία με επηρρέασε βαθιά γιατί αναγνώρισα πολλά θέματα από τις ταινίες μου. Οικογένεια, μητέρες, πατέρες, το σπίτι σε περίοδο 30 ετών, σε περίοδο ραγδαίων εξελίξεων στην Ιταλία. Οι αλλαγές είναι κυριολεκτικά ορατές από το παράθυρο του σπιτιού του- Ρώμη, Σαράγεβο, Τορίνο- μέσα από τα μάτια ενός δημοσιογράφου. Ο Μάσιμο είναι χρονικογράφος της πραγματικότητας, ένας αποστασιοποιημένος μάρτυρας. Ίσως λαχταρά να συμμετέχει περισσότερο στα παγκόσμια γεγονότα…

[/toggle]

[toggle title=”Φιλμογραφία Μάρκο Μπελόκιο”]

Φιλμογραφία

2016 – FAI BEI SOGNI – ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ

2015 – SANGUE DEL MIO SANGUE – ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ

2012 – BELLA ADDORMENTATA- Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

2010 – SORELLE MAI – ΑΔΕΛΦΕΣ ΜΑΪ

2009 – VINCERE- ΚΡΥΦΗ ΕΡΩΜΕΝΗ

2006 – IL REGISTA DI MATRIMONI – ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΓΑΜΩΝ

2003 – BUONGIORNO, NOTTE – ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΝΥΧΤΑ

2002 – L‘ORA DI RELIGIONE – ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ

1999 – LA BALIA – Η ΠΑΡΑΜΑΝΑ

1997 – IL PRINCIPE DI HOMBURG DI HEINRICH VON KLEIST – Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΤΟΥ ΧΟΜΠΟΥΡΓΚ

1994 – IL SOGNO DELLA FARFALLA – ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

1991 – LA CONDANNA – Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ

1998 – LA VISIONE DEL SABBA – Η ΜΑΓΙΣΣΑ

1986 – DIAVOLO IN CORPO – Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ

1984 – ENRICO IV – ΕΡΡΙΚΟΣ Δ’

1982 – GLIO OCCHI, LA BOCCA – ΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΣΤΟΜΑ

1980 – SALTO NEL VUOTO – ΠΗΔΗΜΑ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

1977 – IL GABBIANO – Ο ΓΛΑΡΟΣ

1976 – MARCIA TRIONFALE – ΒΙΑ ΚΑΙ ΜΟΙΧΕΙΑ

1972 – SBATTI IL MOSTRO IN PRIMA PAGINA – ΒΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

1971 – NEL NOME DEL PADRE – ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

1967 – LA CINA E VICINA – Η ΚΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ

1965 – I PUGNI IN TASCA – ΟΙ ΓΡΟΘΙΕΣ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ

[/toggle]