1o FeCHA: Καθημερινή Ανασκόπηση
Οι Cinepivates είναι χορηγοί επικοινωνίας και ζουν μαζί σας τον παλμό του 1ου ισπανόφωνου φεστιβάλ της Αθήνας, με καθημερινές ανασκοπήσεις από τις προβαλλόμενες ταινίες:
Τετάρτη 8 Ιουνίου
Το Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου ολοκληρώθηκε την Τετάρτη, με την προβολή τριών ταινιών: της Ενοχής του Αμνού (La Culpa del Cordero) από την Ορουγουάη που θα προβληθεί στις 19:15 στην Αίθουσα 1 της Ταινιοθήκης της Ελλάδος με ελεύθερη είσοδο (με σειρά προτεραιότητας ώσπου να καλυφθούν οι θέσεις). Ακολούθησε στις 21:00 η προβολή του El Clan (Η Φαμίλια) του Πάμπλο Τραπερό. Η ταινία αποτέλεσε και την ταινία λήξης του Φεστιβάλ. Στις 23:00 θα προβλήθηκε «Η Σεξουαλική Ζωή των Φυτών» του Στεμπαστιάν Μπραμ, από τη Χιλή.
Η Φαμίλια (El Clan)
(Πάμπλο Τραπερό, Αργεντινή, 2015, 110′)
Πραγματική ιστορία που αφηγείται τα έργα και τις ημέρες της οικογένειας Πούτσιο, μιας φαμίλιας στην Αργεντινή που απήγαγε ανθρώπους ζητώντας λίτρα. Η οικογένεια ζούσε μια φαινομενικά ήσυχη ζωή, αλλά στην πραγματικότητα επιδιδόταν σε μία σειρά εγκληματικές ενέργειες στην Αργεντινή της δεκαετίας του 1980. Ο σκηνοθέτης του Λευκού Ελέφαντα επιστρέφει με μία ιστορία βίας και διαφθοράς, χτίζοντας μία ταινία που δίνει έμφαση στον ρεαλισμό.
Η οικογένεια Πούτσιο δεν είναι μία οικογένεια σαν του Ντον Κορλεόνε στον «Νονό». Δεν προξενεί φόβο ή ανησυχία. Ένας από τους γιους της οικογένειας, ο Αλεχάντρο είναι αστέρι στο ράγκμπι και αγαπητός από τους φίλους, ενώ και οι υπόλοιποι χαρακτήρες συνεχίζουν κανονικά τις ζωές τους. Αυτή την αίσθηση κανονικότητας φροντίζει να εντείνει ο σκηνοθέτης Πάμπλο Τραπέρο. Σε μία σκηνή ο Αρχιμήδης, ο πάτερ φαμίλιας, κάνει μασάζ στη σύζυγό του που ετοιμάζει το γεύμα. Η σύζυγος γεμίζει το πιάτο με φαγητό και περνάει δίπλα από τα παιδιά της οικογένειας που συνεχίζουν τις καθημερινές δουλειές. Ανεβαίνει τις σκάλες, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και επιτρέπει στον θεατή να δει ότι εκεί υπάρχει ένας άλλος κόσμος, ένας κόσμος βίας και εκβιασμών.
Αυτή είναι η δύναμη της ταινίας. Ότι παρουσιάζει τον ρεαλισμό και όχι το glamour. Είναι ξεκάθαρο ότι σε μία χώρα διεφθαρμένη, με έντονα οικονομικά προβλήματα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα, οι συμμορίες μπορούν να λυμαίνονται τη χώρα, απολαμβάνοντας ένα καθεστώς ατιμωρησίας.
Η κάμερα ακολουθεί με τράβελινγκ τα μέλη της οικογένειας, διαθέτει αχτύπητο soundtrack και μεταφέρει τον θεατή στην Αργεντινή της δεκαετίας του 1980. Αλλά πάνω από όλα διαθέτει μία ανατριχιαστική ερμηνεία από τον Γκιγιέρμο Φραντσέλα στον ρόλο του Αρχιμήδη, έναν άνθρωπο που εμφανίζεται ως καλός οικογενειάρχης, αλλά κρύβει μια βαθιά ψυχρότητα μέσα του. Τα γαλάζια μάτια του θαρρείς και διαπερνούν την οθόνη και χτίζουν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες μαφιόζους στην ιστορία του σινεμά.
Η Σεξουαλική Ζωή των Φυτών (Vida Sexual de las Plantas)
(Σεμπαστιάν Μπραμ, Χιλή, 2015, 95′)
O Γκίγε και η Μπάρμπαρα είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι που όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσουν να πορεύονται τη ζωή μαζί και θα κάνουν παιδιά, μιας και η Μπάρμπαρα κοντεύει τα 35 και επιθυμεί να γίνει μητέρα. Σε μια εκδρομή σε ένα βουνό όμως ο Γκίγε χτυπάει άσχημα στο κεφάλι και το ατύχημα του αφήνει νοητική υστέριση. Το ζευγάρι στην αρχή κάνει προσπάθεια να είναι μαζί, όμως όσο περνά ο καιρός η Μπάρμπαρα νιώθει απώθηση, παύει να νιώθει έλξη για τον Γκίγε και σκέφτεται να χωρίσει και να βρει νέο σύντροφο και ενδεχόμενο πατέρα για τα παιδιά της.
Ένα βραδύκαυστο δράμα που αγγίζει ένα σημαντικό θέμα, την αγάπη που μπορεί να έρχεται κόντρα στο πλάνο και τις προσδοκίες της ζωής ενός ανθρώπου. Ξεπερνώντας την εύκολη απόφαση να μείνει μαζί το ζευγάρι μετά το ατύχημα, βλέπουμε ότι δεν είναι μόνο ο παθών που αλλάζει, η μεγάλη διαδικασία αλλαγής γίνεται μέσα στην Μπάρμπαρα. Καθώς το ζευγάρι δεν είναι ακόμα παντρεμένο και δεν έχει παιδιά η κοινή γνώμη δε θα την κατηγορήσει αν χωρίσει και επιδιώξει να είναι με κάποιον υγιή άνθρωπο. Ο ελιτισμός αυτός, μέσα της αρχίζει εσωτερικά να την τρώει καθημερινά και να απορρίπτει όλο και περισσότερο τον σύντροφο της. Το δράμα της κλιμακώνεται με κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, νεύρα… Το πραγματικό δράμα όμως θα έρθει όταν αποφασίσει να χωρίσει και να προχωρήσει τη ζωή της με κάποιον άλλο. Εκεί θα γίνει η τεράστια σύγκρουση συναισθημάτων που θα οδηγήσει στην πολύ ενδιαφέρουσα τελική της απόφαση και την ανοιχτή για συζήτηση κατάληξη της ταινίας.
Η νεαρή πρωταγωνίστρια στέκεται αξιοπρεπέστατα στις απαιτήσεις του ρόλου της, κρατώντας τις ισορροπίες, χωρίς να καταφύγει σε υπερβολές. Πλάθει ένα χαρακτήρα ουδέτερο, σχεδόν αποστασιοποιημένο από όσα ζει και αφήνει στο βλέμμα και στις κινήσεις της να δείξει τον εφιάλτη των διαδικασιών που εξελίσσονται στο μυαλό της. Κανείς δε μπορεί να την κατηγορήσει, αλλά ούτε και να την δικαιολογήσει με ελαφριά καρδιά. Ενδιαφέρον έχει η αργή, σχεδόν υπνωτιστική σκηνοθεσία του Μπραμ. Επιλέγει μια ρεαλιστική προσέγγιση, ενώ στήνει συχνά τα κάδρα του να βλέπουν πίσω από εμπόδια, περιορισμένα από τοίχους ή κοιτώντας τους χαρακτήρες του μέσα από αντανακλάσεις σε καθρέφτες, δίνοντας μια εντύπωση τρίτου παρατηρητή. Ενώ αποφεύγει να βάλει μουσική στην ταινία του, έχει δώσει έμφαση στους μικρούς ήχους που συνθέτουν το άτυπο σάουντρακ της ταινίας εντείνοντας την γλυκόπικρη γεύση της.
Τρίτη 7 Ιουνίου
Με την ισπανική κωμωδία «Τα πρόβατα δεν χάνουν το τραίνο» και το πολιτικό δράμα «ΝΝ – Χωρίς Όνομα» από το Περού συνεχίστηκε την Τρίτη το Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου. H βροχή έκανε το χατήρι και σταμάτησε λίγο πριν τις προβολές, αν και η ομάδα ήταν καλά οργανωμένη και είχαν καλύψει το ενδεχόμενο βροχής, περίπτωση στην οποία οι προβολές θα γίνονταν στην κλειστή αίθουσα της Ταινιοθήκης. Τελικά, δεν χρειάστηκε, οι προβολές πραγματοποιήθηκαν κανονικά και γέμισαν με κόσμο που άρχισαν από νωρίς να μαζεύονται σαν τα σαλιγκάρια, μετά τη βροχή.
Τα πρόβατα δεν χάνουν το τραίνο / Las ovejas no pierden el tren
(Αλβάρο Φερνάντεθ Αρμέρο, Ισπανία, 103′)
Οικογενειακή κωμωδία παρεξηγήσεων από την Ισπανία είδαμε χθες στο FeCHA και το χειλάκι μας γέλασε.
Ο Αλμπέρτο και η Λουίσα μετακομίζουν στην επαρχία, ωστόσο η ζωή εκεί δεν ευχαριστεί τον συγγραφέα Αλμπέρτο που τσακώνεται συνέχεια με τη Λουίσα που επιθυμεί και ένα δεύτερο παιδί. Την ίδια ώρα, ο 45άρης αδελφός του Αλμπέρτο βιώνει την εμπειρία του διαζυγίου και έχει σχέση με μία 25χρονη. Αλλά και η Σάρα, η αδελφή της Λουίσα έχει τα δικά της προβλήματα (με τους άνδρες κυρίως). Όταν γνωρίζει τον Πάκο είναι πεπεισμένη ότι εκείνος θέλει να την παντρευτεί.
Οι Ισπανοί κινηματογραφιστές αγαπούν την υπερβολή, γεγονός που μεταφράζεται σε ενδιαφέρουσες ταινίες, κυρίως στα είδη της κωμωδίας και του θρίλερ. Εδώ παίρνουν καθημερινές καταστάσεις και τις φέρνουν στα άκρα. Χωρίς στην πραγματικότητα να κάνει τίποτα που να μοιάζει εξωπραγματικό, ο Αλβάρο Φερνάντεθ Αρμέρο καταφέρνει και βγάζει γέλιο από τις πιο απλές -και ενίοτε δυσάρεστες- καταστάσεις. Από έναν πατέρα με άνοια, από την εμμονή της Σάρα, από την επαφή του Αλμπέρτο με τη φύση.
Την ίδια ώρα, είναι και ανθρώπινη. Οι χαρακτήρες δεν είναι απλά άνθρωποι σε κρίση, αλλά άνθρωποι που συνειδητοποιούν ότι είναι παράλογοι ή ότι φοβούνται. Και γι’ αυτό σε κάνουν να τους συμπαθείς και να θέλεις ευτυχή κατάληξη στις ιστορίες τους.
Διασκεδαστική για ένα βραδάκι σε θερινό σινεμά, η ταινία ήταν ό,τι έπρεπε και αρκετές φορές προκάλεσε το γέλιο του κοινού.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκουμε την Ίνμα Κουέστα (Ματωμένος Γάμος) και Ραούλ Αρεβάλο (Το Μικρό Νησί).
«NN – Χωρίς Όνομα»
(Έκτορ Γκαλβέζ, Περού, 90′)
Το σώμα ενός άνδρα –ο οποίος είχε εξαφανιστεί κατά την περίοδο της πολιτικής βίας στο Περού– έχει εκταφεί, αλλά κανείς δεν εμφανίζεται για να το περισυλλέξει. Το μόνο στοιχείο για την ταυτοποίηση του πτώματος είναι η φωτογραφία ενός χαμογελαστού κοριτσιού η οποία βρέθηκε στο πουκάμισό του.
Πολιτική δραματική ταινία που θα σας θυμίσει σε στιγμές ντοκιμαντέρ όπως «Το Μαργαριταρένιο Κουμπί». Η αναζήτηση της ταυτότητας του νεκρού, η εμμονή στις λεπτομέρειες (μια φωτογραφία, ένα ρούχο, το χρώμα μιας κλωστής) αποτελούν στοιχεία της ταινίας του Γκαλβέζ (ήταν η πρόταση του Περού για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας).
Στο κέντρο ένας γιατρός που σκαλίζει το παρελθόν, προσπαθώντας να βρει τις ανοιχτές πληγές και να τις κλείσει. Η ταινία δεν αναπτύσσει επαρκώς τον χαρακτήρα του. Αφήνει να εννοηθεί ότι πάσχει από κατάθλιψη, αλλά λίγα παραπάνω πράγματα κατανοεί ο θεατής για αυτόν τον άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη του θανάτου.
Παράλληλα, η ταινία υποθέτει ότι ο θεατής γνωρίζει για την περίοδο της πολιτικής βίας στο Περού. Θα μπορούσε να ωφεληθεί περισσότερο, εάν έκανε κάποια στοιχεία πιο κατανοητά στον θεατή. Το γεγονός ότι επικεντρώνεται σε μία συγκεκριμένη υπόθεση και στους πρωταγωνιστές της έχει ενδιαφέρον, ωστόσο οι αργοί ρυθμοί της ταινίας -μοιάζει σχεδόν να μη συμβαίνει τίποτα- και η ελλιπής ανάπτυξη των χαρακτήρων αποτελεί τροχοπέδη για την κατανόηση του πολιτικού σκηνικού.
Υπάρχουν αρκετές εξαιρετικές σκηνές, όπως η σκηνή με τα φέρετρα σε διαφορετικά μεγέθη (από φέρετρα παιδιών μέχρι μεγάλων ανθρώπων) ή η σκηνή προς το τέλος, όταν ο γιατρός ανεβαίνει στον 13ο όροφο του κτιρίου όπου εργάζεται για να δει το σημείο στο οποίο φυλάσσονται τα οστά όσων έχουν εκταφεί.
Δευτέρα 6 Ιουνίου
Πέμπτη μέρα του FeCHA, αρχή της εβδομάδας, αλλά ο κόσμος δεν έδειξε να πτοείται και συνέχισε να συρρέει στο θερινό Λαΐς της Ταινιοθήκης για τις προβολές του φεστιβάλ, όπου προβλήθηκαν η «Αργία» από το Εκουαδόρ και τα κολομβιανά «Μανιτάρια».
Feriado/Αργία
(Ντιέγκο Αράουχο, Εκουαδόρ, 82′)
Το Feriado/Holiday είναι μια ισπανόφωνη ταινία που μας έρχεται από το Εκουαδόρ από τον Diego Araujo στο ντεμπούτο του εδώ ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος του φιλμ. Μια ελκυστική ιστορία ενηλικίωσης για την αγάπη τον έρωτα την διαφορετικότητα των ανθρώπων μέσα σε ένα κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο όπου όλα καταρρέουν.
Ο έφηβος Juan Pablo-Juampi (Juan Manuel Aregui) κατά την διάρκεια ενός σαββατοκύριακου επισκέπτεται το σπίτι του θείου του (της κυβερνώντος τάξης που εμπλέκεται σε σκάνδαλο στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος στον Ισημερινό), δύο μέρες όμως που δεν θα είναι σαν όλες τις άλλες, γιατί ενώ θα θέλει να ξεφύγει από όλους και όλα συγχρόνως θα αντιμετωπίσει για πρώτη φορά την ομοφυλοφιλία του.
Ο Juampi είναι ένας νεαρός με ευαισθησίες, γράφει ποίηση για τη μοναξιά και τα σκοτάδια του και θα συναντήσει τον Juan Pablo-Juano (Andres Paredes), έναν νεαρό οπαδό της χέβι μέταλ με ελεύθερο πνεύμα, και περνάει το χρόνο του διασκεδαστικά μαζί του. Σε αντίθεση με όταν βρίσκεται με τα ξαδέρφια του από τα οποία δέχεται bullying και συχνά τον γελοιοποιούν, ο χλευασμός απέναντι στο πρόσωπό του τον κάνει να θέλει να ανακαλύψει κάτι καινούριο. Όμως η σχέση του με τον Juano γίνεται όλο ένα και πιο περίπλοκη και μας δείχνει ότι αναπτύσει μια ισχυρή ερωτική έλξη με τον νέο φίλο του.
Βρισκόμαστε στα τέλη του περασμένου αιώνα, στο 1999 στο υπό οικονομική κρίση Εκουαδορ και ο σκηνοθέτης προσπαθεί να επικεντρωθεί στην σεξουαλική ταυτότητα των νέων την ώρα που η οικονομική αποσταθεροποίηση της χώρας επηρεάζει τους χαρακτήρες της ταινίας έμμεσα ή άμεσα. Η μόνιμη ταξική πάλη, η εξουσία των πλουσίων απέναντι στους φτωχούς καθώς και η εξουσία των ξαδερφών πάνω στον ευαίσθητο Juampi τονίζονται απλά και λιτά από τον σκηνοθέτη. Μας δείχνει ότι η καταπίεση δεν είναι μόνο κοινωνική, οικονομική αλλά και ψυχική.
Ένα απολύτως λιτό σενάριο με το οποίο ο Araujo εκθέτει όλους τους προβληματισμούς του χωρίς την ανάγκη να μας μεταφέρει στο πανί μεγάλες ψυχοσωματικές εντάσεις. Ο Diego Araujo καταφέρνει με ένα καστ νέων ηθοποιών και μέσα από τα ήσυχα αλλά παρατηρητικά βλέμματά τους να μας δώσει μια ταινία αρκετά καλή που αφηγείται την ανεκπλήρωτη αγάπη του νεαρού Juan Pablo και την αντιμετώπιση του από τους γύρω του απλώς επειδή είναι διαφορετικός από αυτούς.
Το κάπως απότομο τέλος και η μη ικανοποιητική εξέλιξη της ταινίας χαλάει τον ρυθμό της και φέρνει μια απογοήτευση.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία για τη σεξουαλικότητα, ένα όμορφο πορτραίτο του έρωτα και του τι σημαίνει να είσαι διαφορετικός άνθρωπος στην εποχή μας.
Το σλόγκαν εξάλλου του φιλμ είναι πως σε έναν κόσμο που γύρισε ανάποδα η ζωή σου αποκαλύπτει νέα μονοπάτια για να εξερευνήσεις. Και η αρρενωπότητα – θηλυκότητα δεν έχει ποτέ μόνο ένα πρόσωπο.
Los Hongos (Τα Μανιτάρια)
(Όσκαρ Ρουίζ Ναβία, Κολομβία, 2014, 103′)
O νεαρός Ρας χάνει τη δουλειά του στην οικοδομή που δούλευε. Μαζί με το φίλο του Κάλβιν κλέβουν κουβάδες με χρώματα και αρχίζουν να κάνουν γκράφιτι σε τοίχους της γειτονιάς του, με απότερο όνειρο του να ζωγραφίσουν μια μεγάλη τοιχογραφία που να καλύψει το μεγάλο τοίχο ενός οικοπέδου δίπλα στο σπίτι του. Κυκλοφορώντας στους δρόμους ο Κάλβιν και ο Ρας μας δίνουν μια πολύπλευρη εικόνα της σύγχρονης Κολομβίας.
Γυρισμένο επιδιώκοντας έντονο ρεαλισμό, που τελικά μπλέκει στοιχεία ντοκιμαντέρ στο δραματοποιημένο σενάριο του, τα «Μανιτάρια» έχουν αργό ρυθμό και φυσικά καθόλου σφιχτοδεμένο σενάριο. Έτσι περιλαμβάνουν εικόνες της πόλης του Κάλι, ένα παραδοσιακό τραγούδι, μέχρι σχεδόν ολόκληρη μια τοπική συναυλία. Μέρος όμως της μαγείας της κρύβεται και σε αυτό το στοιχείο, ότι αφήνει τις εικόνες να μιλήσουν, σε ένα ιδιόμορφο όχημα μεταξύ νατουραλισμού και …Γκοντάρ!
Καταρχάς, το «Τα Μανιτάρια» σίγουρα δεν είναι «δήθεν» και έχει πράγματα να πει, ιδιαίτερα με το κλείσιμο, που παντρεύει ουσιαστικά αυτούς τους δυο πόλους του έθνους, το σύγχρονο με τις αρχαίγονες καταβολές της καταγωγής τους. Δυστυχώς όμως, με τη μπλεγμένη αποπροσανατολισμένη αφήγηση του, χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του θεατή, που δεν αισθάνεται τους πρωταγωνιστές, ενώ ενίοτε παρακολουθούμε μόνο τον Ρας, άλλοτε πάλι αλλάζουμε πρωταγωνιστή και ακολουθούμε τον Κάλβιν. Υπάρχουν αρκετοί αυτοσχεδιασμοί, ενώ κάποιες σκηνές ερωτικής πλοκής μοιάζουν να μπήκαν περισσότερο γιατί ήθελε ο σκηνοθέτης να τις γυρίσει, παρά γιατί προσέδιδαν κάτι στην ταινία του.
Ο θεατής, τελικά, το παρακολουθεί μουδιασμένα, ως «παρατηρητής ανθρωπολόγος», μιας που τα ιστορικά στοιχεία και οι αναφορές δεν του εξηγούνται, αν εξαιρέσει κανείς την αφήγηση της γιαγιάς με το άλμπουμ με τις φωτογραφίες, που αποτελεί και από τα καλύτερα σημεία της ταινίας.
Kυριακή 5 Ιουνίου
Πολύ καλά κύλησε και η τέταρτη μέρα του FeCHA, με ελάχιστες μόνο θέσεις να μένουν κενές στη δεύτερη προβολή, που τελείωνε προγραμματισμένα μετά τα μεσάνυχτα, που σημαίνει επιστροφή χωρίς μετρό για τους παρεβρισκόμενους. Ο καιρός μας έκανε για άλλη μια φορά το χατίρι και απολαύσαμε τον θερινό με ξάστερο ουρανό και απαλό αεράκι.
Sin Hijos (Χωρίς Παιδιά)
(Άριελ Γουίνογκραντ, Αργεντινή – Ισπανία, 2015, 90′)
Διασκεδαστική αργεντίνικη rom-com σαραντάριδων, που εισάγει και το στοιχειο του παιδιού ανάμεσα τους, ώστε να καλύψει και το θέμα της πατρότητας σε μια περίοδο που ο θεσμός της οικογένειας διέρχεται κρίση.
Ο Γκαμπριέλ συναντά το μεγάλο του έρωτα, την Βίκυ όταν είχε πάει να αλλάξει ταυτότητα. Εκείνη τη στιγμή όμως δε μπορεί να της μιλήσει, γιατί η κοπέλα του είναι έγκυος. Εννιά χρόνια μετά, χωρισμένος πλέον, θα την ξανασυνατήσει και το όνειρο του θα γίνει πραγματικότητα, με ένα μόνο «αλλά», ότι πλέον ο Γκαμπριέλ έχει μια οκτάχρονη κόρη, τη Σόφι, ενώ η Βίκυ σιχαίνεται τα παιδιά.
Μπορεί άραγε σε μια μονογονική οικογένεια ο πατέρας να απαρνηθεί το ίδιο του το σπλάχνο για τον έρωτα; Και αν ναι, πως θα καταφέρει να το κρύψει;
Αγγίζοντας με χιούμορ ένα θέμα που απασχολεί πολύ κόσμο, δηλαδή το πόσο ενοχλητικά –ως και εφιαλτικά, μπορούν να γίνουν τα μικρά παιδιά για ανθρώπους που δεν έχουν, αλλά και τους ίδιους τους γονείς τους, το Sin Hijos διασκεδάζει, χωρίς να συναρπάζει. Ο μεγάλος σταρ της ταινίας δεν είναι άλλος από τη μικρή Σοφία, Γκανταλούπε Μάνεντ, πραγματική απόλαυση να τη βλέπεις να ερμηνεύει με μεγαλίστικο στιλ και προσωπικό ύφος. Ο Ντιέγκο Παρέτι ως Γκάμπριελ καταφέρνει να βγάλει γέλιο με το πρόσωπο και τις εκφράσεις του, ενώ στο συμπρωταγωνιστικό ρόλο με χαρά βλέπουμε την Μαριμπέλ Βερντού (Θέλω και τη Μαμά σου, ο Λαβύρινθος του Πάνα, Ultraviolent, Blancanieves-Χιονάτη), αναλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου, πιο όμορφη από ποτέ.
Η ταινία ξεκινά με ένα δυνατό πρώτο μισό, χαβαλετζίδικους τίτλους έναρξης και απότομο κοφτό μοντάζ που του δίνει ταχύτητα και ρυθμό, τον οποίο προς το τέλος θα εγκαταλείψει. Ιδιαίτερα προσεγμένος είναι ο ήχος της ταινίας, με τα on και off συχνά να εναλλάσονται και ωραίες μουσικές επιλογές, ok αν εξαιρέσουν το γλυκίτατο αλλά φάλτσο τραγούδι της μικρής Σοφίας.
Το «Χωρίς Παιδιά» είναι μια κεφάτη κωμωδιούλα, που σίγουρα θα σας κάνει να χαμογελάσετε και μπορεί να σας εξασφαλίσει μια χαλαρή σε μια βραδιά σε θερινό, είτε αποφασίσετε να πάρετε τα παιδιά μαζί σας, είτε όχι.
Cuatro Lunas (Τέσσερα Φεγγάρια)
(Σέρχιο Τοβάρ Βελάρδε, Μεξικό, 2013, 110′)
Τέσσερις ιστορίες, από τέσσερις διαφορετικές ηλικίες-σταθμούς, τέσσερις διαφορετικές γενιές ομοφυλόφιλων ανδρών, τις οποίες παρακολουθούμε ταυτόχρονα. Την παιδική ηλικία της συνειδητοποίησης, την εφηβική ηλικία της εύρεσης ταυτότητας και του πρώτου συντρόφου, τη μετέπειτα περίοδο των ώριμων σχέσεων και τέλος ενός ηλικιωμένου άντρα που κρύβει από την οικογένεια του τις πραγματικές σεξουαλικές του προτιμήσεις.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που θα συναντήσουμε σεναριακά, είναι η αποδοχή των ομοφυλόφιλων ανδρών από γενεά σε γενεά. Έτσι, ο ηλικιωμένος άντρας προέρχεται από μια εποχή που πολλοί επέλεγαν να κρυφτούν, ενώ οι άνθρωποι και οι καταστάσεις είναι περισσότερο ανοιχτές για τις επόμενες πιο νέες. Γίνεται μια προσπάθεια να μπουν δραματικά συγκινησιακά στοιχεία, ακατάλληλες κάτω των 18 σκηνές και feel good διάθεση με happy ending. Στην προσπάθεια να τα εντάξει ο σκηνοθέτης όλα αυτά, χάνει το ενιαίο ύφος του, δημιουργεί μια κουραστική σε σημεία, σχεδόν δίωρη ταινία, που μοιάζει περισσότερο με επεισόδια ενός σίριαλ (αναφορά που κάνει έμμεσα και η ίδια η ταινία, με μικρή δόση αυτοσαρκασμού προς το τέλος).
Καταρχάς, πρόκειται για μια ταινία αρκετά στοχευμένη στο κοινό της, επομένως πρέπει να την κρίνουμε βάσει αυτού και όχι υποκειμενικές προτιμήσεις ή δοξασίες. Αγγίζει δε, αρκετές προβληματικές της σύγχρονης γκέι κοινότητας, όπως την αρρενωπότητα έναντι της θηλυπρέπειας, την εύρεση αλλά και αποδοχή της σεξουαλικής ταυτότητας, τον επί πληρωμή έρωτα στα χαμάμ, τα . Παρόλα αυτά συχνά, συχνά τα φιλτράρει υπό το πρίσμα μια τηλεοπτικής οπτικής παρουσίασης και στο τέλος καταντά διαφημιστικό κλιπ υπέρ των δικαιωμάτων. Από τις ερμηνείες θα ξεχώριζα το μικρό παιδί, ενώ καλά στέκονται και οι ηθοποιοί της τρίτης και της τέταρτης ιστορίας με τον ηλικιωμένο.
Παρόλο που είμαι λάτρης των σπονδυλωτών ιστοριών, εδώ οι τέσσερις ιστορίες μοιάζουν να στριμώχνονται να χωρέσουν όλες στην έτσι κι αλλιώς μεγάλης διάρκειας ταινία, με αποτέλεσμα κάποιες να μην αναπτύσσονται σωστά. Τουλάχιστον οι δυο εκ των τεσσάρων θα μπορούσαν να είχαν πάρει το χρόνο και το χώρο τους και να αποτελούσαν ξεχωριστή ταινία η καθεμιά τους. Αντίθετα, ο σκηνοθέτης επιλέγει να τα βάλει όλα σε ένα και μοιάζει να υποβιβάζει χαρακτήρες και συναισθήματα, μεταπηδώντας με χαλαρή διάθεση από το ένα θέμα στο άλλο, ομοιάζοντας πάλι χαρούμενου βραζιλιάνικου σίριαλ.
Σάββατο 4 Ιουνίου
Με γεμάτες αίθουσες συνεχίστηκε το Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου (FeCHA) το Σάββατο και με δύο ταινίες διαφορετικού ύφους: την περιπέτεια «Ποιός κλέβει ποιόν; / Cien años de perdón» από την Ισπανία και το βραβευμένο με Χρυσό Λιοντάρι, «Από Μακριά / Desde Allá» από τη Βενεζουέλα. Οι νεοφώτιστοι διοργανωτές του φρέσκου αυτού φεστιβάλ, διαχειρίστηκαν αξιοθαύμαστα τον κόσμο και τους θεατές και επέδειξαν υψηλού επιπέδου επαγγελματισμό και συγκροτημένη οργάνωση, που συχνά λείπει από άλλα γνωστά, μεγάλα φεστιβάλ.
Cien Años de Perdón (Ποιος Κλέβει ποιον;)
(Ντάνιελ Καλπαρσόρο, Ισπανία, 2016, 95′)
Βαλένθια. Καταρακτώδης βροχή. Ένα καλοδουλεμμένο σχέδιο ληστείας μοιάζει να πάει στράφι λόγω ενός αστάθμητου παράγοντα που θα φέρει πολύ κόσμο σε δύσκολη θέση. Ληστές και όμηροι εγκλωβισμένοι μέσα στην τράπεζα, αστυνομικοί και πολιτικοί απέξω. Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν σιγά σιγά αποκαλύπτεται ότι τίποτα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται.
Ένα καλοκουρδισμένο αστυνομικό θρίλερ, από το σεναριογράφο Χόρχε Γκουέρικαετσεβαρία, γνωστό για τη μεταφορά του δυνατού Κελιού 211 (Celda 211, 2009), όπως και τo χολιγουντιανό the Oxford Murders, τις 800 Σφαίρες, το Επικίνδυνο Πέρασμα (El Niño) και την Καυτή Σάρκα του Αλμοδοβάρ. Μπορεί να μην έχει τόση πρωτοτυπία στην υπόθεση του, όμως το χωροταξικό στήσιμο του, όπως και οι χαρακτήρες του είναι ωραία δουλεμμένοι. Σε αυτή την πρώτη ύλη, έρχεται να δουλέψει προσθετικά η σκηνοθεσία του Ντανιέλ Καλπαρσόρο φτιάχνοντας μια ατμόσφαιρα που θα απορροφήσει το θεατή από την αρχή ως το τέλος στο πλάνο του. Αν κάτι εκτίμησα ιδιαίτερα ήταν ότι καταφέρνει να χτίσει την ένταση και την κορύφωση, αποφεύγοντας να χρησιμοποιήσει τα υποβλητικά βουητά που μας έχει συνηθίσει το Χόλιγουντ, αλλά αντίθετα βρίσκει τρόπο να συμπεριλάβει και αρκετά ενδιαφέροντα μουσικά θέματα.
Αποφεύγοντας να μιλήσω για την εξέλιξη της ιστορίας, στερώντας σας τη χαρά να την ανακαλύψετε μόνοι σας, οφείλω να αναγνωρίσω στην ταινία το δεύτερο επίπεδο της γραφής της. Διότι η κρίση στην Ισπανία, οικονομική και πολιτική, δεν διαφέρει τόσο από τη δική μας και εδώ αξίζει να σκεφτούμε έναν παραλληλισμό με τη δική μας αντίστοιχη αξιοπρεπή προσπάθεια με το the Republic, του Δημήτρη Τζέτζα. Ο Γκουέρικαετσεβαρία θα μας δείξει στους πελάτες της τράπεζας τη νεαρή κοπέλα που δε μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, το σαθρό τραπεζικό σύστημα, ένα οικοδόμημα που φαίνεται στιβαρό αλλά πραγματικά ίσως είναι έτοιμο να καταρρεύσει, την διευθύντρια της τράπεζας και τους πολιτικούς, που ίσως να μην είναι και τόσο καλύτεροι από τους ληστές. Εξ’ου και ο πρωτότυπος τίτλος, Cien Años de Perdón, που μεταφράζεται σε «100 χρόνια συγχώρεσης». Παράλληλα αποκαλύπτεται ότι ούτε οι ληστές είναι εντελώς ειλικρινείς ο ένας με τον άλλο, ενισχύοντας τον ελληινικό τίτλο που διερωτάται «ποιος εξαπατά ποιον τελικά»;
Μιας που μια κατάσταση ομηρίας σπάνια μπορεί να αποβεί σε θετική έκβαση για τους ληστές, ο Γκουέρικαετσεβαρία στήνει προσεχτικά τη σκακιέρα του και μελετά ρεαλιστικά τις δυνατότητες και τις πιθανότητες, ώστε στο τέλος να δώσει μια δυνατή σεναριακή τροπή. Με τη Σκυλίσια Μέρα του Αλ Πατσίνο να κρατά τα σκήπτρα και την προσωπική μου αγαπημένη, το Albino Alligator, τη σκηνοθετική απόπειρα του Κέβιν Σπέισι και συγκλονηστικούς Ματ Ντίλον, Φέι Ντάναγουέι, Βίγκο Μόρτενσεν, Γκάρι Σίνις, Γουίλιαμ Φίτσνερ και guest Μίκι Ρούρκ, το «Ποιος Κλέβει Ποιον;» συγκαταλέγεται σίγουρα στα πολύ καλά αστυνομικά θρίλερ ταινίων ληστειών.
Στο καστ βρίσκουμε πολλά γνωστά ονόματα ισπανόφωνων ταινιών. Αν κάποιον αξίζει να αναφέρουμε ξεχωριστά είναι ο αργεντίνος Ροντρίγκο ντε λα Σέρνα, στο ρόλο του «Ουρουγουανού», του αρχηγού των ληστών και εγκέφαλου της ληστείας. Τον απολαύσαμε σε πρωταγωνιστικό ρόλο πρόσφατα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο Δρόμο για το Λα Παζ (Road to La Paz), Να με Φωνάζεται Φραγκίσκο, Πάπα του Λαού και παλιότερα σε μικρότερο ρόλο στα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας. Εδώ φτιάχνει έναν γοητευτικό κακό, παίζοντας πολύ με το πρόσωπο του, μια μίξη Μπελμοντό και Μίκι Ρούρκ, ενώ έχει πολύ καλή χημεία με το πρωτοπαλίκαρο του, Λουίς Τοσάρ, όπως και τον Λουτιάνο Κακέρες και τον Χοακίν Φουριέλ, που προσδίδει και ένα κωμικό τόνο. Τέλος, πολλή καλή επιλογή οι μάσκες που επέλεξαν να φορούν οι ληστές, που ενώ παραποιούν τα πρόσωπα και είναι τρομακτικές, αφήνουν χώρο στη φυσιογνωμία και τις εκφράσεις των ηθοποιών να βγαίνουν στην επιφάνεια.
Από Μακριά / Desde Allá
(Λορένσο Βίγας, Βενεζουέλα – Μεξικό, 2015, 93′)
Ο Αρμάντο, ένας 50άρης που ζει στο Καράκας, πληρώνει νεαρούς άνδρες για να τους παρακολουθεί χωρίς να τους αγγίζει. Μία μέρα γνωρίζει τον Έλντερ, έναν νεαρό 17χρονο, έναν αγρίμι, επικεφαλής μίας συμμορίας. Ενώ αρχικά ο Έλντερ θα είναι επιθετικός απέναντι στον Αρμάντο, στη συνέχεια οι δύο άνδρες θα έρθουν κοντά. Την ίδια ώρα, η έλευση του πατέρα του Αρμάντο στο Καράκας θα ανατρέψει τις ζωές των κεντρικών χαρακτήρων.
Φεστιβαλική, η ταινία του Λορέντσο Βίγας μετρά αρκετά βραβεία (εκτός από τον Χρυσό Λέοντα και βραβεία Σεναρίου και Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης). Παρά το ενδιαφέρον θέμα της, η επιλογή του αργού ρυθμού και του να εκτυλίσσεται σημαντικό μέρος της δράσης της ταινίας εκτός πλάνου -αφήνοντας στον θεατή μόνο ψύγματα, καταφέρει να εμπλέξει μόνο εν μέρει συναισθηματικά τον θεατή. Τα περισσότερα από αυτά που γίνονται δεν τα παρακολουθούμε καν, ενώ οι αργοί ρυθμοί της ταινίας αρκετές φορές κουράζουν.
Ο θεατής θα μείνει να αναζητά νόημα μετά το τέλος της ταινίας για τα κίνητρα των χαρακτήρων και τις πράξεις τους. Και είναι υπέρ της ταινίας το γεγονός ότι καταφέρνει και προκαλεί για αρκετή ώρα συζήτηση και ανάλυση, αλλά παράλληλα αποκαλύπτεται μία ασυνέπεια στους χαρακτήρες.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έρχονται τόσο κοντά; Τι είναι αυτό που αντιστρέφει το κλίμα; Ο τίτλος της ταινίας είναι αποκαλυπτικός για πολλά πράγματα, αλλά ο θεατής δεν θα μπορέσει εύκολα να συναισθανθεί τι είναι αυτό που περνάνε οι χαρακτήρες.
Αλφρέδο Κάστρο και Λούις Σίλβα προσπαθούν να μπουν στο μυαλό των δύο χαρακτήρων, αλλά οι σεναριακές «αγκυλώσεις» τους εμποδίζουν να αγγίξουν με την ερμηνεία τους τον θεατή.
Παρασκευή 3 Ιουνίου
Sold-out σε όλες του τις προβολές, μετρά μέχρι στιγμής το Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου που συνεχίστηκε την Παρασκευή με δύο ταινίες: Το «Conducta» (Συμπεριφορά ή Διαγωγή) από την Κούβα και τις «Μέγαιρες» (Musarañas) από την Ισπανία.
Συμπεριφορά (Conducta)
(Ερνέστο Νταράνας, Κούβα, 2014, 110′)
Ο Τσάλα είναι ένα αγόρι 11 ετών που ζει στην Κούβα με τη νεαρή μητέρα του, η οποία είναι εθισμένη στα ναρκωτικά. Για να τη βοηθήσει, φροντίζει σκύλους που χρησιμοποιούνται σε κυνομαχίες. Ο Τσάλα δυσκολεύεται να μην μπλέξει και στο σχολείο, όπου η καινούρια δασκάλα –που αντικαθιστά την Καρμέλα, όταν αυτή αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας- φαίνεται να μην τον συμπαθεί. Το σχολείο αποφασίζει να στείλει τον Τσάλα σε αναμορφωτήριο, ωστόσο η απόφαση αυτή δεν θα βρει καθόλου σύμφωνη την Καρμέλα που επιστρέφει στο σχολείο και διαπιστώνει ότι πολλά έχουν αλλάξει.
Η επίσημη πρόταση της Κούβας για τα Όσκαρ είναι μία ταινία θαρραλέα, που ρίχνει μια σπάνια ματιά στη σύγχρονη Κούβα. Φτώχεια, περιθωριοποίηση βρίσκονται στο επίκεντρο, ενώ ο σκηνοθέτης Ερνέστο Νταράνας δεν κρύβει την καχυποψία του για τα επίσημα «κανάλια».
Εκεί που η αστυνομία και οι μορφές εξουσίας κάνουν δύσκολη τη ζωή των Κουβανών πολιτών, όσοι δεν φοβούνται να μην ακολουθήσουν πιστά τους κανόνες είναι και εκείνοι με τη μεγαλύτερη ανθρωπιά.
Ενδιαφέρουσα θεματική και σκηνοθετική ματιά από τον Νταράνας, με έναν φανταστικό πιτσιρικά, τον Αρμάντο Βαλντές Φρέιρε.
Οι Μέγαιρες / Musarañas
(Χουανφέρ Αντρές, Έστεμπαν Ροέλ, Ισπανία, 2014, 91′)
Ισπανία 1950. Η Μόντσε έχει ξοδέψει τα νιάτα της, μεγαλώνοντας την μικρή αδελφή της μετά τον θάνατο της μητέρας τους. Η Μόντσε δουλεύει ως μοδίστρια και δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι, καθώς κουβαλά πάνω της σωρεία τραυμάτων και ψυχολογικών ανισορροπιών. Μια μέρα, η Μόντσε θα βρει έξω από την πόρτα του διαμερίσματός της έναν νεαρό άνδρα, τον Κάρλος, ο οποίος είναι βαριά τραυματισμένος. Η Μόντσε θα αποφασίσει να τον φέρει μέσα στο σπίτι, γεγονός που θα οδηγήσει σε έναν κύκλο βίας.
Ο ισπανικός κινηματογράφος έχει προσφέρει ενδιαφέροντα δείγματα τρόμου, ανανεώνοντας σε πολλές περιπτώσεις ένα κουρασμένο είδος.
Βαδίζοντας στα χνάρια ταινιών όπως το Magical Girl, οι Μέγαιρες, διαθέτουν ένα μείγμα νοσηρής βίας και ανεπαίσθητου χιούμορ που βρίσκει πολλούς θαυμαστές -ανάμεσά τους και εμένα.
Οι Μέγαιρες προκαλούν, βέβαια, περισσότερο γέλιο παρά τρόμο, ενώ υπάρχουν αρκετές σεναριακές απιθανότητες -μεταξύ αυτών και η τελευταία σκηνή της ταινίας. Παρ’ όλα αυτά κρατούν τον θεατή στην άκρη της καρέκλας του, ενώ η πρωταγωνίστρια Μακαρένα Γκόμες είναι τρομακτική στον ρόλο μιας άκρως διαταραγμένης γυναίκας.
Μπορεί κάποιες από τις εκπλήξεις να τις περιμένουμε, αλλά οι Μέγαιρες των Χουανφέρ Αντρές και Εστεμπαν Ροέλ σε παραγωγή του «βετεράνου» στο είδος Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια διαθέτουν κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και πολύ, μα πάρα πολύ αίμα.
Πέμπτη, 2 Ιουνίου:
Λαμπρή έναρξη για το 1ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου (FeCHA) χθες στον θερινό κινηματογράφο ΛΑΪΣ της Ταινιοθήκης της Ελλάδας στο Γκάζι. Την είσοδο είχε από νωρίς κατακλύσει πλήθος κόσμου, παρόλο που για την έναρξη η είσοδος ήταν με προσκλήσεις και ελάχιστα εισιτήρια διατίθονταν για το κοινό. Τελικά η προβολή ήταν, όπως ήταν αναμενόμενο, sold out και πάνω από 100 άτομα έμειναν εκτός. Η βραδιά ξεκίνησε με τους χαιρετισμούς πρεσβευτών και εκπροσώπων των πρεσβιών των συμμετέχοντων χωρών, Ισπανίας, Αργεντινής, Κούβας, Ουρουγουάης, Περού, Χιλής, Εκουαδόρ, Βενεζουέλα και Μεξικό, μιας και το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει τουλάχιστον μια ταινία από κάθε ισπανόφωνη χώρα. Ακολούθησε η προβολή της βραβευμένης με 5 Goya ταινίας, Truman και ακολούθησε μίνι δεξίωση με μπύρες και μεξικάνικα εδέσματα χορηγών.
Truman
(Σεσκ Γκαγ, Ισπανία, 2015, 108′)
Ο Χούλιαν (Ρικάρντο Νταρίν) είναι ένας αναγνωρισμένος αργεντίνος ηθοποιός που ζει στην ισπανία με κύρια παρέα του τον Τρούμαν, τον κανελί Μαστίφ σκύλο του. Τα τελευταία χρόνια πολεμά χωρίς αποτέλεσμα τον καρκίνο και πήρε πλέον την απόφαση να σταματήσει τη θεραπεία. Για να τον μεταπείσει καταφτάνει από τον Καναδά ο κολλητός του φίλος, Τομάς (Ξαβιέρ Κάμαρα), αμέσως μόλις τον ενημέρωσε η ξαδέρφο του Χουλιάν, Πάολα (Ντολόρες Φόνζι).
Είναι πραγματικά σπουδαίο το πόσα πολλά θα μπορούσε να διδαχτεί το ελληνικό σινεμά από τα ξαδερφάκια του, το ισπανικό και το αργεντίνικο. Δυο σχολές που τόσο θεματολογικά, όσο και σε ιδιοσυγκρασία είναι πολύ κοντά μας, όπως εξάλλου και οι ίδιοι οι λαοί, σε ταπεραμέντο και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Εδώ όμως, με αυτή την ταινία μοιάζουν να κάνουν «μάθημα» και στο Χόλιγουντ, που τα τελευταία χρόνια μας έχει εξαντλήσει με ταινίες αναφορικά με τον καρκίνο, τον οποίο έχουν προσεγγίσει σχεδόν από κάθε δυνατή πλευρά. Το εύλογο ερώτημα, λοιπόν, είναι τι παραπάνω έρχεται να προσδώσει το Τρούμαν. Η απάντηση είναι: το τρίπτυχο ανθρωπιά-σενάριο-ερμηνείες.
O σκηνοθέτης Σεσκ Γκάγκ, που συνυπογράφει το σενάριο με τον Τομάς Αραγκάγκ σεβάστηκαν το θέμα τους, μελετώντας πολύ τους χαρακτήρες και τη ροή της ιστορίας, ώστε να αποφύγουν το υπερβολικό μελό, αλλά να πλάσουν μια ιστορία διδακτική για τους χαρακτήρες τους, όπως είναι για όλους όλες οι εμπειρίες της ζωής μας. Σίγουρα, παρά τα όποια κωμικά στοιχεία, το θέμα της ταινίας είναι δραματικό και οι καταστάσεις που περιγράφουν ψυχοπλακωτικές για το θεατή, λιγότερο ή περισσότερο -αναλόγως, όμως το Τρούμαν έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες που τραβούν πάνω τους την προσοχή περισσότερο από το ίδιο το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Έτσι, δε χρειάζεται να εκβιάσει το συναίσθημα ή να «βασανίσει» το θεατή με τα συνηθισμένα συγκινησιακά εργαλεία, κοντινά πλάνα στο δάκρυ που κυλά υπό τους ήχους λυπητερών βιολιών.
Αντίθετα, εδώ αποτυπώνεται το μεγαλείο της αντρικής φιλίας, διότι η δύναμη της μετράται στα δύσκολα και όχι στις εύκολες καταστάσεις. Οι δυο έμπειροι ηθοποιοί δίνουν υπέροχα αυτή τη σχέση δυο φίλων, που υπήρξαν συγκάτοικοι από τα εφηβικά τους χρόνια, αργότερα τα έφερε έτσι η ζωή και χάθηκαν, ο ένας έκανε οικογένεια στη Μαδρίτη και ο άλλος κατέληξε στον Καναδά. Όταν όμως ξαναβρίσκονται γίνεται πασιφανές ότι αυτοί οι δυο είναι αχώριστοι φίλοι, όταν μιλάνε και όταν δεν μιλάνε, στο χιούμορ και τα πειράγματα, στα βλέμματα. Θα έλεγε κανείς ότι ακόμα και στη δύσκολη αυτή συνθήκη που τους έφερε κοντά ότι και οι δυο τους καταβάθος το διασκεδάζουν που ξανασυναντιούνται και το περνάνε μαζί, με ένα μαύρο χιούμορ όμως εντελώς ανθρώπινο και τρυφερό.
Παράλληλα, εξετάζονται και σημαντικά παράπλευρα στοιχεία, όπως η αγάπη του ιδιοκτήτη προς το σκύλο του. Αν και τελικά η σχέση των δυο αντρών κλέβει το χρόνο και το ενδιαφέρον από τον σκύλο, γεγονός που ίσως απογοητεύσει τους φιλόζωους που επηρεασμένοι από τον τίτλο θα περίμεναν περισσότερο χρόνο συμμετοχής στον Τρούμαν, όμως στο τέλος δίνει μια ωραία σεναριακή τροπή που θα το δικαιολογήσει. Ενώ οι άνθρωποι είναι ικανότεροι να ανταπεξέλουν, ο σκύλος είναι πλήρως εξαρτημένος από το αφεντικό του. Από τη δυσκολία του Χούλιαν να αποχωρηστεί τον Τρούμαν βλέπουμε πως για αυτόν τον άνθρωπο είναι τελικά περισσότερο εύκολο να αποχαιρετίσει την οικογένεια του, από το κατοικίδιο του.
Από την άλλη, η ταινία πιάνει ένα λεπτό σημείο που οι περισσότερες αντίστοιχες ταινίες δεν το αγγίζουν ή δε το αποτυπώνουν σωστά, δηλαδή το πόσο βαριά είναι η πετριά για τα γύρω πρόσωπα του ασθενή. Πολλές φορές, η κατάσταση είναι πιο εξοντωτική για τους ίδιους, παρά για τον άνθρωπο τους που αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Αντίστοιχα, το πως αντιμετωπίζουν τον ασθενή οι τρίτοι γύρω του, με τα δυο ξεχωριστά περιστατικά γνωστών του που ο Χούλιο συναντά σε εστιατόρια, που εμπίπτουν στο διδακτικό μέρος για τον ίδιο.
Το Τρούμαν αποτελεί ένα αξιοπρεπέστατο δράμα, δοσμένο με ανθρωπιά και ζεστές ερμηνείες. Αν κάτι το κρατά λίγο κάτω είναι η σχετικά αργή αφήγηση του, διαθέτει όμως τον καλύτερο αργεντίνο ηθοποιό Ρικάρντο Νταρίν («Το Μυστικό στα Μάτια τους», «Η Αγελάδα που έπεσε από τον Ουρανό», «ΧΧΥ»), τον εξίσου δυνατό ερμηνευτικά ισπανό Ξαβιέρ Κάμαρα (αξέχαστος πρωταγωνιστής του Αλμοδοβάρ στο «Μίλα της») και την Ντολόρες Φόνζι (πρωταγωνίστρια της εκρηκτικής «Paulina», μιας από τις ταινίες που με είχε συναρπάσει στο περσινό BFI London Film Festival και που δυστυχώς τελικά δεν είδαμε στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες).
