Ψάχνοντας την Ντόρι (Finding Dory)

Δεκατρία χρόνια μετά το Ψάχνοντας τον Νέμο ήρθε η ώρα της Ντόρι να χαθεί, και εμείς επιτέλους να απολαύσουμε την συνέχεια του πολυαγαπημένου δημιουργήματος της Pixar.

Έχει περάσει μόλις ένας χρόνος από τότε που ο Μάρλιν βρήκε τον Νέμο στα νερά του Σίνδει μετά την «απαγωγή» του από μια βάρκα. Και χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της Ντόρι είναι αμφίβολο αν το συντηρητικό και γκρινιάρικο ψάρι κλόουν θα είχε καταφέρει να βρει τον γιό του. Τώρα πλέον ζουν όλοι μαζί έχοντας δημιουργήσει μια νέα οικογένεια. Κάτι που δημιουργεί στην Ντόρι ερωτηματικά για την δική της οικογένεια.  Στην προσπάθεια της να θυμηθεί, αποφασίζει με τις λιγοστές πληροφορίες που μπορεί να ανασύρει από την μνήμη της να ψάξει να βρει τους γονείς της. Ο Μάρλιν με τον Νέμο την ακολουθούν, κάποια στιγμή χωρίζονται και έτσι προκύπτει το ψάξιμο της Ντόρι!

Και φυσικά όταν κάτι ψάχνεις χρειάζεσαι βοήθεια. Η Ντόρι λοιπόν συναντάει τον Χανκ, ένα χταπόδι με ωκεανοφοβία που δεν θέλει να τον αγγίζουν ειδικά αν το άγγιγμα προέρχεται από παιδικά χέρια. Ο Χάνκ καταλήγει να είναι ένας πολύτιμος σύντροφος, που η επαφή του με την Ντόρι θα τον οδηγήσει σε αναθεώρηση όλων των απόψεων περί ασφάλειας και επιλογής. Πρόκειται για τον νέο αγαπημένο μας ήρωα!

Η συνταγή του Νέμο διατηρείται καθώς παρακουλουθούμε δύο παράλληλες δράσεις, από την μία η Ντόρι με τον Χανκ και από την άλλη ο Μάρλιν με τον Νέμο. Και οι δύο ομάδες είναι χαμένες στις εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Ζωής της Καλιφόρνια που στηρίζει το τρίπτυχο «Διάσωση, Αποκατάσταση, Απελευθέρωση».

Το Ψάχνοντας την Ντόρι δυστυχώς έχει να ανταγωνιστεί τον αντίστοιχο Νέμο, και αυτό από μόνο του σημαίνει ότι ο πήχης είναι ήδη πολύ ψηλά. Και δυστυχώς δεν καταφέρνει να τον φτάσει, πόσο μάλλον να τον ξεπεράσει. Αν και συνολικά πρόκειται για μια διασκεδαστική ταινία με συνεχή δράση και πρωταγωνιστές τους αγαπημένους παλιούς ήρωες αλλά και αρκετούς νέους, στις λεπτομέρειες παρουσιάζει αρκετές αδυναμίες. Οι βοηθητικοί χαρακτήρες της Ντόρι υστερούν σε σχέση με τους αντίστοιχους του Νέμο. Πρόκειται για εκείνους που θα βρεθούν στον δρόμο των πρωταγωνιστών για να τους βοηθήσουν και δίνουν τον παλμό στην εξέλιξη της ιστορίας. Και αν στο Νέμο όλοι είχαν την δική τους δυναμική, στην Ντόρι το χτίσιμο των βοηθητικών χαρακτήρων σε γεμίζει ερωτηματικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι δύο φώκιες – που πλασάρεται και ως η πιο αστεία σκηνή της ταινίας- που στην ουσία πρόκειται για δύο θαλάσσια όντα που ασκούν bulling σ΄ ένα τρίτο. Η καλοκάγαθη Μοίρα με το πρόβλημα όρασης, ο ανασφαλής Μπέιλι, η παρανοϊκή Μπέκι μέχρι και το καταθλιπτικό μύδι όλοι είναι ήρωες με ψυχολογικά προβλήματα που απλά τελικά τα ξεπερνούν  ή τα χρησιμοποιούν για να βοηθήσουν την Ντόρι και τον Μάρλιν. Το σκοτεινό σύννεφο που σκεπάζει αυτούς τους χαρακτήρες όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα, καθώς και οι αντίστοιχοι χαρακτήρες του Νέμο εμφάνιζαν εμμονές και ψυχικές διαταραχές (απλά στο Νέμο τα «θέματα» των χαρακτήρων ήταν με τέτοιο τρόπο συγκαλυμμένα ώστε να μοιάζουν πλεονεκτήματα και όχι δυσλειτουργικές συμπεριφορές). Τελικά όμως δεν μπορούμε να μην του αποδώσουμε και πάλι την κεντρική ιδέα όπου ένα άτομο- συγγνώμη, ψάρι εννοούσα!- με ειδικές ανάγκες επιτυγχάνει, με όπλο το πείσμα και την θέληση, το ακατόρθωτο (στον Νέμο ήταν το μικρό ψαράκι με το ατροφικό πτερύγιο και στην Ντόρι είναι  ένα ψάρι με έλλειψη βραχυπρόθεσμης μνήμης).

Εκείνο που βγάζει την ταινία πραγματικά έξω από τα νερά της είναι η τελική σκηνή με το φορτηγό, η οποία ρίχνει την νέα ταινία πολλούς βαθμούς κάτω από την αρχική. Όλα όσα βίωναν τα ψάρια στον Νέμο καθώς και όλα όσα σχεδίαζαν, όσο και να ακούγεται υπερβολικό, έμοιαζαν υλοποιήσιμα με λίγη καλή θέληση. Στην περίπτωση της Ντόρι όμως η ιστορία έχει τραβηχτεί από τα μαλλιά για να ανταποκριθεί σεναριακά στο κρεσέντο αγωνίας του φινάλε.

Στα θετικά ανήκει και το οικολογικό στοιχείο που προσπαθεί εναγωνίως να παραμείνει. Τώρα δεν είναι απλά ένα ενυδρείο σ’ ένα οδοντιατρείο αλλά ένα ολόκληρο ινστιτούτο. Η σκηνή με τα ψάρια που υποφέρουν από τα αγγίγματα παιδιών στην πισίνα αφής είναι ευρηματική στην παρουσίαση του εφιάλτη που αναγκάζονται να ζήσουν τα θαλάσσια όντα που παρουσιάζονται ως εκθέματα για εκπαιδευτικούς λόγους.

Αλλά αρκετά με την γκρίνια και τις συγκρίσεις, οι οποίες βέβαια – για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου- είναι αναπόφευκτες όταν πρόκειται για συνέχεια μιας πολυαγαπημένης ταινίας. Οι ενήλικοι θαυμαστές του Νέμο δύσκολα θα ικανοποιηθούν καθώς το αποτέλεσμα δεν ανταποκρίνεται ως κληρονομιά του προκατόχου του. Οι μικροί όμως θεατές σίγουρα θα απολαύσουν την νέα περιπέτεια! Μην ξεχάσετε να παραμείνετε μέχρι το τέλος της προβολής για να δείτε μια σκηνή με παλιούς γνώριμους.

Και ένα σχόλιο για την μεταγλώττιση: όσο και αν στο αρχικό Νέμο η επιλογή της Δήμητρας Παπαδοπούλου και του Θοδωρή Αθερίδη έμοιαζε ιδανική, στην περίπτωση της Ντόρι δεν μπορώ να ξεπεράσω την υπερβολή της Παπαδοπούλου στην ερμηνεία της Ντόρι που δίνει την αίσθηση ενός ψαριού χαζού και όχι ενός ψαριού που υποφέρει από μια ασθένεια που της στερεί την ικανότητα να δημιουργεί αναμνήσεις και να συγκρατεί τα πρόσωπα των αγαπημένων της. Αν είσαστε σε ηλικία που διαβάζετε υπότιτλους ξέρετε ποια προβολή να επιλέξετε.