Fury

Ο Μπραντ Πιτ ανεβαίνει στο τανκ του και όποιον πάρει ο χάρος…

Την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Ακόμα και αν δεν θέλουμε να παραδεχθούμε αυτή τη μικρή αλήθεια, δεν παύει να είναι αλήθεια. Η τέχνη έρχεται συνήθως να μπει ανάμεσα στις ρωγμές της ιστορίας, με ενδιαφέρουσες ιστορίες και από τις δύο πλευρές των χαρακωμάτων. Το Fury είναι μία περίπτωση ταινίας που μοιάζει να έχει γραφτεί από νικητές για νικητές.

Καθαρά πολεμική, με ελάχιστες αντιπολεμικές σκηνές, το Fury αφηγείται την ιστορία του πληρώματος ενός τανκ -το Fury αναφέρεται στο όνομα του τανκ- στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι συμμαχικές δυνάμεις έχουν ήδη μπει στη Γερμανία. Ο πόλεμος δεν μοιάζει να έχει τελειώσει για αυτούς τους ανθρώπους που πολεμούν ακόμα πιο σκληρά θέλοντας να οδηγήσουν τη Γερμανία στη συνθηκολόγηση. Η ιδεολογική βάση του Fury είναι μάλλον απλοϊκή: Οι Γερμανοί είναι κακοί και καλά κάνει το πλήρωμα του τανκ και τους σφάζει. Με εξαίρεση δύο Γερμανίδες και έναν πιτσιρικά στρατιώτη, όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά μελλοντικά πτώματα.

«Οδηγός» μας στην ταινία είναι ο Νόρμαν Έλισον, ένας πιτσιρικάς που από γραφιάς του στρατού βρίσκεται στο Fury, όπου ο λοχαγός Ντον «Wardaddy» (πολεμομπαμπάκας) Κόλιερ και το πλήρωμα του τανκ έχουν ήδη σχηματίσει ένα δεμένο σύνολο. Σύντομα, ο ιδεολόγος Νόρμαν θα αναγκαστεί να πετάξει από το παράθυρο τις παλιές του πεποιθήσεις και να μπει σκληρά στη μάχη.

Η ταινία δεν μπορεί να ξεφύγει από την αμερικανική λογική της. Αν και ο σκηνοθέτης δηλώνει ότι στόχος του ήταν ο ρεαλισμός, δυσκολευόμαστε να φανταστούμε πώς μπορεί να είναι ρεαλιστική μία ταινία όπου πέντε άτομα σκοτώνουν τους εχθρούς σαν τον Ράμπο.

Παρ΄όλα αυτά, αυτό που ιδεολογικά και αφηγηματικά δεν έχει βάση, μπορεί να αποτελεί συναρπαστικό σινεμά; Η απάντηση είναι ναι και ο Ντέιβιντ Άγιερ (Ημέρα Εκπαίδευσης, Περιπολία) ξέρει να κάνει συναρπαστικό σινεμά. Μια περιπέτεια είναι και το Fury, ένα ταξίδι στη Γερμανία στα τέλη του πολέμου. Ναι, θα δεις απιθανότητες και σχηματικούς χαρακτήρες, αλλά η ταινία θα σε κρατήσει στην καρέκλα σου για δύο ώρες.

Με πολύ καλή φωτογραφία και καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο Μπραντ Πιτ – Λόγκαν Λέρμαν, σχεδόν θα ξεχάσεις τους μάλλον ενοχλητικούς περιφερειακούς χαρακτήρες -βρήκα τον Σία Λα Μπεφ καλό, αλλά η περσόνα του είναι πλέον μεγαλύτερη από τον ίδιο και δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις το πόσο προκλητικός είναι. Ειδικά ο Πιτ αν και δεν έχει ουσιαστικό ρόλο (είναι κατά κάποιο τρόπο ο προστάτης), ερμηνεύει τον χαρακτήρα του με όση κούραση και έγνοια χρειάζεται.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και σε σκηνικά και κοστούμια. Δεν είναι μόνο το τανκ που είναι τόπος γυρισμάτων, υπάρχει η γερμανική επαρχία και μία πόλη κατεστραμμένη. Όλη η σεκάνς στο σπίτι των δύο Γερμανίδων είναι υπέροχη, μία ανάπαυλα από το χάος του πολέμου και η επιστροφή του ακόμα και από τις ίδιες τις τάξεις των «συμμάχων» σου.

Ο Άγιερ και ο διευθυντής φωτογραφίας καταφέρνουν και μεταδίδουν την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του τανκ, καθώς και την αίσθηση ασφάλειας που παρέχει στους ήρωες της ταινίας. Το έξω είναι επικίνδυνο.

Τελικά να τη δω;

Παρά τις απιθανότητες και τους σχηματικούς χαρακτήρες, το Fury αποτελεί μια περιπέτεια που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή με το οπτικό στυλ και τη δράση του.