Ο δημιουργός κι ο άγγελός του
Η μοναδική φορά που ο επιμελητής εκδόσεων Μαξ Πέρκινς αποχωρίστηκε το καπέλο του (έχω βάσιμες υποψίες ότι το φορούσε ακόμα και στον ύπνο) ήταν ενώ διάβαζε απολύτως συγκινημένος την επιστολή που του έγραψε λίγο πριν πεθάνει, ο συγγραφέας Τόμας Γούλφ.
Η ταινία του θεατρικ.ηθοποιού παρακαλώ, Michael Grandage με τίτλο GENIUS, βασισμένη στο βιβλίο του A.Scott Berg Max Perkins : Editor of Genius , είναι τόσο τρυφερή και must-see για επίδοξους συγγραφείς, εκδότες και αναγνώστες. κυρίως όμως επιβάλλεται να τη δούν οι δύο πρώτες κατηγορίες. Δύο εξέχουσες προσωπικότητες της αμερικάνικης λογοτεχνίας, ο Τόμας Γούλφ απ΄τη μιά , αστέρι της λογοτεχνίας, ο διασημότερος συγγραφέας της Β.Καρολίνας και – κατά τον σύγχρονό του Γ. Φώκνερ− ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο της γενιάς τους, απ΄την άλλη ο Μάξουελ Πέρκινς, τρανός επιμελητής εκδόσεων που ανακάλυψε εκτός του Γούλφ και τους Ε.Χέμινγουεη και Φ.Σ.Φιτζέραλντ τις «δυό ιερές αγελάδες» όπως τους αποκαλεί πικρόχολα κάποια στιγμή ο Γούλφ, ενσαρκώνονται θαυμάσια απ΄τους J.Law και C.Firth αντιστοίχως. Ο Law είναι έξοχος, και θεωρώ πως πρέπει να πάρει όσκαρ για την ερμηνεία του− πλάθει έναν πληθωρικό, φωνακλά, πολυλογά και παθιασμένο με την συγγραφή Γούλφ σε ηλικία 29 ετών, όταν συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Πέρκινς πάνω στην έκδοση του ογκώδους μυθιστορήματός του Look Homeward, Angel το οποίο εκδόθηκε 11 μέρες πριν το Μεγάλο Κραχ το 1929 στην Αμερική, σημειωτέον.
Ο Colin Firth από την άλλη, με τη σεμνή παρουσία του και την χαμηλότονη ερμηνεία του αποτελεί το αντίβαρο σ’αυτόν τον ορμητικό ποταμό λυρικής γλωσσοκοπανιάς και ευσυγκινησίας που ήταν, κατά Law, ο Γούλφ.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο πλαισιώνουν επαρκέστατα και οι L.Linney, N.Kidman (κούκλα και εξαιρετική στο ρόλο της), υποδυόμενες την θεατρ.συγγραφέα-σύζυγο του Πέρκινς, Λούιζ Σάντερς, και την ερωμένη του Γούλφ- σκηνογράφο Αλίν Μπέρνσταϊν αντίστοιχα. Είναι τόσο τρυφερή η ταινία του Grandage και μεταδίδει στο θεατή όλη την έξαψη, άγχος, κούραση που συνοδεύουν πάντα τη δημιουργία, και δη έργου του πνεύματος. Ο Jude Law είναι πειστικότατος στο ρόλο του,ένας νεότατος, δουλευταράς σαφέστατα, συγγραφέας, με ανασφάλειες αλλά και ανυποχώρητο πείσμα στη διατύπωση και δημοσίευση των ιδεών του, με όλη την αμφιθυμία που συνεπάγεται η εξωτερίκευση/δημοσιοποίηση του έργου του (απ΄τη μιά θέλει διακαώς να εκδώσει ο Πέρκινς το βιβλίο του, απ΄την άλλη αγωνιά μήπως το πνευματικό «παιδί» του κακοπέσει).
Η σεκάνς της πρώτης γνωριμίας του Γούλφ με τον Πέρκινς είναι απολαυστικότατη κα οι υπόλοιπες σκηνές όπου παρακολουθούμε τη συνεργασία των δυό ανδρών είναι όχι μόνο απολαυστικές ακόμα και ανάλαφρα αστείες, αλλά και διδακτικότατες για το πώς οφείλει να φέρεται ένας εκδότης στους συγγραφείς που τον εμπιστεύονται…
Δεν είναι όμως μόνο οι έξοχες ερμηνείες που κάνουν αυτή την ταινία αξιοθέατη, είναι και η ανθρωπιά που αναδύεται απ’ αυτήν, ενσαρκωμένη στη σεμνή κι ευγενική μορφή του Μάξουελ Πέρκινς, ο οποίος διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τους συγγραφείς του. Εκτός της φιλίας του με τον Γούλφ βλέπουμε ότι είχε επαφή κι εκτός δουλειάς και με τον Χέμινγουεη (πειστικότατος στο ρόλο ο Dominic West),και με τον ευαίσθητο Φιτζέραλντ (ο Guy Pearce τον υποδύεται πολύ συμπαθητικά, αλλά φοβάμαι πως η πιό πειστική ερμηνεία μέχρι στιγμής, ήταν του T. Hiddleston στο Midnight In Paris). Ο Γούλφ θεωρούσε τον Πέρκινς ως τον πιο κοντινό φίλο του, η συγκινητικότατη επιστολή που του έγραψε λίγο πριν βυθιστεί σε κώμα και τελικά πεθάνει στα 38 του, το αποδεικνύει.
Με ωραιότατη αναβίωση της Ν.Υόρκης στα 1929, η ταινία του Grandage διαθέτει ψυχή, απαραίτητο συστατικό που κάνει αξιομνημόνευτο ένα έργο Τέχνης και καταξιώνει τον δημιουργό του.
