Ένας Χαρισματικός Άνθρωπος (Genius)
Οι λογοτεχνικές βιογραφίες συνάρπαζαν πάντα το σινεμά. Πόσο μάλλον όταν είσαι σύγχρονος του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και του Έρνεστ Χεμινγουέι και βλέπεις γύρω σου την οικονομία της Αμερικής να καταρρέει. «Ήρωας» της ταινίας Ένας Χαρισματικός Άνθρωπος είναι ο συγγραφέας Τόμας Γουλφ. Τον συναντάμε σε ηλικία 25 ετών, όταν κανείς δεν τον εμπιστεύεται και κανείς δεν θέλει να εκδώσει το πρώτο βιβλίο του που μετρά εκατοντάδες σελίδες. Ο εκδότης Μαξ Πέρκινς είναι ο άνθρωπος που -έχοντας πιστέψει στους Φιτζέραλντ και Χεμινγουέι- αποφασίζει να στηρίξει τον Γουλφ και να εκδώσει το βιβλίο του, ενώ γίνεται φίλος και μέντοράς του. Ο Γουλφ είναι, όμως, πέρα από έναν ιδιοφυή συγγραφέα αποτελεί και μια πληθωρική προσωπικότητα, με αρκετά -και προσωπικά- προβλήματα.
Μπορούμε να φανταστούμε τι ήταν αυτό που άρεσε στον Μάικλ Γκραντέιτζ: μία λογοτεχνική προσωπικότητα μεγαλύτερη από τη ζωή, με μπόλικο δράμα, κομμάτι της εποχής των σπουδαίων Χεμινγουέι και Φιτζέραλντ, ένα μυθιστόρημα που θεωρείται από τα σπουδαία της αμερικανικής λογοτεχνίας, μία συναρπαστική ζωή. Στο χαρτί όλα αυτά ακούγονται πραγματικά ενδιαφέροντα. Δυστυχώς ο σκηνοθέτης (στην πρώτη σκηνοθετική του απόπειρα, μέχρι τώρα ήταν γνωστός σαν ηθοποιός), δεν καταφέρνει να αποδώσει τίποτα από όλα αυτά στη μεγάλη οθόνη, με τρόπο που να ζωντανεύει την ιστορία του Τόμας Γουλφ και της φιλίας του με τον Μαξ Πέρκινς.
Η ταινία είναι γυρισμένη by the book. Τα πλάνα, η χρήση της μουσικής, ο τρόπος που εκτυλίσσεται η ιστορία (ο συγγραφέας ως κακομαθημένο παιδί, ιδιοφυΐα μεν, αλλά ιδιοφυΐα που θα πρέπει να χωράει στο «καλούπι» μας) δεν αφήνουν χώρο για μία πρωτότυπη ανάγνωση μιας larger than life λογοτεχνικής προσωπικότητας. Και η ερμηνεία του Τζουντ Λο, γεμάτη εξάρσεις, δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να κατανοήσεις και να συναισθανθείς τον κεντρικό χαρακτήρα. Μοιάζει σαν να βλέπεις τον Τζουντ Λο να ερμηνεύει μια εκδοχή αυτού που φαντάζεται πως θα ήταν ο Γουλφ και όχι τον ίδιο τον Γουλφ.
Στον αντίποδα, ο Μαξ Πέρκινς του Κόλιν Φερθ είναι ένας άνθρωπος μετρημένος, με μεγάλη αγάπη στη λογοτεχνία. Η ταινία αφήνει να εννοηθεί ότι έχει ενδοιασμούς για την επιμέλεια του κειμένου και το γεγονός ότι μπορεί το έργο να αλλάζει δραματικά (το Γύρνα σπίτι άγγελέ μου εκδόθηκε ξανά το 2000 στην αρχική του μορφή και με τίτλο O Lost, έναν αιώνα από τη γέννηση του Γουλφ, με τον επιμελητή να σημειώνει ότι μπορεί ο Πέρκινς να ήταν ταλαντούχος εκδότης, αλλά το αρχικό κείμενο είναι κατά πολύ ανώτερο του επιμελημένου κειμένου). Ωστόσο, δεν δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτό, και η ταινία επιλέγει να ασχοληθεί με την προσωπική σχέση του Γουλφ με την Μπερνστάιν, μία γυναίκα μεγαλύτερή του και πιο πλούσια από αυτόν (στην ταινία πάντως την ερμηνεύει η Νικόλ Κίντμαν). Η Κίντμαν δίνει ίσως και την καλύτερη ερμηνεία της ταινίας, παρουσιάζοντας μία γυναίκα σε απόγνωση, μία γυναίκα ακραία.
Τελικά να τη δω;
Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, αλλά δυστυχώς η παρουσίασή της είναι αδιάφορη. Και ούτε οι γνωστοί ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν δεν καταφέρνουν να προσδώσουν στην ταινία την απαραίτητη φρεσκάδα.
