Γιατί πρέπει να δούμε το «Ρόμα» σε μεγάλη οθόνη
Σχεδόν «ήσυχα» κυκλοφορεί σήμερα στις κινηματογραφικές αίθουσες (σε λίγες είναι η αλήθεια) η νέα ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν, μεγάλου νικητή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Η ταινία σε παραγωγή Netflix θα κάνει πρεμιέρα στα σινεμά μία ημέρα πριν γίνει διαθέσιμη στο Netflix, καθώς η παραγωγή είναι της διαδικτυακής πλατφόρμας ψυχαγωγίας.
Και όμως. Είναι μεγάλη ανάγκη το Ρόμα να το βιώσει κανείς στους κινηματογράφους, όχι γιατί είναι μια ταινία που απαραιτήτως θα λατρέψει ο θεατής (είναι μάλλον μεγάλη σε διάρκεια, ασπρόμαυρη, και ορισμένοι ίσως να την βρουν και αργή). Αλλά γιατί είναι μια ταινία προορισμένη να την παρακολουθήσει κανείς στη μεγάλη οθόνη και ιδανικά σε σύστημα ηχητικό Dolby 7,1. Ο δημιουργός της την έφτιαξε για να εντυπωσιάσει οπτικά, να κάνει τον θεατή να χορτάσει όμορφες εικόνες, αλλά και ουσία.
Φωτεινά πλάνα σε άσπρο – μαύρο (μακριά από αυτό το θλιβερό «μουντό» ασπρόμαυρο που αγαπούν πολλοί σκηνοθέτες), ήχος που σε βάζει κατευθείαν στη δράση (στη δημοσιογραφική προβολή υπήρξαν στιγμές που γύρισα το κεφάλι μου νομίζοντας ότι κάποιος μιλάει από πίσω· στην πραγματικότητα ήταν ο εκτός κάδρου ήχος της ταινίας).
Το Ρόμα είναι μια ταινία για σινεμά, όχι μόνο γιατί θα «παίξει» στα Όσκαρ. Ούτε για τα τεχνολογικά επιτεύγματα που μόλις ανέφερα. Αλλά γιατί πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτές οι ταινίες πρέπει να έχουν θέση και στα σινεμά. Γιατί σε λίγο καιρό θα είναι έτοιμη η νέα ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε -και αυτή παραγωγής Netflix- και ποιος δεν θα ήθελε να τη δει στη μεγάλη οθόνη; Γιατί πριν από λίγο καιρό έγινε διαθέσιμη μέσω Netflix η τελευταία ταινία των αδελφών Κοέν και σίγουρα υπήρχε ένα κοινό που θα προτιμούσε να δει τον Μπάστερ Σκραγκς όχι στο σπίτι του, αλλά παρέα με άλλους.
Γιατί το σινεμά είναι κοινωνική εμπειρία. Γιατί θέλεις όταν κάτι σε συγκινεί να γυρίσεις δίπλα σου να δεις εάν το ίδιο συνέβη με τον διπλανό σου. Γιατί όταν είδα την προβολή του Αστακού στο Λονδίνο, ένας νεαρός δίπλα μου γύριζε συνέχεια να με κοιτάξει εκστασιασμένος, λες και δεν πίστευε ότι βλέπει τέτοια ταινία και ήθελε να σιγουρευτεί ότι δεν είναι ο μόνος που αισθάνεται δέος. Γιατί μερικοί σκηνοθέτες, όπως ο Κουαρόν του Gravity, των Παιδιών των Ανθρώπων και του Θέλω και τη Μαμά σου απλά αξίζουν έχουν θέση στην κινηματογραφική αίθουσα.
