Οι Θεοί της Αιγύπτου (Gods of Egypt)
Στην αρχαία Αίγυπτο που βασιλεύουν οι Θεοί, είναι η μέρα που ο Ώρος ετοιμάζεται να στεφθεί βασιλιάς από τον πατέρα του, όταν εμφανίζεται ο μοχθηρός θείος του Σετ που με τη βια κατακτά την εξουσία. Ο Σετ σκοτώνει όσους του αντιστέκονται και τυφλώνει τον Ώρο που νικημένος αυτοεξορίζεται στην έρημο. Ενώ οι θνητοί υποτάσσονται στη νέα κατάσταση πραγμάτων, ο Ώρος θα βρει αναπάντεχο σύμμαχο στο πρόσωπο του Μπεκ έναν ταλαντούχο κλέφτη που δεν εμπιστεύεται τους Θεούς, θα του προσφέρει όμως τη βοήθεια του για χάρη της κοπέλας που αγαπά.
H επιστροφή του σκηνοθέτη Άλεξ Πρόγιας (Το Κοράκι, Dark City, I Robot) ύστερα από σχεδόν επτά χρόνια, μετά το Knowing του 2009, είναι με ένα καθαρόαιμο blockbuster φαντασίας και επικής περιπέτειας. Διαθέτει γνωστό καστ και υπερβολική χρήση γραφικών, που στις περισσότερες περιπτώσεις γεμίζει πλήρως την εικόνα. Θυμίζει έντονα τις χρυσοποίκιλτες εποχές του Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50, αποδέχεται και αγκαλιάζει το «κιτς» και το διασκεδάζει. Αν ταυτιστεί με τη χαλαρή διάθεση σας, σίγουρα θα το διασκεδάσετε και εσείς.
Είναι σχεδόν αυτονόητο ότι η αιγυπτιακή μυθολογία είναι απλά το έναυσμα και το να αναζητήσει κανείς ιστορικές ανακρίβιες θα είναι εξοντωτικό. Ίσως θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον πλέον, σε τέτοιου είδους ταινίες, να αναζητά κανείς τις ελάχιστες ομοιότητες. Φυσικά όμως, όλα αυτά δικαιολογούνται υπό την έννοια ότι δεν μιλάμε για μια ιστορική ταινία, αλλά μια περιπέτεια φαντασίας ευρείας κατανάλωσης. Με το ίδιο σκεπτικό αντιμετωπίζουμε και το γεγονός ότι, ενώ είμαστε στην Αίγυπτο, οι πρωταγωνιστές είναι επί τω πλείστον λευκοί με καστανόξανθα μαλλιά και γαλάζια μάτια. Η συνταγή κινείται στα χνάρια των προηγούμενων Class of the Titans και Immortals, καλοί και κακοί Θεοί αντιπαλεύονται γύρω από το ποιος θα κυβερνήσει τον κόσμο και τους άμοιρους ανθρώπους που είναι στο επίκεντρο και την πληρώνουν, ενώ ένας Θεός θα πρέπει να κάνει την υπέρβαση και να υπερνικήσει το κακό για το καλό της ανθρωπότητας.
Τι κάνει την ταινία τόσο διασκεδαστική; Από τη μια όλο αυτό το γκλάμουρ με το οποίο έχει ντυθεί, με αποκορύφωμα φυσικά το αίμα των Θεών που είναι από καθαρό χρυσάφι. Από την άλλη, ότι ταυτόχρονα δεν φιλοδοξεί να πάρει σοβαρά τον εαυτό της, δίνοντας χώρο στο να κυλά γρήγορα η πλοκή και η δράση, χωρίς να κοντοστέκεται να το σκεφτεί. Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι ηθοποιοί, δείχνουν περισσότερο να το διασκεδάζουν, παρά να έχουν μπει στους ρόλους τους. Ακόμα και όταν υποτίθεται ότι κινδυνεύουν θανάσιμα θα διατηρήσουν το αστραφτερό τους χαμόγελο και θα βρουν ένα έξυπνο τσιτάτο να πουν. Η μουσική έχει συνεχόμενη παρουσία ενώ είναι και σε σημεία αταίριαστη. Όμοια και τα γραφικά, άλλοτε πλούσια και καλοδουλεμένα, αλλού πάλι χοντροκομμένα και εμφανώς υπερβολικά, συνθέτουν μια ατμόσφαιρα ενός εντελώς παραμυθένιου σύμπαντος που φυσικά ουδεμία σχέση δεν έχει με την αρχαία Αίγυπτο, παρά περισσότερο με παλιότερα καρτούν όπως τους Silverhawks και τους Thundercats.
Ο Νικολάι Κόστερ Γουαλντάου έχει μπει για τα καλά στο Χόλιγουντ, μετά και την τεράστια επιτυχία του στο Game of Thrones. Πάλι έχει μια αναπηρία, στη σειρά ο Τζέιμι Λάνιστερ έχει χάσει το χέρι του, εδώ ο Ώρος το μάτι του. Αυτός που είναι ανερχόμενο αστέρι είναι ο συμπρωταγωνιστής του στο ρόλο του Μπεκ, Μπρέντον Θουέιτς. Τον είχαμε δει σε μικρό ρόλο στο Maleficent, αργότερα στα Signal, Giver, Son of a Gun, ενώ συμμετάσχει και στους επόμενους Πειρατές της Καραϊβικής. Αυτός που μοιάζει λίγο αταίριαστος είναι ο Τζέραλντ Μπάτλερ, που τέτοιου είδους ταινίες του ταιριάζουν γάντι, αλλά δεν είναι τόσο επιτυχημένος σε ρόλο κακού, τουλάχιστον στην προσέγγιση του ως Σετ. Αποδεικνύεται όμως άξιος αντίπαλος για τον Γουαλντάου στις καλοδουλεμμένες σκηνές μάχης. Από τις υπόλοιπες ερμηνείες ξεχωρίζει η Ελοντί Γουνγκ ως ντίβα θεά της αγάπης Χάθορ, σε μια πιο σύγχρονη φιλελεύθερη προσέγγιση ρόλου, ο Τζόφρεϊ Ρας γεμάτος χρυσόσκονη ως ο παππούς θεός Ρα πάνω στο άρμα του Ήλιου και ο Τσάντγουικ Μπόζεμαν ως συμπαθής θεός Θοθ, που θα θέλαμε να είχε περισσότερο χρόνο συμμετοχής.
Ο Πρόγιας μοιάζει να δανείζεται στοιχεία από ταινίες που του άρεσαν, στην αρχή από παλιές επικές παραγωγές και στη συνέχεια όταν αναλαμβάνει δράση ο κλέφτης Μπεκ, από τα Indiana Jones (τόσο στην έπαρση των ηρώων όσο και τις κωμικές ατάκες) και το Prince of Percia. Οι Θεοί ξεχωρίζουν από τους κοινούς θνητούς κυρίως λόγω της γιγαντόσωμης κορμοστασιάς τους, θυμίζοντας έντονα το miss-match των χόμπιτ και των νάνων με τους υπόλοιπους χαρακτήρες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ενώ όταν η μάχη ανάψει μεταμορφώνονται σε ατσάλινες πολεμικές μηχανές (βλέπε Transformers) προσφέροντας και εντυπωσιακές αερομαχίες. Το ζευγάρι του Θεού Ώρου και του συγκριτικά μικρόσωμου κλέφτη Μπεκ μοιάζει με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι του Κόναν με τον κλεφτάκο σύντροφο του Μάλακ. Αν λείπει κάτι από την ταινία, αυτή είναι η μεγάλη επική μάχη, με πολυάριθμες στρατιές εκατέρωθεν, ενώ είναι ίσως η πρώτη ταινία φαντασίας στην αρχαία Αίγυπτο που δεν εμφανίζεται ούτε μια μούμια.
Τελικά να το δω;
Χορταστικό blockbuster, που στα χνάρια των 300, Class of the Titans, Immortals και όλων αυτών, εμπνέεται και ταυτόχρονα τσαλαπατά μεγαλοπρεπώς τη μυθολογία των Αιγυπτίων για την τέρψη των θεατών. Ενδιαφέρουσες ιδέες, χωρίς όμως ιδιαίτερη πρωτοτυπία, εξασφαλίζουν τη διασκέδαση σας όσο την παρακολουθείτε, αλλά θα την ξεχάσετε σχεδόν αμέσως βγαίνοντας από την αίθουσα.
Fun trivia:
Επειδή τα γυρίσματα στην έρημο της Σαχάρα κρίθηκαν επικίνδυνα, το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων έγιναν στην Αυστραλία. Ενδιαφέρον για ταινία που μιλά για τους Θεούς της αρχαίας Αιγύπτου, είναι το γεγονός ότι στο καστ δεν βρίσκουμε ούτε έναν Αιγύπτιο. Στις ομάδες των συνεργείο όμως βρίσκουμε πάνω από 200 μέλη κοινά με αυτά του Mad Max: Ο δρόμος της Οργής.
